“saltanata gerek yok

geleceðim bir gün Allah’ým

“seni seviyorum” demeye

sevgilerimi emanete býraktým

acýlarýmla Allah’ým”(Alýntý)

Düþlerimi mevsimsiz ve kefilsiz býraktým eziyetinde hüsranýn duraksasa da sol yaným ummanda gezinen bir seyyah misali ve iþte saðdýcým iken kalem esaretim neme hepten aþkýn kütlesinde özlemin haznesinde öykündüðüm tomurcuklara gönderme yapan açmayan goncalarýmda saklý tuttuðum kadar kendimi ve masumiyeti aþkýn þiarýnda teslim olduðumdu yüce Huda ve O’nun Makamýna yolculuðum elbet noksan satýrlarýmda yerle yeksan olmuþ ruhumda bata çýka yürüdüðüm bu metruk yollarda asla ve asla sevmedim ne saltanatý ne de sefasýný süreceðim bir hayat diledim yüce Rabbimden.

Akasyalarýn kucaðýnda uyuya kaldýðým…

Bol kepçe lokantalarda açýða alýndýðým.

Yediðim tek lokma dahi yeterken bana elbet alnýmýn akýyla yaþadýðým dünya denen acýlý sevda masalýnda önce mahsur kaldým bedenimde sonra çekildiðim inzivada tek kozum iken içinde yaþadýðým kozam ve merhametin dillerinde ben anbean koþtum Rabbime kendimden kaçtýðým kadar kendime aç; kendime yakýn olduðum kadar dünya nimetlerine tok.

Kýrýk bir tokaydým önce…

Saçlarým darmadaðýn.

Peçem yýrtýlmýþ ve sökün etmiþken bedenimden…

Ve perçemime konan kelebek ömürlü dileklerim asla hâsýl olmadýðý kadar insanlarýn dünde kalan yeminleri ve mücbir sebeplerle firar ettim cihan denen gezegende ne kadar kalsam bile s/onsuzluktu nazarýmda yaþadýðým kâbus ve Rabbin hikmeti ve bahþettiði her nimeti içime çekip þükür namazýnda saklý bir eda belki de bu dünyaya edeceðim veda asla korkutmadý beni.

Bir yenilgiydim belki de insanlarýn nazarýnda:

Ah, be yüce Rabbim, ne gam sen nasýl ki yanýmda…

Bir yanýlgýydým belki de gönül tezgâhýnda:

Gel gör ki; en çok seven ben olsam da yaranamadým insanlara…

Ulu Keykubat bir þifre.

Ruhumda saklý olasý bir þike elbet þeytana dahi pabucunu ters giydirenlere duyduðum onulmaz öfke.

Þerh düþülesi her hadis her hutbe her dua:

Renklerin asili iken beyaz ve de en çabuk kirlenen ve ben kâh beyaz tenimle kâh ak alnýmla kâh beyaz bayraðýmla önce neþrettim sonra resmettim aslýnda yazdýðým nesirleri þiirlerimin hikâyesi belledim ve soðumadan bedenim göç etme istedim en çok da kendimden kendime ama yetmedi ve iþte Rabbime kavuþma ümidiyle sadece tüm yüreðimle sarýldým niyazýna Rabbimin ve mevsimin verdiði hükümle kâh yaprak oldum savruldum kâh atak geçirdim aþkla ve acýyla kavruldum…

Yetimsiz bir yetim iken yatýya kaldý mý da hüzün.

Öksüz kalmamak adýna canhýraþ verdiðim mücadele.

Kefil olduðum kadar merhametime ve kifayetsiz olsam bile insanlarýn nezdinde ben en çok bende saklý kaldým ve ihanet etmeden de kaderime hüznümü bile sevdim ve geçirdim üstüme:

Hüzün denen o mintan, annemin elinin dokunduðu.

Hüzün denen o mintan, annemin ak sütü gibi helal…

Hüzün denen o mintan aldýðým anne duasýyla selamete kavuþtuðum.

Ve de hüzünlü kalbimi en çok seven iken yüce Rahman…

Yeter ki Dergâhýna kabul eylesin beni ve yeter ki býrakmasýn elimi ve çekmediði kadar elini benden ve iþte elimden tek gelen sarýldýðým dualar ve hidayet bir ummanda yüzerken haizi olduðum o tek damlamla Ýlahi Aþkýn coþkusuna nail ve insanlýðým nezdinde hiçliðime kurban verdiðim nice hayalim çalsalar da benden çalmaya teþebbüs etseler de beni benden ve iþte çalýnan o makam: hem hicaz hem hazan mahsulü hem de üstümü örten yüce Rabbimin kadir olduðu ne varsa çoktan rüþtünü ispatladýðým saf sevdam ki kývançla da kavuþmak adýna Mevla’ma…