Ufukta Bekleyen Sevgiliyi Düþündüm

   Hava açýktý; ufukta batmakta olan kýpkýrmýzý bir güneþ, aþaðýda incelmiþ bir bulut kümesinin binlerce metre altýnda koyu kahverengi bir toprak parçasý uzanýyordu. Aðaçsýz, ýrmaksýz, dümdüz, kocaman bir toprak, benim içim gibi yalnýzlýk kokuyordu. Bu içimdeki yalnýzlýk topraða daha fazla iþlemesin diye daða vurdum kendimi… Daðýn tepesine çýktýðýmda, rüzgârýn serinliði yüzüme çarptý ve içimdeki yalnýzlýk bir an için hafifledi. Etrafýma baktýðýmda, sonsuz bir sessizlik ve huzur vardý. Bu sessizlik, içimdeki karmaþayý yatýþtýrýyor, bana bir nebze de olsa huzur veriyordu. Gözlerim ufka takýldýðýnda, güneþin son ýþýklarýyla aydýnlanan geniþ bir manzara gördüm. Uzaklarda, daðlarýn ardýnda kaybolan bir yol, belki de yeni baþlangýçlarýn habercisiydi. Ufuk çizgisi, gökyüzüyle topraðýn birleþtiði o ince çizgi, bana umut ve özgürlük hissi veriyordu. Güneþin kýzýllýðý, gökyüzünün mavi tonlarýyla birleþerek adeta bir tablo oluþturuyordu. Bu manzara karþýsýnda, içimdeki yalnýzlýk yerini derin bir huzura býrakýyordu.

   Daðýn tepesinde, rüzgârýn uðultusu ve kuþlarýn cývýltýsý dýþýnda hiçbir ses yoktu. Bu sessizlik, bana insanýn ne kadar küçük olduðunu hatýrlatýyordu. Her nefes alýþýmda, içime dolan temiz hava, zihnimi ve ruhumu arýndýrýyordu. Bu anýn tadýný çýkararak, doðanýn kollarýnda kendimi yeniden buluyordum. Güneþin batýþý, beni çocukluðumun sýcak yaz akþamlarýna götürdü. O zamanlar, ailemle birlikte bahçede oturur, güneþin batýþýný izlerdik. Güneþin kýzýllýðý, annemin yaptýðý limonatanýn tadýný ve babamýn anlattýðý hikâyeleri hatýrlatýyordu. O anýlar, içimde bir sýcaklýk ve huzur yaratýyordu. Ayný zamanda, geçmiþin güzel anýlarýný hatýrlamak, bana geleceðe dair umut veriyordu.

    Güneþin batýþýný izlerken, iç dünyamý saran duygularýn baþýnda derin bir huzur geliyordu. Bu an, bana hayatýn geçiciliðini ve her anýn kýymetini bilmem gerektiðini hatýrlatýyordu. Ayný zamanda, içimde bir minnettarlýk duygusu oluþuyordu; doðanýn bu muhteþem gösterisini izleyebilmek, bana yaþamýn ne kadar deðerli olduðunu bir kez daha gösteriyordu. Güneþin batýþý, içimdeki yalnýzlýðý hafifletiyor, bana umut ve yenilenme hissi veriyordu. Bu an, bana geçmiþin yüklerinden arýnma ve geleceðe daha umutla bakma fýrsatý sunuyordu. Ufukta bekleyen bir sevgiliyi düþündüm; içim neþeyle doldu. Ancak, aradan yýllar geçti ve o sevgiliye ulaþamadým. Bu düþünce, içimde bir hüzün ve özleme býraktý. Bekleyiþin ve kavuþamamanýn verdiði acý, içimde derin bir yara açtý. Yine de, bu anýlar ve duygular, bana sevginin ve umudun ne kadar güçlü olduðunu hatýrlatýyordu. Her ne kadar o sevgiliye ulaþamamýþ olsam da, içimdeki sevgi ve umut, bana yaþamýn güzelliklerini ve deðerini hatýrlatýyordu.

   Bekleyiþin bana öðrettiði en önemli derslerden biri, sabrýn ve zamanýn gücüdür. Beklemek, bana sabýrlý olmayý ve her þeyin bir zamaný olduðunu öðretti. Her ne kadar bekleyiþ zor ve acý verici olsa da, bu süreçte kendimi daha iyi tanýma fýrsatý buldum. Beklemek, bana hayatýn her anýnýn kýymetini bilmem gerektiðini ve her deneyimin bir ders olduðunu gösterdi. Ayrýca, bekleyiþin bana öðrettiði bir diðer önemli ders, umudun ve sevginin gücüdür. Beklerken, içimdeki umut ve sevgi, bana güç ve dayanma gücü verdi. Bu duygular, bana her ne olursa olsun, yaþamýn devam ettiðini ve her yeni günün yeni bir baþlangýç olduðunu hatýrlattý vesselam.

Mehmet Aluç