Akıp Gidiyor Zaman

Akıp gidiyor zaman hayatımızdan, bizi kopararak gidiyor. İsterim ki yârin elinde, gönlünde olsun bu gönlüm. Bölünmüş tüm duygularım, onun gönlünde aşk dolu sevgisiyle tamamlansın, tamama ersin… 

Bilmem kaç boş vakitte bomboş kaldı kalbim, şekilden şekle umut kulelerine çıktıkça aşağıya düştü, çıkamadı, yıprandı, kırıldı, kaldı. Dağıtılmış umutlarım, bir yâr ile buluşmadan soldu. Ben hiçbir zaman, asla kalbi gerimde bırakmayı, çiğnemeyi ve üzerine basıp geçmeyi bilmedim. Ben sevmesini bildim kendimce, aşkı yanıma aldıkça… 

Gözyaşlarımı gönül nehirlerime akıtıyorum, bendinden taşmış haliyle içinde boğuluyorum. İsterdim göğsüme sıcacık bir baş yaslansın ama olmadı, ben ayrılık yollarına düştüm. Yüreğimi gidişlere ben ayarlamadım ki, kavuşmalara ayarlamıştım, ayar tutmadı galiba. Yutkunuyorum, delice bir sevda ararken yollarda, böylesine sevdanın sarhoşluğunda.

Mehmet Aluç