Soru eklerinden yaratýlmýþ bir imge olmayý dilerdim: sadece bir imge.

Ritüelin ötesinde þiirle örülmeliydi saçlarým rengi kýzýl ve boyasýz ve hýrçýn bir kýzýn minvalinde rugan pabuçlarýmýn teninde bir boya sürebilirdim hani ama saçýma deðil ya da kaþýma hiç deðil yürüdüðüm yola çizeceðim bir ayraç ile müdahil olmak istediðim kaldýrýmlarda baþýma atýlan taþý deðil taçlandýðýmý görmek adýna.

Kasvetli bir renk olmayý ben dilemedim hem zaten rengârenkti çocukluðum ve öncem: öznemin dilinde özlem özlemeyi beklemeyi þerh düþen bir günde bir ömürde süklüm püklüm deðil alabildiðine vakur ve havalý hem kanatlarým vardý benim gerçi sizler göremezdiniz kanatlarýmý ama daha da kötüsü görünmezliðimi giyindiðim sýrtý olmayan ceketim ve bir eþarp boynumda.

Tanrýsal bir içgüdü ile sahiplendiðim kâinat bir de sevgi ve en çok varmayý diledim Rabbin Dergâhý mademki yaþarken bir baltaya sap olamamýþtým ve hep de dememiþ miydim: inceldiði yerden kopsun ve inceldiðim kadar incelendiðim ve en sevdiðim iken çiçek kokusu hele ki serpmiþken annemin saçlarýna ve iþte çekiþtire çekiþtire duygularýmý bol keseden sevdiðim yalnýzlýðýn el deðmemiþ korusunda at koþturduðum o mistik atmosfer göðün de dekoru yerleþik iken duygularýmda.

Mizacýmdý acýlarla yoðurduðum köfte tadýnda.

Miracýmsa hazan.

Ve göðün kademelerinde yerkürenin de katmanlarýnda Rabbimle her baþ baþa kaldýðýmda teneffüs ettiðim o hava:

Kayýtlý þiirlerden de öte kayýt açmadýðým nice duygum…

Bir kazazedesi olsam bile þiir yolculuðumun…

Ve de haizi olduðum o tek zerrem en çok da yalnýzlýða ve aþka uyumlu.

Ön sözünü bulmakla kendini kaybetmek arasýnda gidip geldiðim mademki doðduðumda ön sözünden bahsedilmemiþti kaderimin ve iþte kederime atýfta bulunduðum en azýndan son sözü söyleyip yaþadýðým güne geçici nokta koyduðum.

Tanrýsal bir içgüdü ile de pekiþen sevgim nasýl ki kâinat Rabbin korumasý altýnda ve iþte yüreðim ve iþte kalemim, benim kolluk kuvvetim en baþta Rahmandan dileyip dillendirdiðim duygularým ve dualarým ve basit masum arzularým…

Sözcüklerse ruhuma batan dikenler gibi öncemde sahiplenmediðim öncemde þiir yazmadýðým ve andaki mevcudiyetim ve iþte yarýnlarýma kefil olmak adýna son on yýldýr þiirlerimle el ele üstüme baþýma þiir sinmiþken ve insanlarýn sindiremediði ne varsa üstüme alýndýðým akabinde þiir olup dalga dalga yükseldiðim ya da inceden s/üzüldüðüm göz hizasýnda bir rakým aslýnda ulaþmayý dileyip nihayetinde ve de defalarca kendimi kaybettiðim…

Bir mimoza bahçesine de öykündüðüm ta çocukluðumdan beri ve yaþadýðým þehrin kalýntýsýnda dahi yok iken þiir ve çiçek ve ben her nasýlsa þehri Ýstanbul ile özdeþliðim kadar kendimi attýðým kollarýna þehrin ve týpký þehir gibi benim de iki yakamýn kolay kolay bir araya gelmediðinin dilemmasý adeta bir dilaltý ruhumun balansý ve de yüreðimin volümü ölümü sýk sýk andýðým kadar da yaþamayý çok da beceremediðim hele ki yaþadýðýmýz þu milenyumda tüm varlýðýmla kopamadýðým bir önceki yüzyýla baðdaþ kurup bir yerlere kýmýldayamadýðým.

Tanrý deðilim.

Tanýmlarda atýfta bulunduðum o mükemmel insan hiç deðilim.

Ve maneviyatýmla büyüttüðüm hiçliðime kefil var olmayý farklý nedenlere baðlayýp aslýnda gizli öznemle tanýdýk duygularýn arayýþýnda olmadýðým kadar sahipsiz bir manto gibi askýda unutulduðumun ertesi hatýrþinas yüreðimle tüm sýrtlara geçebildiðim kadar da evreni sevgiyle kucakladýðýmýn göstergesidir içimde yaþattýðým harikalar diyarý.

Ve masallardan kopamadýðým çocukluðumun ardýndan o geniþ hayal dünyamla kurduðum hayallerim sýnýr tanýmazken ve de akabinde çalýnan hayallerime sahip çýkamadýðým kadar hayal kurmayý bir süreliðine ertelediðim o yer sofrasýnda yere en ufak ekmek kýrýntýsý dahi dökmemek adýna yediðim helal lokmanýn farkýndalýðý ve þükrüyle belki de kendi hayatýmý yeni baþtan yazýyor olabilmenin tetiklediði o ruh âleminde bir o kadar gözümde büyüttüðüm insanlarýn nezdinde neye denk düþtüðümü de artýk önemsemediði kadar ruhuma konan her þiiri çocuk bildiðim kadar çocuk bellediðim tüm sözcüklerin ve de kalemin doðasýnda saklý batmayý ertelemiþ bir güneþin pervazýnda hazýr ol da bir emir eriyim.

Yüreðimin sev, dediði.

Yüreðimin, yaz, dediði.

Yüreðimin her atýþýnda solmasýn diye tüm çiçekler can suyumu seve seve verdiðim bir bahçenin dikenli yollarýnda þaha kalkan bir at gibi elime ayaðýma batan her dikeni kendim bilip çuvaldýzý da kendime batýrmanýn ertesinde tüm hayal balonlarým sönüp çekip gitse bile ben kendimden çekip gidememenin verdiði o lütufkâr duygularda biliyorum aslýnda kâinatýn solmayan çiçeðiyim.