ÇORBADA BENÝM DE TUZUM OLSUN…

KADINLAR NE MÝ ÝSTEMEZ…

‘’Bir þehri terk ediyor gibisin, belki de daha birçok þeyi, yüzün dalgýn, saçlarýnýn acelesi var, hayata hep geç kalmýþ hissiyle yola çýkýyorsun, kendinin de en ücrasýna, uzaklaþarak yaralar iyileþir mi, onlarý cümlelerinle ovuyorsun…’’(Alýntý)

Hangi þehirsin þiirin kundaklandýðý ve hangi minvalde terk edildi öteki yarýn, yaðmalandýðý kadar bu esrik yalnýzlýðýn tutkusunun dumaný mýdýr genzimi yakan yoksa yanmýþ bir yüreðin tufaný mýdýr sana ters takla attýran ve izahý olmayan sevinçlerinden arda kalan hangi izlekte saklýdýr muhteviyatýn…

Göç mevsimine denk düþen sere serpe serilmiþliðim güze:

Gül mizaçlý bir þiire öykündüðüm kadar ters yüz ettiðim iç âlemimde saklý bunca gize raðmen…

Ve iþte izini sürdüðüm.

Ve iþte sobelendiðim.

Ve iþte lades kemiðinde saklý ilik gibi ya da iki yakamý iliþtiremediðim þehir mizaçlý bir gezginim ben ya da deli bir þair þehrin aþký ile avunan öncesinde þehre âþýk þimdilerde alabildiðine þehirden kaçan kundaklanmýþ bir ev gibi ve seyyah vecizelerin neþrinde yazýlasý belki binlerce nesir bir þiire de ilham olur diye gel-geç aþklara da paye vermeden ve de þair gibi gelip geçerken uðradýðý bir þiiri evi bildiði ve þehri, ruh ikizi ve iþte aksayan ayaðýnda umudun ve iþte aþ eren kalemin tutuþan ruhunda tüten dumaný yangýnýn…

Meyledilen.

Mahal veren.

Mazhar olan.

Aksýran bir imge.

Acýlý bir hikâye.

Nabzýný tuttu mu da hayatýn…

Ve bir imleç misali yanýp tutuþan.

Ayracý iken hayatýn ve imgesi ölümün ve derdest edilmiþ þiir bakýþlý bir hüzünlü gezgin ki:

Ne öncesinde ne de sonrasýnda.

Ne de bir kadýn bir çocuða meyleden yabancý bakýþlarýn rüzgârýna takýlý aklý ve uçuþan peçesi perçemine konan o çiy tanesi ve iþte piþekar acýlarýn baþ þehri…

‘’Kendime biraz ters davranýyorum, biraz küskün, kendimi bir uçuruma býrakýr gibi býraktýðým yataðým, duvarlara çarpýp geri gelen adýn, ismini zikredemiyorum, kendim getirdiðim yaðmurla ýslanmak gibi, kendimi yeþertmeye giriþtim kara kýþta, yüzünden yansýyan, çok nadiren gelen ýþýða, bütün sözler geç kalmýþ, mevsimler, sel olmak da isteyebilir yaðmur, heyelan olur, ama istemez bunu…’’(Alýntý)

Her düþ bir sancak ve kalemse asasý ruhun.

Yalnýzlýksa revnak bir acý…

Þahtý gölgem þahbaz olmuþken de öfkem ve diri bir ömrü dilimleyip dingin bir ölüme de uzanan elim kolum ve kimi insan nasýl ki yabancýsý þehrin nasýl ki uzaðýnda þiirin nasýl ki þair ölümsüzlüðe kanat açmýþ ve iþte meddücezrinde yaþanan iklimin salkým saçak ruhun pervazýnda tek ayak cezaya kalmýþ bir çocuk gib mimlenmiþken sevgi miadý çoktan dolmuþken þairin aþk bir ilham aþk bir pasaj aþk bir ayraç ve kimi ve neyi seveceðini bilemezken tüm kâinatý içine sýðdýrabilen bir kalbi veren mademki yüce Rahman ve aþklardan aþk beðenirken evren, Ýlahi Aþkýn kutsalýnda sözcükler ve yürek nasýl ki mahrem ve matemin kucaðýnda yarýnlara uzanan meltem yüklü göðün mihenk taþý olmaya da aday sonsuz aþkýn tek kývýlcýmý her satýrý hizaya gelecekmiþçesine cýlký çýkmýþ cihan…

Kaf daðýna uzak iken þair.

Af dilemekle iþtigal Rabbini andýðý her andýr ve her aný sonsuzluða da kucak açarken þair ve kalem ve þiir…