‘’Beni bir son bekliyor, az sonra orada olmam gerek
Provasý tamamlanmýþ yalnýzlýðýmýn
Üstüm ince ve örtük
Gözlerim, onlar, karabasan aðýrlayan bir rüya
Hayýr anlatmak istediðim bu deðildi çabasý
Artýk çok geç, herkes daðýldý

Ruhum azaldý duymadým, kanýma sözüm geçmiyor
Bu savaþý ben icat ettim, yenilgi baþtan belliydi
Bu kurguyu ben kurdum, baþrolü baþkasýna kaptýrdým
Beni bir son bekliyor, az sonra orada olmam gerek
Bir sona yetiþmem için daha kaç son içimde tükenecek’’(Alýntý)

Sonlarla bozdum aklýmý sonlanmadan da sabrým çözmeliyim bu bilmeceyi

Sehven yenik düþtüðüm bir ýssýz ada ve manipüle edilmiþken yalnýzlýðým göðün kodaman damarý yüreðimin damgasý ve iþte Ýlahi Aþkýn þahdamarý.

Ölümsüzlüðe nazire ederdim bir zamanlar kendime rastlamadan çok evvel.

Sonsuzlukla da muhataptým ta ki noktayý keþfedene dek.

Sözcüklerin yandýðý ruhumun dolmuþken de kotasý ve özlemin b/andýðý bir hayali dipsizlikte uyuturken de tüm solgun renkleri elbet yeniden doðmanýn da müjdecisidir yazdýðým her þiir her duygu.

Devasa bir parantez içimde b/ölünen:

Nasýl ki bir b/ölü ikidir aþkýn tekil hanesi elbet muhatabýnýn sýrra kadem bastýðý belki de sýrlý aynanýn tek sýrrý iken kulaðýma fýsýldayan Saðýr Sultanýn duyup duymadýðý ne mi kaldý þiirden önce ölümden sonra?

Bilinmezin de galip geldiði ölümle özdeþ bir yakarýþ bir doðum bir sunum kalemin kaidesi kale duvarlarýmýn esintisi elbet öncemde yýkýlan kumdan kalelerim ve þimdilerde kum döken kum saatim ziyadesiyle gösterirken doðru zamaný o bozuk saatin dahi vardýr tesellisi günde iki defa da gösterirken doðru zamaný.

‘’ölüm ki keyiflidir, 

ölmesini bilene.’’(Alýntý)

Tanýmadýðým bir þairin bir þiirinden çýkýp da yola eþleþtiðim hayallerin de metruk hecelerinde saklý ölümü peþkeþ çekerken de kalem yüreðinin tenine ve titrine saygýlý ölüm sonrasý bir rehavet en çok da bilmek adýna ölümden sonra yeniden doðacaðýný bilmek ve iþte yazdýklarým ölüme sirayet eden yazmadýðýmda güme gitmiþçesine hayatým ve tüm günlerim nasýl ki esir düþtüm ben ölüme ve þiire…