Duygularýmý Kâðýda Dökmek, Yazmak Ruhumun Derinliklerine Ýnmek Ýçin Bir Fýrsattý

   Aralýk kapýlarýn eþiðinden bakýyorum kendi aksime. “Ne vakit yarattý rahman beni, nasýl diledi yaratmayý kim bilir. Yarattýðý anýn buðusunda, ruhumu ne ile tütsüledi? Nasýl durup da baktý sonra sanatýna ve kim bilir, ne çok aðlayacak gözlerime hangi dualarý sürme diye çekti.1” Bu sorular, içimde bir yanký gibi çýnlýyor. Dünya denilen geçici âlemde, varlýðýmýn anlamýný ararken, her an bir yük gibi omuzlarýmda taþýdýðým düþüncelerle yüzleþiyorum. Kimi zaman umutsuzluða kapýlsam da, içimdeki ateþin sönmesine izin vermeyeceðim. Her sabah, güneþin ýþýklarýyla uyanýrken, içimdeki karanlýkla yüzleþmek zorundayým. Zaman, bir nehir gibi akarken, ben de bu Nehir’in akýþýna kapýlmamak için çabalýyorum. Geçmiþin gölgeleri, geleceðin belirsizliðiyle birleþirken, kendimi kaybolmuþ hissediyorum. Ama biliyorum ki, her kayboluþ, yeni bir buluþun baþlangýcýdýr.

   Bir gün, bir ses duydum. Derinlerden gelen bir çaðrýydý bu. Kalbimin en kuytu köþelerinden yükselen bir melodi gibi. "Kendini bul," diyordu. "Kendini ifade et." O an, içimde bir þeylerin deðiþmeye baþladýðýný hissettim. Yazmak, benim için bir kurtuluþ yolu olabilirdi. Duygularýmý kâðýda dökmek, ruhumun derinliklerine inmek için bir fýrsat. Yazmaya baþladýkça, kelimelerim sanki hayat buluyordu. Her harf, içimdeki bir parçayý ortaya çýkarýyordu. Kimi zaman mutluluk, kimi zaman hüzünle doluydu sayfalarým. Ama her durumda, ben kendimle yüzleþiyor, ruhumun derinliklerine iniyordum. Dünya üzerindeki geçici yaþamýmda, her þeyin bir anlamý olduðunu fark ettim. Her gözyaþý, her gülümseme, her kaybettiðim an, bana bir þeyler öðretmiþti. Belki de hayat, sadece bir yolculuktu. Kendi iç yolculuðumda, varlýðýmýn anlamýný keþfetmek için bir rehberdi bu hayat.

   Bir gün, karþýma çýkan bir ayna, bana gerçek yüzümü gösterdi. Kendimle barýþmak, içimdeki çatýþmalarý çözmek için bir fýrsattý bu. Artýk geçmiþin yüklerinden kurtulma zamanýydý. Kendi hikâyemi yazmak, bana ait olaný bulmak için cesaretle yola çýkmalýydým. Ama bu yolculuk yalnýzca içsel bir keþif deðil, ayný zamanda dýþ dünyayla olan iliþkilerimi de sorgulamamý gerektiriyordu. Ýnsanlarla olan baðlarým, benim kim olduðumu þekillendiriyordu. Ailem, dostlarým, tanýdýklarým... Hepsi birer parça, birer yansýma. Onlarla olan etkileþimlerim, ruhumun derinliklerine inmemdeki en büyük engellerden biriydi. Bir gün, eski bir dostumla karþýlaþtým. Onunla geçirdiðim zaman, geçmiþteki hatalarýmý düþünmeme neden oldu. "Neden bu kadar uzaklaþtýk?" diye sordu. O an, içimde bir þeylerin yerli yerine oturduðunu hissettim. Uzaklaþmanýn sebebi, içimdeki korkulardý. Korkular, insanlarý birbirinden ayýran en büyük engeldi.

   O dostumla olan konuþmam, beni yeniden düþünmeye sevk etti. Belki de, geçmiþle barýþmak, geleceðe daha umutla bakmamý saðlayacaktý. Kendimi ifade etmek, içimdeki duygularý paylaþmak, bu yolculuðun en önemli parçalarýndan biriydi. Yazmaya devam ettim. Her kelime, her cümle, içimdeki karanlýðý aydýnlatýyordu. Sayfalarým doldukça, ruhumun derinliklerinde bir aydýnlanma gerçekleþiyordu. Artýk yazmak, benim için sadece bir eylem deðil, ayný zamanda bir yaþam biçimiydi.

Zamanýn Aðýrlýðý Omuzlarýmý Eziyor

   Her bir adýmýmda, zamanýn aðýrlýðý omuzlarýmý eziyor. Geçmiþin gölgeleri peþimi býrakmýyor; kaybettiðim anlarýn yankýlarý, her köþede fýsýldýyor. Bir zamanlar yaþadýðým mutluluklarýn hatýralarý, þimdi yalnýzca birer hayal gibi. Gözlerim, kayýp zamanlarýn derinliklerinde kaybolmuþ anýlarý arýyor. Geçmiþin izleri, kalbimde bir yara açýyor; her gün biraz daha derinleþiyor bu yara. Yalnýzlýðým, içimde bir deniz gibi dalgalanýyor. Dalgalar, kaybolan zamanlarýn ve kaybedilenlerin acýsýyla çarpýþýyor. Her bir dalga, içimde bir özlem yaratýyor; kaybolan dostluklarýn, aþklarýn hatýralarýyla dolu. Geçmiþin yükü, geleceðe dair umutlarýmýn önünde bir engel gibi duruyor. Zamanýn geçici doðasýný kabul etmek zorundayým. Ancak, kaybettiklerimi unutmadan, geleceðe umutla bakmayý öðrenmeliyim. Her yeni gün, yeni bir baþlangýç; belki de kaybettiðim her þeyin yerini dolduracak yeni anýlar biriktirmem için bir fýrsat olmalýydý. Zaman, bazen bir dost, bazen de bir düþman gibi hissediliyor. Geçmiþteki hatalarýmýn aðýrlýðý, gelecekteki seçimlerimi etkiliyor. Her an, geçmiþle gelecek arasýnda bir köprü kuruyor. Bu köprüde yürürken, her adýmda daha fazla yük taþýdýðýmý hissediyorum. Ama belki de bu yük, beni daha güçlü kýlacak.

   Bir gün, kaybettiklerimi geri kazanamayacaðýmý kabul edeceðim. Ama o gün gelene dek, mücadele etmeye devam edeceðim. Her yeni gün, bana yeni bir umut sunuyor. Belki de kaybolmuþ zamanlar, aslýnda yeni bir baþlangýcýn habercisi. Hayatýn sunduðu her aný, bir fýrsat olarak deðerlendirmeliyim. Yalnýzlýðýmýn derinliklerinde, yeni dostluklar kurmak için cesaret bulmalýyým. Geçmiþin acýlarýna raðmen, geleceðin güzelliklerini kucaklamalýyým. Bir sabah, güneþin doðuþunu izlerken, içimde bir umut filizleniyor. Belki de kaybettiðim her þey, beni bu ana hazýrlamak içindi. Zamanýn akýþý, beni daha iyi bir insan yapacak. Her yeni gün, yeni bir hikâye yazma fýrsatý sunuyor. Ve ben, bu hikâyenin baþkahramaný olmalýyým. Bir gün, kaybettiklerimi geri kazanamayacaðýmý kabul edeceðim. Ama o gün gelene dek, mücadele etmeye devam edeceðim. Her yeni gün, bana yeni bir umut sunuyor. Belki de kaybolmuþ zamanlar, aslýnda yeni bir baþlangýcýn habercisi.

   Hayatýn sunduðu her aný, bir fýrsat olarak deðerlendirmeliyim. Yalnýzlýðýmýn derinliklerinde, yeni dostluklar kurmak için cesaret bulmalýyým. Geçmiþin acýlarýna raðmen, geleceðin güzelliklerini kucaklamalýyým. Bir sabah, güneþin doðuþunu izlerken, içimde bir umut filizleniyor. Belki de kaybettiðim her þey, beni bu ana hazýrlamak içindi. Kendi iç yolculuðuma çýktýðýmda, geçmiþimle yüzleþmekten kaçamayacaðýmý anlýyorum. Her hatam, beni ben yapan bir parça. Geçmiþimin yükünü taþýrken, geleceðime dair hayallerimi de yanýmda taþýmak zorundayým. Geçmiþin izleri, beni yönlendiren bir harita gibi. Her bir iz, yeni bir deneyim, yeni bir ders. Zamanla birlikte, kendimi yeniden inþa etmeliyim. Kaybettiklerimi hatýrlamak, acý vermekle birlikte, beni daha derin bir anlayýþa götürüyor. Her aný, birer öðretmen gibi. Kaybolmuþ zamanlarýn peþinden koþmak yerine, mevcut anýn deðerini bilmeliyim.

   Kendime bir söz veriyorum: Geçmiþin gölgeleri, geleceðimin ýþýðýný karartmasýna izin vermeyeceðim. Her yeni gün, yeni bir baþlangýç; her zorluk, beni daha güçlü kýlacak bir fýrsat. Hayatýn sunduðu her aný, bir armaðan olarak kabul edeceðim. Ve belki de en önemlisi, sevdiklerimle olan baðlarýmý güçlendirmek için çaba göstereceðim. Geçmiþte kaybettiðim dostluklarý yeniden canlandýrmak, yeni dostluklar kurmak için cesaret bulmalýyým. Her bir insan, hayatýmda bir renk, bir melodi. Geçmiþin acýsýný geride býrakýrken, geleceði sevgiyle kucaklayacaðým. Kendi iç yolculuðuma çýktýðýmda, geçmiþimle yüzleþmekten kaçamayacaðýmý anlýyorum. Her hatam, beni ben yapan bir parça. Geçmiþimin yükünü taþýrken, geleceðime dair hayallerimi de yanýmda taþýmak zorundayým. Geçmiþin izleri, beni yönlendiren bir harita gibi. Her bir iz, yeni bir deneyim, yeni bir ders. Bir gün, bir parkta yürüyüþ yaparken, karþýma çýkan bir yaþlý adam dikkatimi çekti. Gözlerinde derin bir yaþanmýþlýðýn izleri vardý. Yanýna yaklaþýp sohbet etmeye karar verdim. Onunla konuþurken, geçmiþin yükleri hakkýnda düþündüðüm her þeyi unuttuðumu hissediyorum. Yaþlý adam, hayatýn geçiciliðinden bahsediyor ve her anýn kýymetini bilmemiz gerektiðini vurguluyordu. Kendi hayatýný anlatýrken, kaybettiði sevdiklerinden bahsediyor ama acýsýnýn üstesinden nasýl geldiðini de paylaþýyor.

   "Zaman, acýlarýmýzý hafifletir," diyor. "Ama unutma, sevdiklerinle olan anýlarýný asla kaybetme. Onlar, senin içindeki ýþýðý besler." Bu sözler, içimde bir þeyleri harekete geçiriyor. Belki de kaybettiklerimle barýþmak, yeni bir baþlangýç yapmanýn anahtarýdýr. Yaþlý adamla geçirdiðim birkaç saat, bana hayatýn ne kadar deðerli olduðunu hatýrlatýyor. Onun hayat hikâyesi, kayýp zamanlarýn acýsýný hafifletiyor. Birbirimize sarýldýðýmýzda, sanki iki ruh birbirine baðlanýyor. O an, içimde bir þeylerin deðiþtiðini hissediyorum. Yavaþ yavaþ, geçmiþin yükünü hafifletmeye baþlýyorum. Geçmiþteki hatalarýmý kabul ediyor, ama onlarý birer ders olarak görüyorum. Her yeni gün, yeni bir fýrsat sunuyor. Zamanýn geçici doðasýný kabul ettikçe, geleceðe daha umutla bakabiliyorum. Artýk, geçmiþin gölgeleri peþimi býrakýyor. Gelecekte benim için neler olduðunu merak ediyorum. Yeni dostluklar kurmak, yeni deneyimler yaþamak için cesaret buluyorum. Hayatýmda yeni sayfalar açmanýn zamaný geldi. Belki de kaybettiðim her þey, beni bu ana hazýrlamak içindi. Ve böylece, kaybolmuþ zamanlarýn peþinden koþmayý býrakýyor, her aný dolu dolu yaþamaya karar veriyorum. Geçmiþi geride býrakýrken, geleceði sevgiyle kucaklayacaðým inþallah, vesselam.

Mehmet Aluç

Kaynak

1-Eda Bildek “Allah’a Havale Ettim”