‘’Senin için yazmamýþ olduðum bütün aþklarý, yeniden, baþtan, yazmayý istedim. Sana, hepsi senin olacaktý. Suçunu kimseye yükleyemem bir aþk sabahý yoluna çýkýþýmý…’’(Alýntý)

Çalýntý bir aþkýn çeperinde çalgýcýnýn çenginin de eþlik ettiði ve rakkasesi aþkýn, pekiþen bir hasretle özlemle yâdý dünün minvalinde saklý olsa ne ki kaygýlarýmýn…

Aþka her attýðým çentik ve manifestosu ömrün…

‘’Böyle bir mektup yazmayý bile, ne sen ne aþk ne de hiçbir þey olmadýðý günlerde kendime yasaklamýþtým. Sen, aþk ve her þeyin olduðu günlerde böyle kararlar alýnamazdý. Yaþamýþ birinin ölü yargýlarýydý bu kararlar.’’(Alýntý)

Düþlerimden bir kesit sadece keþfe çýktýðým ruhumun daðlarýnda süregelen bir yangýn.

Külfet olduðunu bilsem bile aþkýn, vazgeçilmezliðin rotasýnda seken bir kör kurþun gibi hedefi kendime yönelttiðim sabýr ötesi bir ermiþlik hidayete.

Anlatmak istediklerim elbette bunlarla sýnýrlý deðil bense aciz bir yetimin gökte saklý mutluluðu içine çekmesini arz ettiðim bir yangýn öncesi yakardýðýmsa ruhumun efendisi çalçene kalemimin tüyü bitmemiþ bir yetim olarak addedilmesi.

Sakýncalarý mý hayatýn?

Yoksa sefer tasýnda mý saklýyým dünde kalan çocukluðumun da çekinceleri ile parmak hesabý yapýyorum dünde kalan ölülerden inþa ettiðim bir kabir azabý bütünlemeye kalmýþ ruhumun turkuaz rengi özleminde can bulmuþluðum da cebbar bir yangýn misali içimde tüten yalnýzlýðýn duvarlarýný kanýmla boyuyorum.

Ýklim veryansýn etti ansýzýn ne de olsa doðurgandý tabiat azýcýk sitemkâr olsa bile…

Hak görünen duygulardan hareketle mizacýný devþirdi iklim: baþýboþ tanrýdan kesmiþken ümidini münafýklar iklim sadýktý Rabbine aþkýn lehçesinde süregelen bir rüzgâr niyetine bir nefeste savurdu gözyaþlarýný.

Arz edilen yeni gün baðrýndan da kopup geldi mi sevginin.

Bir bilinmeze denk düþen hercai iklim aklýný da bozmuþ iken insanoðlu…

Yeten de insandý yiten de yatýya kalan da.

Sözcükler özdeþti duygularla ve ötenazi yapýlmýþ dünün yalpalayan na’þý:

Renkler solgun dualar sessizce edilen.

Anne duasýnda saklý iken evlat ve sevgi.

Ýnhisarýnda evrenin adandýðý kadar insan bilinmeze ve nasýl ki yüzü dönüktü güneþe.

Kuraklýk baþ göstermiþken mümkün müydü gözyaþý dökmemek?

Ve iþte o kuru dere yataðýnda duygularýn hüznünü serip de ipe duygular da mýhlandý mý ve sözcükler asýldý mý mandalla?

Cebbar idi sözcükler bazen uçuþan bazen esen bazen savrulan bazense savrulan nidalarla eþleþen.

Hüküm verilmiþti bir kez ve yazýn kavurucu sýcaðýnda teðet geçerken yaðmur bulutlarý semada saklý sýrrý da tek solukta içine çeken Tanrý.

Ütüledikten sonra kaygýlarýmý ölümün de dönmüþken kýyýsýndan zarif bir minvalde yekpare hüzün biçiyorum þehrin yiðit tepelerine: hani yedisinin de yetmiþine dayanmýþken hayal kýrýklýklarý pas vermediðim endamlý aþklarda pes etmekle iþtigal son nefesimi en þanlý en imkânsýz aþk için içimde tuttuðum.

Zaten baþýma ne geldiyse hep imkânsýzlýklar dâhilinde nüksetti.

Þaþkýn bir kýzým ben kýzdýrmaya görün þehrin de yedi tepesinin de belalýsý bir izdihamla yek attýðým tek taþýnda aþkýn taþ toplayýp da kollarýmýn aðrýdýðýný mý istersiniz yoksa yüz vermediðim tek taþýn çaðrýsýndaki adý aþkla asla anýlmayacak servetler mi biçersiniz?

Yüzüm gözüm kan ter içerisinde az evvel sonlandý saðýmdaki cephede verdiðim savaþým ve bir öncesi solumdaki yangýný güç bela söndürdüðüm.

Ýzdihamýn had safhasýnda mumlar söndürdüðüm ve mum misali titreyen deðil devasa bir ýþýldak þehrin ferine layýk en kýdemli neferi iken evrenin…

Salkým söðüt misali serildiðim.

Göç takvimimde saklý muteber zamanlarda deðiþken zanlarla sürüldüðüm coðrafyalar ve göz göze geldiðim aynadaki aksim…

Fýsýltýlar var beni çaðýran ve sessizlik ile sýnandýðým.

Seferisi hüznün seyyahý aþkýn bir muktedir sancý ki sarsýldýðým.

Gün deliþmen rüzgârla arzý endam etti ve annemin gözlerinde çaðladý dualarým.

Duvaðý kanlý bu gün göðün ve mahþeri bir kalabalýk üstün körü yaþamadýðýmsa çok bariz ve ütülü bir sezi ile ezilmiþ sesinde mazlumun bense peþindeyim zalimin belki de zalimdir beni peþinen takip eden.

Rýzkýmý veren yüce Ýlah þükre doymadýðým…

Rakýmý eriþilmez addedilen hidayet daðý aralýksýz arþýnladýðým.

Doðaüstü bir göç ve de ruhumun endamýna yaraþýr o deli cesareti ile tünediðim duygular turladýðým beyitler tüten dumaný yalnýzlýðýn ve büyülü çaðýran sesi aþkýn…

Aþka davet var ölümüne severken…

Ölümün de çaðrýsý gecikmeden hayat ölümden de cazip gelebilirken.

Haznemde yangýn ne de olsa bir tek kývýlcým yeter hazinemi büyütmeye tek bir ses tek bir çaðrý mimlendiði kadar aþkýn da havsalasýndan taþan bitimsiz özlem.

Palazlanmýþ bir hüznün minvalinde sekme olasýlýðým açýk ara farkla bayrak elimde ve dönülmez akþamlarýn ufkunda saklý tuttuðum nice ukde.

Hacmini tahayyül dahi edemezken.

Hasretin iz düþümünde sözcüklerle oynaþtýðým.

Ýçtiðim çayýn deminde derlediðim masallar misal:

Telvesin bandýðým kadar hayatýn kurumuþ dere yataklarýnda gidip gelen ölü balýklar.

Ýklim hayli sitemkâr ve yaz, kavurucu güneþiyle huzuruna çýktý bir kez insanlarýn.

Her duygunun rengi baþka mevsimi de baþka uykulu gözlerle yatarken yataktan düþüp kendimi yerde bulduðum uzun soluklu bunaltýcý gecenin çeperinde aralýksýz ettiðim dualarla sabahý zor ettiðim.

Her þey aslýnda tek bir karede can bulmakta:

Sevginin eþleþtiði duygular bazen korkutucu gerçekler ve nasýl ki düþmez kalkmaz bir Allah…

Gölgeler acýya paye veren.

Hüzne mahal veren gerçekler aslýnda anlatmak istediklerim tam olarak bunlar da deðil:

Ýðne deliðinden gözlemlediðim hayat.

Ýðne deliðinden geçecek kadar da huzursuz ve ince iken ruhum bu baðlamda kimse iðneleyen sözleriyle cesaret bulup da yapýþmýþken iki yakama istem dýþý bir ruh haliyle bir yanaþýp bir uzaklaþýyorum kendimden zaten tüm mesele de bu deðil mi tam olarak?

Kendimle özdeþleþtirdiðim her insan öz veri ile sevdiðim.

Yaðýz gecenin ertesinde yorgun bir gün ýþýðý ki sabahýn köründe yorgun kýlýndýysa insan bir kere…

Geçiþtirdiðim ne var ne yok, tok karnýma aldýðým bir ilaç gibi sözcüklerin kanýmda dolaþtýðý ve miski amber kokularý ile hüzünle donanýmlý bir yolculuða çýktýðým gecenin ertesi umudu da savsaklamadan þükre doyamadýðým kadar da sabrýmýn neticesini aldýðým…