Kýrýk Asa ve Güleç Þarký

“Asasý kýrýk bir düþ, güleç bir þarký, Ruhumun söküklerinde saklý yakarýþlar. Cengâver bir mevsim, ölümsüz nazire, Kendi öyküm, kendi ömrüm, dik baþlý kalemim. Yýldýz Gülüm”

   Mimoza çiçeði, gönlümün ortasýnda açan, Ýçimde yaþattýðým Akdeniz iklimi. Kara iklimin karanlýðýnda, debdebeli karýn kýyýsýnda büyüyen çiçeklerim. Mevsimsiz açan çiçeklerim sevincimle gönlümde, Ýçine sýðýndýðým kale ise aþk. Gizemin izini süren hecelerim, dik duran aþkla bu gönlüm göðsüne saplanmýþ hasretin þarapnel parçalarýný çýkarýrken mutlu ve mesudum. Yaðan kanýn izinde kardýðým rengim, kandýðým matemin son hecesinde. Kaybolmakla iþtigal ömrün, içinde bitmeyen umutlarýmla hayallerim saklý.

  Gecenin karanlýðýnda parlayan yýldýzlar, ruhumun derinliklerinde yankýlanan fýsýltýlar. Bir rüzgâr esintisi, umut dolu bir nefes, kýrýk asanýn ucunda yeþeren yeni bir filiz. Güleç þarkýnýn melodisi, kalbimde yanký bulur, her notasýnda bir hatýra, bir aný canlanýr. Kendi öykümde kaybolurken, bulduðum huzur, gülümseten mizacýyla kalemimle yazdýðým her satýrda saklýdýr. Çöl çiçeðim, susuzluða inat açar, Akdeniz’in sýcaklýðý, içimde bir bahar. Ara iklimin soðukluðunda, bir umut ýþýðý, gönül dalýmda açan, mevsimsiz çiçekler. Gizemli heceler, bir araya gelir, kalemimin ucunda, bir dünya belirir. Aþkýmýn izinde, akan kanýn rengi, matemin son hecesinde, saklý hayallerim.

  Þimdi, bu denemenin devamýnda, içimdeki duygularýn derinliklerine iniyoruz. Her bir kelime, her bir cümle, ruhumun en aydýnlýk köþelerinden süzülüp gelen birer yanký. Kýrýk asanýn ucunda yeþeren umutlar, güleç þarkýnýn melodisinde can bulan hatýralar. Kendi öykümde kaybolurken bulduðum huzur, muhabbet yüklü kalemimin izinde saklý. Gözlerimde parlayan yýldýzlar, ruhumun derinliklerinde yankýlanan fýsýltýlar. Bir rüzgâr esintisi, umut dolu bir nefes. Kýrýk asanýn ucunda yeþeren yeni bir filiz. Ve iþte, bu denemenin her satýrýnda, her kelimesinde, içimde saklý kalan duygularýn izini sürüyorum.

  Yokluðun derinliðinde kaybolmuþken, inancýmýn sesinde yankýlanan umut, karanlýk gecelerde parlayan bir yýldýz gibi. Her düþüþümde, yeniden kalkmamý saðlayan güç, Rabbim yardýmý, kalemimin ucunda beliren kelimelerde düþlerim gizli. Kalemim, içimde açan çiçekler gibi; zayýf ama bir o kadar da dayanýklýyým. Her bir harf, yaþadýðým acýlara ve sevinçlere tanýklýk ederken, ben de bu yolculuðun bir parçasý oluyorum. Ýlahi Adaletin varlýðýna olan inancým, beni ayakta tutan en saðlam dal. Umut, hayatta kalmamý saðlayan bir ýþýk; belki de en karanlýk anlarýmda bile içimde bir kývýlcým gibi yanýyor. Kýrýlan dallarým, geçmiþteki hatalarýmýn ve kayýplarýmýn izlerini taþýrken, yeniden filizlenen umutlarým, geleceðe dair yeþeren hayallerim oluyor.

   Her yeni gün, yeniden doðuþu simgeliyor. Kýrýk dökük kalemimle yazdýkça, içimdeki boþluðu dolduran kelimelerle, hayatýn anlamýný keþfediyorum. Düþüncelerim arasýnda kaybolmuþken, yeniden bulduðum o umut dolu anlar, beni yeniden hayata baðlýyor. Umudun ve inancýn gücüyle dolu bu yolculukta, her kelime bir adým, her cümle bir nefes gibi. Ýçsel çatýþmalarýmýn gölgesinde kaybolduðum anlarda bile, kalemimle oluþturduðum dünyada yeni ufuklar açýyorum. Duygularýmýn derinliklerinde gezinirken, her bir düþünce bir tuðla gibi, kale duvarlarýmý yükseltiyor.

   Hayatýn karmaþasý içinde kaybolmuþken, yazdýkça kendimi buluyorum. Kýrýk dökük hatýralarým, geçmiþin yüklerini taþýyor ama ayný zamanda geleceðe dair umutlarýmý da besliyor. Her çiçek, açtýðý her yaprakla, içimdeki karanlýðý aydýnlatan bir ýþýk gibi. Bu çiçekler, hayata tutunmamý saðlayan birer simge; belki de yaþamýn ne kadar kýymetli olduðunu hatýrlatan birer iþaret. Ýlahi Adalet, bazen görünmeyen bir el gibi, beni yönlendiriyor. Kayýplarýmýn ardýndan gelen yeniden doðuþlar, her seferinde beni daha güçlü kýlýyor. Umut, içimdeki en derin yara izlerinin üzerine bir merhem gibi sürülüyor. Düþlerim, belki de en karanlýk anlarýmda bile, ýþýk saçarak beni sarýyor.

  Yazdýkça, içsel yolculuðum daha da derinleþiyor. Her kelime, ruhumun bir parçasý; her cümle, varlýðýmýn bir yansýmasý. Umut dolu bir geleceðe dair inancým, beni ayakta tutan en saðlam temellerden biri. Kýrýlan dal ve yapraklar, yeniden filizlenen umutlarýmýn yanýnda sadece birer hatýra olarak kalýyor.

  Umudun ve inancýn beni sarýp sarmaladýðý bu kelime denizinde, her yeni cümle bir kapý açýyor. Ýçsel yolculuðumda kaybolmuþken, yazdýkça kendimi yeniden buluyorum. Kýrýk dökük hatýralarým, geçmiþin yüklerini taþýrken, her bir kelimeyle geleceðe dair umutlarýmý yeniden yeþertiyorum. Hayatýn karmaþasý içinde, bazen kaybolmuþ gibi hissediyorum. Ama kalemim, içimdeki derin duygularý kâðýda dökerken, karanlýk anlarýn bile bir anlamý olduðunu hatýrlatýyor. Her kelime, bir adým; her cümle, bir nefes. Yazdýkça, içimdeki boþluk doluyor, ruhumun derinliklerinde açan çiçekler gibi.

  Ýlahi Adaletin varlýðýna olan inancým, beni ayakta tutan en saðlam dal. Umut, karanlýðýn içinde parlayan bir yýldýz gibi; belki de en zor zamanlarýmda bile içimde bir kývýlcým olarak yanýyor. Kýrýlan dallarým, geçmiþteki hatalarýmýn ve kayýplarýmýn izlerini taþýrken, yeniden filizlenen umutlarým, geleceðe dair yeþeren hayallerim oluyor. Her yeni gün, yeniden doðuþu simgeliyor. Kalemimle yazdýkça, içimdeki karanlýðý aydýnlatan kelimelerle, hayatýn anlamýný keþfediyorum. Düþüncelerim arasýnda kaybolmuþken, yeniden bulduðum o umut dolu anlar, beni yeniden hayata baðlýyor.

  Bu yazý, sadece bir ifade deðil; ayný zamanda bir direniþ. Hayatýn zorluklarýna karþý dimdik durmanýn, kýrýlmadan, dökülmeden devam etmenin bir sembolü. Ýçimdeki güç, kelimelerimde hayat buluyor. Umut, her an yeniden doðuyor ve ben de bu umudu yaþatmak için yazmaya devam ediyorum.

Mehmet Aluç

Bu yazý Yýldýz kardeþimin “Hele Ki: Bir De ‘‘ol’’ Dedi Mi?” Eserini okuduktan sonra birkaç cümle ve paragrafý içine katarak yazýlmýþtýr.