‘’Sana bu son mektubu,
Artýk senden mektup beklemediðimi söylemek için
yazýyorum Pollyanna
son þiirini yazmaya cesaret edememiþ bir þair olarak.’’(Didem Madak)

Þiir…

Þirin gözükmeyen gözüme lakin öncemde.

Farzým ve farazi yangýnlarým ve þiir küskün olmadýðým kadar kendime yine fi tarihinde kendimle uzlaþtýðýmdan da öte her ne kadar þiire düþkünlüðüm olmasa da öncemde meðerse ben HAYATI VE SEVGÝYÝ VE TÜM HAYALLERÝ þiir nezdinde yaþamýþçasýna bellemiþ içime ç/ekmiþim…

Mübalaða dahi edemezken þimdilerde ritmik bir sevgi ve seyyahtýr þiir yüreðim ve kýyama dururcasýna yazmaya durduðum þiirlerim…

Ve de duyduðum o ilk ve son ikaz; bir ibare bir ikrar bir isyan bir þükür ve nelere nelere delalet þiir.

Mektuplar ise darmadaðýn duygularýmý ayný pencereye yerleþtirip tanýdýðým tanýmadýðým onlarca insana peyderpey yazdýðým ve otaðý kurduðum ve bir ok gibi saplanan kalbime.

Gök tebessüm ehli.

Yerküre huzursuz.

Yüreðimse sökük ve kibirsiz ve yangýndan ilk kurtardýðým.

Hüznümse reþit lakin eþit olmayan diðer insanlarca kabul görsem ya da görmesem ne ki kalemin dudaðýnýn uçukladýðý ve elime alýp da o kýrýk sazý azýmsandýðým ölçüde azat edilesi bir ruh saklý içimde ara sýra çökertme oynayan ara sýra h/alay çeken ve iþte duygularýn alayý kimine göre bir alay unsuru olsam bile.

Sevdikçe düze çýktýðým.

Yandýkça harlanan ruhum.

Yâdýnda dünün ve yarenim iken kalem milyon kere öykündüðüm huzurun gül yüzü ve seyyah yüreðim…

Hazandayýz.

Aylardan Kasým.

Söküklerim salkým saçak ve göðün mentollü nefesi ne zamanki gözümü ufka diksem ve çalýntý olmayan methiyelerle yoluma devam ettiðim ve tek davam iken arayýþým elbette deva’ m Allah katýnda saklý elbet devam ederken yolculuðuma bir nebze de olsa huzur bulduðum bu kýlýksýz iyi yüzlü cihanda aslýnda kendimin içinde kendimin kaybolduðu akabinde arayýþým…

Ve mekânýn cennet olsun sevgili Didem Madak.

Düþlerim…

Tespih böceði gibi daðýnýk iç âlemim:

Suret-i kati yazmam sevmem dediðim günlerin özlemi var içimde bilip bilmeden yandýðým daðlara dayanýp yaðmalandýðým ve yaðan rahmetin her zerresi konuþlu olduðum göðün en metruk hanesi bazen miskin bazen þaþkýn acýlarla eþleþen yorgun ve meftun kalbimde isyanlara mahal veren bir þarkýnýn peçesinde saklý namelerim…

Ýstifli yorgunluðum.

Ýbaresi kayýp maruzatý bir bir sayýp, kendime rastlama ümidi ile baþ koyduðum yolun malum gölgesi ve iþte sýðýnaðým uzaklarýn yakýn kýlýndýðý ve aidiyet duygumdan yoksun kaldýðým zamanlarýn daðýnýk yüzleri.

Yüzsüz bir sevda masalý mihrabýn yaslandýðý yüreðinde yasýnda kurulan idam sehpasý ve metruk bilmecelerin ilk harfi son hecesi aþkýn þaþkýn derdest prensesi…

Þivesi yok artýk yýllarýn þiarým þiir; þaþkýnlýðýmý ise mazur görün bayým az evvel ince bir ipin ucunda sallandýrýldý þaþý yüreðim hayli aþina olduðum bir ölüm olsa bile iç âlemimin huzura kavuþtuðu ben yeniden doðmak istiyorum.

Kehribar sarýsý bir maruzat.

Aylak ruhlarýn devasýnda kurulu bir tuzak.

Meali yok iken hayatýn ve iþte mazlum rüzgârýn son fýsýltýsý kulaðýmda saklý dünlerin melun hatýrasý.

Özlemime önce kýlýf biçtim ama sýðamadýðým kýlýfýna.

Yüreðime sicim misali aþklar dizdim bakamadým gidenlerin ardýndan gelmeleri gitmeleri ansýzýn, sýzan ruhumda sahi saklý kalýr mý gün ýþýðý?

Gecenin tefrikasý.

Gün yüzlü sevdalarýn melankolik rüyasý.

Hazzýn deðil hazanýn hiç deðil haiz olduklarýmýn rötuþladýðý adeta yüreðin cilasý kalem elimde mizan dibimde hüzün içimde eþelediðim toprak ve uyruðum iken umut ulak bildiðim kalem ve seferi hüznün dalgalarýnda boðulan kelam:

Selamýn kayýp ritmi.

Defolu hayallerin gücüne gittiði ne de olsa çalýnan her hayal ve her þiir benim öz evladým gibiydi:

Özüme sadýk sözümle arþýnladýðým.

Rengine müptela pembe yollarýn harikalar diyarý.

Uzvu mu göðün yoksa uzantýsý mý söylemeye durduðum þiirlerin hazin makamý hazansa yol yorgunu az evvel arzý endam etti ve de þairin dediði gibi yaz çoktan ebediyete intikal etti.

Son yazýmdý dünümde saklý:

Yaza yaza yaz mevsiminden köpüren bir öfke gibi sýcaðýn ettiði ve eriyen buzullarýn esaretinde hazaný yüklenip de þerh düþmüþken aþk meleði ve iki lafýn biri bazen lal bir yürekte esir kalan þairin tutulan nutku kalemin nüktesi…

Düþlerimi teskin ediyorum ve yolum yarý-zamanlý bir þiire düþüyor.

Tasvip de etmiyorum kimi imgeyi satýr arasýnda boðulan bir esinti.

Nasýl da nasýl da yürek üþüyor.

Aldatýlarýn baþ-þehri iken aþk ve alýntý miracýnda özlemin kalem tokuþturuyorum yorgun zamanlarýn iflah olmaz yalnýzlýðýnda serseri bir hüzne b/anýyorum aþký.

Metruk hecelerin infiali kýlý kýrk yardýðým bir savaþ ve hazan ötesi yorgun zamanlarýn tanrýsý adeta içimde saklý hicaz.

Sözcükler kurusýký, özlem yandan çarklý ve kendime edemediðim veda en çok da temize geçerken aþký ve yalnýzlýðý.

Þerh düþüyorum.

Saf tutuyorum.

Bitik bataryasýnda umudun sadece Rabbe koþuyorum.

Ýzahý yok iken pek çok þeyin ve idam mangasý hüzünlü þehrin:

Birbirine kavuþamayan iki yakasý nasýl da damgalý ve yaralý tütsüler yaktýðým ömrün eþrafý sayacýn kýrýk vasfý ve yüreðime saplanan þarapnel parçasý:

Oysaki uykudayým uzaðýnda hayatýn yakýn tuttuðum hüsran iken elde olmayan nedenlerden ve iþte kapkaça uðradý hayallerim.

Mesir yerinde top koþturan bir çocuk gibi, yüreðimi çimdikleyen mevsim gibi ihbar etsem ne ki ne içimden geçenleri…

Siyam ikizim.

Þiarým mevsim.

Simamda saklý unutamadýðým gidiþin.

Ve iþte otaðý kurduðum göðün nemli ve nazlý sesi az evvel çaktý þimþek az evvel ruhuma akýn etti gök gürültüsü lakin korkmuyor da deðilim hani yine de serlere banýp sýrlarýmý da sineye çekip ve semanýn derin tevazuunda cidarým iken kara bulutlarýn kapýþtýðý gün ortasý ve hüsran denizinde terk edilmiþ bir sandal misali oysaki az evvel dümenindeydim gemimin daha þimdi akça teninde göðün Zühre’si idim tutkunun, meylettiðim yarý-zamanlý yarýnlarým tutuþan eteklerim ne ki yüreðim zift karasý gönlün çeperinde izbandut çehreler ve yanýlgý ertesi ortasýndan yýrttýðým kendime yazdýðým mektup adresime göndersem bile ulaþmayan ulaþýlmasý imkânsýz bir yakanýn yok iþte ederi…