“Dünya dediðimiz rüyalar âlemi, bir uykuda gezerin þaþkýnlýðý içinde kapýsýndan giriverdiðimiz bir evse eðer, edebiyatlar da, alýþmak istediðimiz bu evin odalarýna asýlmýþ duvar saatlerine benzerler,” diyor, Orhan Pamuk Kara Kitap adlý eserinde. Bende o þaþkýn uykuda gezerlerden biri olduðumu fark ettim. O an yönümü duvarýmda asýlý edebiyatlara çevirdim. Bir baktým ki vakit vedayý gösteriyor. Ýçimde hafif bir rüzgâr esmeye baþladý. Gözlerimdeki perdeler aralandý. Kaburgalarýmýn arasýnda sýkýþan ruhuma hüzün doldu. Vedanýn tadýný hissettim. Önlenemez bir çaresizlikle büyüyordu ve sözcükler… ‘’(Alýntý)

Bir kentin ýþýklarýnda saklýyým aslýnda karanlýðýn sergüzeþt v/edasýnda bir kýmýltý misali belki de o ölü tespih böceði kaç bin tespih tanesine b/ölünmüþse artýk ve atýl sevgilerin da çoktan miadýnýn dolduðu bir coðrafya misali, kýtalar aþtýðým kentler gezdiðim yol yordam bilip de yarý yolda býrakýlmýþlýðým kadar da buruk iken içim içimi hoþ delicesine bir muradý dillendirdiðim.

Nakkaþýyým rüzgârýn aslýnda rüzgârýn ta kendisi.

Isýsý düþmüþ o ölü beden misali.

Ýsyan sonrasý bir af, sözcüklerde saf tutan bir sarraf ve iþte ikbalini önceden kestiremeyen yaralý beyitlerin gizeminde tek yürek tek nefes, yanan Ýlahi Ateþin parlayan çehresinde sýr dolu sonsuz kývýlcýmla hemhal ve iþte umudun tarhýnda sevginin tarlasýnda deryalara tekabül eden bir derviþ misali içine sýðýndýðým tek kiþilik tekkem ve de öncesinde bir ömrü geçirdiðim dibi delik teknem…

Hem özgürüm hem de özgün…

Ýkbalinde saklý dün ihsan yüklü gönlün tükenmediði kadar da sevginin külünden yeniden doðabilmenin mizacý ve mihrabý ile adýmladýðým ömür…

Nerede deðilsen orada mutlu olacakmýþsýn hissi; Zaman-mekân mefhumundan çok daha fazlasý.

Hiçbir gölgeye sahip olamamak ve hiçbir gönlün gölgesine sýðýnamamak…

‘’Hiçbir yere ait olamamak, yine zaman ve mekân þikâyetinden azade bir maðlubiyetin teselli cümlesidir. Ve bir sýkýþmýþlýk, bir boðulma hissi.
Bu tükenmiþlikte yeni insanlar tanýmak þöyle dursun, tanýdýklarýný da unutmuþtur.

Ýnsanýn en aðýr yükü yine kendi oluyor bu yolda. Gariptir çoðu kimse kendine verdiði zararýn sadece fiziksel müdahale ile olabileceðine inanýyor. Ýnsan, kendine verdiði ruhsal acýnýn derinliðini görebilseydi… Nereye ait olduðunu bilir miydi ya da nereye ait olmadýðýný…’’(Alýntý)

Önce karanlýktý içime çektiðim ve çekinesi deðilken mevcudiyetim karýþtýrdýðým ruhun karmaþýk ve kilitli tüm çekmeceleri.

Renkler ve de akabinde karanlýðý deldiðim kadar mahcubiyetin gizeminde saklý bir sýrrý ve iþte unutulmuþ silik bir yazý, düþlerin gerçeklerle muhaberesinde saf tutan af ettiðim kadar tüm insanlýðý ve iþte soyaðacým ve iþte solumda nükseden o devrik ve devingen sýzý.

Naif.

Nazik ve de…

En nazlýsýndan bir buket güle burun kývýran hangi dikense izimden gizime ifþa ettiðim renklerden gök kubbeye yüreðimle serptiðim kâh bir kývýlcým kâh bir kývanca meylettiðim…

Günsüz bir gecede asýlý:

Gecenin de ansýzýn verilmiþken fetvasý.

Hýzýna yetiþemediðim döngünün tek rüyasý…

Hazzýn eþiði deðil bilhassa haiz olduklarýmla eþleþen yetinme duygusu ve mermer mezar baþlýðýma da nüksedecekken iken o tek cümlelik yazý:

Ben miydim cihana fazla yoksa cihan mýydý yüreðimden taþan isyanýn deminde af dilediðim Rabbin nezdinde pimimi çekip de prim vermeden ölüme ölümsüzlük iken þiarým ve iþte pekiþen acým dinmez nazým niyazým…

Temkinle yaþadýðým.

Tevazu yüklü tek mirasým gönlümden taþana biat gönülsüz bir hayata inat tüm gönlümü verdiðim Sonsuzluðun Mýzrabý elbet Rabbim tek sýrdaþým ve o tek kýrýk dalda büyüyen bir sevda masalý misali coþkun goncalarýn raksýnda tutuklu dilimin nakþýnda ve her ölü þiir asýlý iken na’þýma…

Hiçbir hissi tam manasýyla hissedememek.
Bu hiçbir yere, hiçbir þeye ait olamama hissi, belki de hissedilenin en samimisi.
Ve belki de bu hiçlik; ait olunan tek yurt.