Edebiyat Evi’ndeki son yazılarımı “Biz Hep Birlikte Türkiye Olalım” şiir ve “Cumhuriyetim 100 Yaşında…” isimli denememi 29.10.2023’te paylaşmışım. Yani tam 14 aydan bu yana sitede yazı paylaşamadım, “paylaşamadım” derken, bu süre içinde, ne şiir yazabildim, ne de düz yazı. Yine bu süre zarfında Edebiyat Evi’mize de uğrayamadım. Şimdi yeniden başlamak istiyorum, lâkin zaten zayıf olan yazma yeteneğim, iyiden iyiye körelmiş. Parmaklarım bile klavyede harflerin yerlerini unutmuş. Hayırlısı ile şu yazıyı bitirebilirsem gerisi yavaş yavaş gelir inşaAllah.

Neden yazamadım?

Oğlumun öğretmenlik atamasıyla uğraştım, elhamdülillah görevine başladı…
Edebiyat Evi’mizdeki son yazılarımdan sonra kızımı istedi sevdiği delikanlı, ben de çok zorlanmama rağmen, bir istemede verdim, zirâ kızım da sevmiş elinoğlunu. Kızımı nişanladıktan sonra, oğlum da annesine; “Babama söyle, ablamı sevdiğine verdi, bana da sevdiğimi alsın” demiş, haydaaa! Gel, buradan yak! Neyse uzatmayalım; kızımı Kocaeli’ye gelin gönderdim, oğluma da Çanakkale Gökçeada’dan sevdiği kızı gelin ettim.
 
Düğünler bittikten hemen sonra Kasın 2023’te, hiçbir sağlık problemi olmayan eniştemi kaybettim kalp krizinden. Evlenmemiş son bir oğlu kalmıştı, ablam hadi dayısı tut yeğeninin elinden, yetimliği boynunu bükmesin oğlumun, dedi. Ekim 2024’te de yeğenimin düğününü yaptık.
 
Elhamdülillah, 2023-2024 yılı içinde; araya bir cenaze girse de, üç nişan, üç de düğün yapmayı nasib etti Rab’bim.
 
1 Ağustos 2024’te, 32 yıllık öğretmenlik mesleğimden emekli oldum ve emekli ikramiyemle, biraz da üç-beş birikimlerimizi üstüne koyarak bir ev aldık ve 36 yıllık kiracılık çilemiz de böylece bitti.
 
Tam rahata kavuştuk derken ilahiyat mezunu kızım, uzun süren atanamama sürecinden dolayı depresyona girdi, onunla meşgul olduk bir süre. Nihayet Milli Eğitim Bakanlığı’nın son aldığı 20 bin öğretmenin içinde, kızımın da İstanbul Küçükçekmece’de bir imam-hatip lisesine meslek dersi öğretmeni olarak ataması yapıldı, kızım da, biz de rahat bir nefes aldık çok şükür.
 
Bütün bu güzelliklerin yanında Rab’bim 9 Aralık 2024’te bir erkek torun vererek, elhamdülillah dede olmamızı da nasib etti. Eşiyle birlikte İstanbul Bahçelievler’de öğretmen olan oğlumun oğlu oldu, adını “Âkif” koymuşlar, gittik İstanbul’a öptük kokladık, sevdik torunumuzu.
 
İşte böyle dostlar… Bu 14 aylık süreçte;
Hem kayınbaba oldum, hem emekli oldum, hem de dede oldum. Bütün bunlar, bir insanın hayatında olmasını isteyeceği güzelliklerdir, ama en önemlisi, en güzeli İNSAN olabilmektir. İNSAN olabildim mi? Onu bilmiyorum, en doğrusunu Allah bilir.
 
Allah, cümlemize İNSAN olabilmeyi, İNSAN kalabilmeyi ve nihâyetinde İNSAN olarak emaneti sahibine vermeyi nasib etsin.
 
Selâm ve duâ ile…
İNSAN’nın sahibine emanetsiniz.
 
aslanyılmaz#sürgünadam#