Hayatýn bir hurafeden ibaret olduðunu biliyordu aslýnda hükmetmekle filan ilgili de deðildi sadece duvarlardaki ayak izlerini takip edip en üst kata çýkmak istiyordu hani melaikelerin pür neþe coþkusuna tanýk olduðu o çatý katý; hani kuþlarýn ölü yavrularýný gömüp de kuþ mezarlarýna ekmek kýrýntýlarý býrakmayý ihmal etmediði.

Bir reçete idi her cümle; refüze edilse bile sevgisinden taviz vermediði.

Hangi mübarek isyanda saklýydý gerçekler ya da mübarek miydi isyanlarýn telaffuz edildiði satýr aralýklarý yoksa muteber bir yok oluþ muydu her hicaz makamý yoksa hicran makamý mýydý zamanla insanlarýn alýp veremediði?

Þimdi kuþkanatlarýnda dünyanýn, gitmek vardý iyi de çýkýþý olmayan o hücreden nereye düþerdi ki yolu?

Yaftalanmak ile ilgili düþüncelerini gözden geçirdi ve bu sözcüðü yüreðinin sözlüðünden sýyýrýp sýnýr dýþý etti her olumsuz duyguyu.

Sýðan kalbine ve bir o kadar yedek kalplerde güncellerken sevgisini aslýnda kalbin yedeði olur muydu, bunu bile bilmiyordu.

Ya da sevginin yedeði, yediði kurþunlar mýydý?

Örsünde saklý.

Övgüsü iken en doðurgan…

Sonrasýný düþündü.

Kibarca geri çekti ellerini ve baþýndan aþaðý dökülen gül yapraklarýný savurdu elinin tersiyle.

Yolu mezarlýða düþmüþtü madem.

Baþý ise öne düþmüþ filan deðil bilakis dik ve vakur duruþuyla.

Mezarlýkta kimseler yoktu. ne ayazýn soðukluðunu duyumsadý ne de buz kesen ellerinin kirlenmesine aldýrýþ etti.

Mezarlýðýn bitimindeki o metruk eve iliþti gözleri.

Sonra içindeki duygular kýpraþtý esinti yine üþümelere mahal verirken ve düþünmeye devam etti.

Bir ikram mýydý ölüm yoksa bir kurtuluþ mu ya da yarýmlarýn tama tekabül ettiði kesirli bir yolculuk muydu?

Yarýmlar mademki bütün olmuyordu; mademki gidenlerle bozmuþtu aklýný geride kalanlar…

Gülmekten baþka elinden gelen yoktu ama sýrasý mýydý þimdi gülücük savurmanýn.

Ölü bedenlerin kabir azabý çektiði muðlak mýydý peki yoksa yaþlý halasýnýn ölüm korkusuna yenik düþüp de baþýný dayadýðý seccade ýslanýrken gözyaþlarýyla…

Yenik düþen kendisi idi oysa herkesin gözünden.

Sahi, bu kadar günahýn telafisi var mýydý da aralýksýz ibadet etmesi gerekirken… af diledi ansýzýn ve biliyordu da günahlarýný.

Çok sevmekle iþtigal bir ömür.

Komikti çok komik hem de.

Oysaki karþýlýðýnda ihanet benzeri tekeline girmiþ duygularýyla insanlarýn hep saf addedilen varlýðý, biliyordu ki artýk bir rahatsýzlýða yol açmýyordu ve bir ömür bu yanýlgýya düþüp nasýl da suçlamýþtý kendini.

Ýþ yerinde bile telefonda yaptýðý tüm iþ görüþmelerini kýsa keserdi. En verimli iþ gören olmasý asla bir tesadüf deðildi gerçi iþ arkadaþlarý fazla haz etmezdi onun baþarýlarýndan ama…

Ýçindeki kuþ nasýl da didikliyordu yüreðini ve sen ölmedin mi daha, demekten de caydý.

Dirilen mevzular.

Dingin ruhlar.

Deþmektense dünü devirmekti maksadý yoluna çýkan putlarý.

Tanrý, demeyi hoþ görmüyordu kimi insan madem.

Hatta adýndan yola çýkýp ona çirkin ithamlarda bulunanlardan da haz etmiyordu madem…

Görüntü kirliliði yaratan ne ise.

Hak ihlali mi?

Sorun deðildi artýk.

Vakit epeyce ilerlemiþti ve hala mezarlýkta dolaþýp duruyordu. Önüne gelen hangi mezarsa duasýný edip bir ötekine geçiyordu.

Ruhlarý rahatlamýþ mýydý peki?

Sorun deðildi ne de olsa; o, her duanýn ona verdiði mutluluðu duyumsayýp en azýndan ölülerle paylaþtýðý imanýyla yaþayanlardan da çok þey dilemiyordu.

Dillenen rüyalarý mýydý?

Devinen duygularý muteber miydi peki Allah katýnda?

Soluðunu içine kesit ve tuttu uzun süre.

Nefes aldýðýna þükretme ihtiyacý duydu.

Burnuna gelen kokuyu ise duymazdan geldi ve kulaðýna gelen sesleri de.

Yasýna sahip çýkan her ölümlü gibi miydi o da yoksa farklý olmanýn verdiði hisle mutluluðu elleriyle kendisi mi itiyordu?

Açýlan kapýlar.

Kapanan kapýlar.

Yüzüne çarpan ve tokat misali acýyý yüreðinde hissettiði.

Durmaksýzýn dua okuyordu ve gidip gelen hayallerin yüreðine yaptýðý baskýyý alt edemiyordu.

Geçen zamandan yana derdi yoktu asla sadece kalan zamana asýrlarý sýðdýrmak istiyordu.

Seneler evvel topraða verdiði kim ise ve geride kalan azýnlýk.

Son kozunu mu oynuyordu kader yoksa insanlarýn eline koz vermekle bunca zaman iyi etmemiþ miydi?

Sevgiyi telaffuz ederken ve kem küm yapan insanlardan uzak durmak adýna demek ki; yeryüzünde ona ayrýlmýþ tek bir oda bile yoktu ne de olsa içinden geleni olduðu gibi yansýtýr; kendine sopa ile vurulsa bile ekmek uzatýrdý herkese istisnasýz herkese.

Koyu bir gri çalýndý gözlerine ve sisli bir güzergah.

Geldiði yolu kaybetmiþti iþte elbet çýkýþý bulacaktý zaten korkmazdý karanlýktan ama en çok yüreði karanlýk olan insanlardan çekinirdi sadece ama asla onlardan da korkmaz üstüne üstük beyaza boyamak adýna o siyah yürekleri…

Baþa gitti yine…en baþýna yolculuðunun…yüzüne yediði ilk tokat ve daha da öncesini hatýrlamaya çalýþtý ve evet, yediði o ilk tokat ve avaz avaz baðýrdýðý sonra mutluluktan çýðlýk atan bir kadýn ve bir kadýn daha ve bir adam aslýnda sayýsýz insan hayal meyal hatýrladýðý.

Konuþamadýðýný hatýrladý sadece aðlayarak tepki verdiði ve ilk adýmlarýný kutlarken ve kutsarken evren.

Bu mümkün müydü peki?

Sahi, o kadar geriye gidip de ilk doðduðu günü anbean hatýrlamasý mümkün müydü?

Ýþte o tren garý…

Ailesinden ayrý kalacaðý o bir senenin baþlangýç an’ý.

Onu geçirmeye gelmiþ ailesi ve dostlarý ve sýnýf arkadaþlarý. Çatallý sesinde kaderin… of, dedi: ne bayat bir betimleme.

Daha netti her þey artýk gözünde.

Dilindeki kötü tat geri geldi yeniden.

Pek mütevazý olamayacaðým, dediði günler geldi aklýna.

El ele tutuþtuðu ilk erkek ve ilk öpücüðü verirken ve kondururken alnýna.

Gülmüþtü hâlbuki.

Bir o kadar da alay etmiþti ilk sevgilisi:

Ne yani, bir erkek sevgilisini alnýndan mý öper tartýþmasý kaç zamanýný almýþtý genç kadýn da kendini müdafaa etmek adýna uzaklaþýrken ondan.

Nasýl da girift ve detaylýydý insanlarla iliþkisi.

Ne mukaddes bir duyguydu hâlbuki adýna dostluk denen; adýna aþk denen ve adýna merhamet denen iyi de merhametli kimseye rastlamamýþtý ömür boyu sadece Rabbinin merhametine hamt ediyordu.

Ne yani, herkes mi acýmasýzdý?

Ne önemi vardý ki bu saatten sonra hem ne deðiþecekti bir kez çýktýðý yoldan da geri dönüþü yok iken.

Kafasý karýncalanýyordu.

Elleri de.

Boðazýnda kesif bir acý vardý.

Ruhu muydu acýyan yoksa bedeninde mi bir sorun vardý?

Göðsü daralýrken bir ferahlýk geldi göðsüne.

Gri bulutlar yavaþ yavaþ aydýnlýða çýkýyordu.

Genç kadýn hala düþünüyordu.

Yoksa duygularý mýydý her þeye ve mutluluða ket vuran?

Adýný hatýrlamaya çalýþtý sonra.

Sahi, adý neydi? Ne de olsa adýndan baþka her þeyi kondururlardý onu çaðýrýrken oysaki hiçbir arkadaþý böylesi bir durumla karþýlaþmamýþtý ömür boyu.

Adýný unutmuþtu iþte: unutturmuþlardý bir þekilde.

Sýfatlar geldi aklýna. Onlarý da unutmuþtu.

Sonra edimler geldi aklýna ve biteviye emir kipi kullanan insanlar geldi aklýna.

Hep nüfuslu bir sevgi ve saygýydý adýný unutan kadýnýn yolculuðu.

Dünyayý gezmek istese herkesten çabuk gider gelir ve tamamlardý bu devri alemi ama o, duygularý ile yaptýðý tinsel yolculuðu hiçbir þeye deðiþmezdi.

Kabaran duygularý deðildi.

Göðsü kabarmýyordu.

Ama yüreði kabarýyordu: çok çok dolu idi ve hala da içine almak istediklerinin sýrasýný bekliyordu.

Ýnancý ile saf tutmuþtu bir ömür yine de aciz, münafýk bir fani diye telaffuz edilmiþti.

Görüntü itibariyle neye denk düþüyordu da peþinen hükmetmiþlerdi?

Ne de olsa evren ve sýraya girmiþ insanlar bir þekilde bölmeyi ve bölünmeyi marifet bilmiþlerdi.

Ya þimdi?

Sahi, neden hep –di’li geçmiþ zaman kullanýyordu?

Önünde sayýlý ve sýralý ne ise…

Hangi kapýdan geçmiþti?

Kapýlar neden sert kapanýyordu?

Hiç mi yumuþak olan bir duygu kalmamýþtý?

Elleri yumuþaktý ve kalbi de ama gerisini getiremiyordu iþte…

Gerisi neden gelmiyordu?

Müthiþ bir basýnç hissetti bedeninde ve elinde olmadan baðýrmaya baþladý oysaki baðýran bir baþkasýydý iyi de niye üstüne abanmýþtý bunca alet ve insan?

Arz edilen.

Talep edilen.

Arz ve talep dengesi.

Üniversitede gördüðü ilk ders ve o denge denen mefhum geldi aklýna.

Dengede olmasý gereken onca þey ve o da dengede ve dengeli kalmak adýna elinden gelen her þeyi yapsa da…

Dengi?

Denk?

Neydi tüm olup biten?

Densiz çok hem de… sahi, kim demiþti bunu?

A, evet, amiri idi bunu söyleyen ne zamanki bir yolsuzluðunu mesai arkadaþýnýn yönetime bildirmiþ… peki, sonra ne olmuþtu?

Küçük bir kutuya koyduðu neyi var neyi yok, kapý önüne konmuþtu iþte ismi olmayan kadýn.

Ama… biri ona sesleniyordu hem de ismiyle.

Bu mümkün müydü?

Öylesine güçlü bir taarruz idi ki ama yaþamak savaþ olmamalýydý yoksa savaþýn ta kendisi iken, kadýn siperinde yaþama mücadelesi mi veriyordu iyi de buna kim sebep vermiþti?

Neyin anlamý varsa geride kalan ve ilerisi için de ýþýk yok iken hala karanlýk bir tünelde bir ileri bir geri gidip geldiði ve son cümleyle noktayý koydu ana haber spikeri:

‘’Kadýna þiddette mutlu son. Henüz adý bilinmeyen kadýn, uðradýðý silahlý saldýrýdan aðýr yaralý olarak verdiði hayat mücadelesinde herkesin yüzünü güldürdü. Hoþ geldin yeniden aramýza cesur kadýn.’’

Yayýn bitmiþti iþte ve bir el silah sesi duyuldu stüdyoda.

Yarýnýn haber bülteni þimdiden hazýrdý iþte.