Müsait deðildim hani öncesinde zinhar da yalandý terk ettiðim ne ki terk edilmekle ilintili bir arayýþýn deðil var oluþun tekil hanesi:

Ýçliðimdi hem sevgi ve içilesi her yudum.

Dýþlandýðýmdý sevgi muteber olana vakýf kadir olana sadýk kelamýn yitiminde gözlerimin devreye girdiði ve her devre arasýnda kendi kaleme attýðým gol…

Hem de cübbemdi üstümden dökülen alabildiðine yumuþak ve kaygan nasýl da bol gelen üstüme bol keseden kumaþýn bol keseden sevdiðim kadar dökülen na’þýmdan ölümle dans etmenin ertesi ölümcül güdülerin sahne arkasý seansýnda aslýnda mutluluðun sahnede deðil sahne arkasýnda yaþandýðý belki ölümün de.

Ýfasý kolay ya da zor:

Ya, ifþasý?

Ve iþte günün manþeti:

Neydi bunca hüznün dinmez vardiyasý ve telaþý?

Sözcükler yük trenim.

Yataklý vagonda uyuya kalmýþ imgeler.

Zuhur eden kara lokomotif.

Kalender trenin kulaklarý yýrtan düdüðünde asýlý bir futbol hakemi gibi sahi kaçýn kaçýydý yaþam sahi neyin ederi idi geçmek bilmeyen zaman?

Zirzop gülüþler kayýplar gibi yüreði yakan.

Sergüzeþt vedalar aþkýn asasý belki de saplanasý en derine.

Sürgün edildiðim coðrafyalar ve meskenim belirsiz mekâným sessiz mecram sonsuz en çok da zaman aþýmýna uðramýþ iken gençliðim ve çalýnan hayallerim.

Zümresi þaþkýn dizelerin.

Sulhu þeþi beþ kalemin…

Ah, azizim nasýl da bir nimetti kalemden yaðan karýn kýtalar aþtýðý kalemin her mürekkep lekesini ziynet bilip üstüme taktýðým ve de gülüþlerin deðil çýðlýklarýn yaþlarýn örüntüsünde bir görüntü olsa ne ki þiir ya da sefil beden ruhun komplimanlarý ile ayakta kalan yüreðin ferinden de sökün eden bir Ýlahi Iþýk ki: aþkýn kývancý ve Ýlahi Ateþin rövanþý deðildi elbet izafi sevgilerden basmakalýp dünyalar inþa eden iblisin sonlanmaz nefreti ve telaþý…

Zikrediyordum fikrimi.

Cenk ediyordum nice siperde.

Alt ediyordum mademki nefsimi.

Ve zuhur eden her iç çekiþ ve zulmeden her münafýk ve iþte yüreðin kayrasýnda akan su gibi çaðlayan þelale misali mentollü bir iç çekiþin daha cüret ettiði baskýn gelen dýþ sesin sonlanmaz batýlýnda aþkýn hükmettiði…

Bizim muhite geldik, azizim yeter ki azat edilesi bir bedenden olabildiðince ayrý düþeyim hem düþeceðim kadar düþtüm ben hayatýn tuzaðýna ki zamanlardan dün iken tozu dumana kattýðým ve þimdi sihirli bir nota misali peþine düþmüþken sol anahtarýnýn:

Hani…

Hani, azizim her kapýyý açan beyhude sevdalarýn mirasçýsý nasýl ki solumda yüklü acý da zafer de sevgi de ve kader…

Sað kaldýðým sürece arkasýndayým iç sesimin.

Sedasý hoþ semasý umut bildiðim yalan cihanýn þu sefil benliðimle nasýl ki müridiyim sevginin, vefanýn.

Renkler saklý içimde telaffuzu olmayan hazan mahsulü ne çok duygu.

Ulaþamadýðým o rakým ise bak nasýl da göz kýrpmakta bana uzaktan uzaða bakýþtýðýmýz deðil hem: hem yasýn hem yaþýn müdavimi ve iþte bir yasa mahiyetinde sonlandýramadýðým bu öfkeli köpük dolu denizi ben nasýl kat ederim haizi olduðum tek damlanýn damgasýný vurduðum kadar yaralarýmýn neye mahal verse de sýra dýþýlýðým ve iþte efkârýn bir bulut gibi üstüme çöktüðü.

Azýmsanmak mý?

Azat edilemediðim mi?

Azýk bildiðim iken rest çektiðim…

Renk vermeyen iblisin þerri mi?

Ve hükümranlýðýnda Rabbin tüm canlýlarýn þerrinden yine sýðýndýðým iken yüce Huda.

Göç mevsimine denk düþen bir kafile belki de içimde saklý olan hani yýldýzlarýn göz kýrptýðý hani yerkürenin dibine soktuðu belki de tek davam iken ayný kalmak aymazlýðýnda yalnýzlýðýn çöken kara bir bulut misali içini karýþtýrdýðým belleðim elimden kayýp giden iken tek ziynetim ve ifa edebildiðimden de öte inkârý ne mümkün lebideryasý hüznün hasat öncesi ruhumdaki tarlaya küstüðüm ve tüm küskünlüðüm cihana neye mahal verse de rotamý saklý tuttuðum.

Deliþmen bir rüzgâra esir düþtüm.

Ýmkânsýz bir mahalde içime ters estim.

Hüzün kafilesi ve bol keseden duyumsayan yüreðin ilk ve son hanesi ve de hecesi yalnýzlýðýn sevgiden ibaret bildiðim hayatýn da gerçek yüzünü geç gördüðüm.

Ne mevsim yeter ne mecalim.

Ne mealimdir yaþam ne de mahremim.

Mabedim ve matemim, açýk ara farkla kendimi kendime tek geçtiðim.