Bugün seni görmek bana iyi geldi, biliyor musun, sevgilim? Ama doktorlar seni görememişler. Ne tuhaf! Halbuki gelirken elinde bir demet papatya bile vardı. Masamın üzerinde küçük bir vazo vardı, hatırlıyor musun? Onun içine koydum papatyaları. Uyumadığım zamanlarda suyunu sık sık değiştireceğim, sana söz. Cidden, şu sıralar neden bu kadar çok uyuduğumu da bilmiyorum.

Bu düşünceler içinde kaybolurken, biliyorum, beni iyileştireceklerini düşünüyorlar. Ama insan, delirdiğinin farkındaysa gerçekten deli midir sevgilim? Her gün, odanın duvarlarında dönen gölgelerle boğuşarak geçiyor. Sakin görünmeye çalışıyorum ama içimde bir fırtına var. Kimi zaman burada, bu dört duvar arasında kendimi kaybolmuş hissediyorum; diğer zamanlarda ise, kaybolmuşluğun içinde kendimi buluyorum.

Hayatın akışıyla aramdaki ince çizgide yürümeye çalışırken, bana sunulan ilacın etkisiyle rüyalarım bile şekil değiştiriyor. Bütün bu kaosun içinde, yalnızca insan olmanın getirdiği derin düşüncelerle baş başa kalıyorum. İnsanın ruhunun karanlık köşelerine girdiğimde, orada yalnızca korkularımı değil, aynı zamanda umutlarımı da buluyorum. Belirsizlik içinde kaybolmuşken, insanın kendine olan inancı belki de en büyük savaş.

Ama en derin düşüncelerimde, şunu biliyorum: Bu savaş benim. Beni tanıyan birileri olduğuna inanmıyorum; burada herkes bir yabancı. Kendimi onlara açtığımda, beni anlayabileceklerini düşünmek bile bir yanılsama. Kendi ruhumun derinliklerinde kaybolmuşken, beni kurtarmak isteyenlerin elini tutmakta zorlanıyorum ve tekrar soruyorum insan, delirdiğinin farkındaysa gerçekten deli midir sevgilim?..

Biliyorum, belki deliyim,
Ama bu delilikte bir gerçek var,
Sevgiyle yoğrulmuş hayallerde,
Bir gün belki yeniden doğarız, birlikte...