Yalnızlık desem değil…
Çünkü yalnızlık, bazen bir fincan kahveyle geçer.
Bir kitapla, bir şarkıyla avutabilir kendini insan.
Kimsesizlik desem…
Hayır, çünkü kalabalıklar var etrafta,
İsimler var, sesler var, nefesler var…
Ama sen yoksun.
Bu yüzden ne yalnızlık bu, ne de kimsesizlik.
Bu, başka bir şey.
Adını koyamadığım bir eksiklik.
İçten içe çürüten,
Sanki kalbimin tam ortasına kurulan bir yangın.
Sessiz, ama yıkıcı.
Geceleri en çok sen geliyorsun aklıma.
Uyku yanağıma ilişmeden önce,
Bir an olsun sesini duymak istiyorum.
Ama telefonda senin adın suskun,
Hatlar değil, kader meşgul bu sefer.
Ne çok sustuk seninle.
Ne çok şey söyledik aslında hiçbir şey demeden.
Şimdi bu suskunlukta boğuluyorum.
Sensizlik, sessizliğin bile yankısı artık.
Her şeyin içi boş.
Kelimelerin, bakışların, gülüşlerin…
Çünkü sen yoksun.
Gittiğin günden beri zaman ilerlemiyor,
Sadece üstüme yığılıyor ağır ağır.
Bir yük gibi geçmiş…
Bir diken gibi anılar…
Bir uçurum gibi gelecek.
Biliyor musun?
İnsan her şeye alışıyor derler.
Ama yalan.
İnsan sensizliğe alışamıyor.
Sadece yokluğunu daha sessiz taşımayı öğreniyor.
Gülümserken bile içten içe kanıyor.
Bu bir veda değildi aslında.
Vedalar, en azından bir kapı sesi bırakır ardından.
Sen giderken hiçbir şey söylemedin.
Sadece sustun.
Ve o günden beri,
Ben hep bir cümleyi bekliyorum:
“Ben geldim.”
Ama gelmiyorsun.
Ve ben, her gelişini bir ömre yazacakken…
Sensizliğini yaşıyorum.
Her gün, yeniden.
Adını koyamadığım, kimseye anlatamadığım o boşlukla…
(
Adı Yok Bu Eksikliğin başlıklı yazı
fidan-yesim-polattan tarafından
5/15/2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
