...
Sevgili Petunya,
Gökyüzü griye çalıyor bugün,
Yağmur, eski sokakların taşlarını okşuyor.
Senin sevdiğin gibi,
ılık bir rüzgar var,
Pencerelerde üşüyen çiçekleri avutuyor.
Burada bahar, biraz gecikmiş gibi,
Toprak uyanmak istemiyor,
Dallar hâlâ tereddütte.
O eski mevsimler gibi değil hiçbir şey,
Anlıyorum ki Petunya,
Giden mevsimler de geri dönmüyor,
İnsanlar gibi…
Senin adını anınca
Rüzgarın sesi değişiyor sanki,
Bir gülüş gibi düşüyor içime.
Hatırlıyor musun Petunya,
Son konuştuğumuzda
Zamanın bizi ayırmaya yetmeyeceğini sanmıştık?
Meğer zaman,
Su gibi içimizden akıp giden, ve
Her şeyi kendi yatağında unutturan
Bir nehir gibiymiş…
Ama ben,
Gözlerin gibi bir deniz arıyorum,
Dalgalanıp durduğum,
Varıp da kıyısında uyuduğum bir yer.
Ama her dalga,
Seninle konuşmayan bir rüzgarın peşinde,
Ve ben Petunya,
Her mektubumda biraz daha,
Sana varamamaktan korkuyorum.
Belki bir gün,
Bir mevsim değişirken,
Bir sabahın serininde,
Ya da bir yağmurun içinde,
Senin sesinle uyanır şehir.
Belki o zaman,
Ben de sana varamamaktan
Bu kadar korkmam…
Sevgili Petunya,
Son mektubuma cevaben,
Nerde olduğumu, nereden yazdığımı sormuşsun.
İyisi,
Sana hangi şehirden yazdığımı bilme,
Zira, ben hep aynı yerdeyim,
Özlemin tam ortasında,
Kalbindeyim...
26.02.2025
ÇARŞAMBA
(
Petunyaya Mektuplar-4 başlıklı yazı
HüseyinBERFE tarafından
26.02.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
