‘’Belki ölmek hakkýmý kullanýyorum

Belki gelmem gelemem beþ dakika bekle git.’’(Alýntý)

Karadandý gölgeler iç karartan gecenin n/esiri sözcükler bazen kopçaladýðým hüzün ve efkâr bazen kopacak kýyamet öncesi yazmaya oturduðum son ferman.

Acýnýn beldesindeyim ve yalnýzlýðýn pençesinde: bir dualarým bir de çevreleyen dört duvar…

Ah, ruhun dahi duymaz çekip gitsem hoþ asla var olmamýþtým ben.

Mizacýna yenik düþen þiirlerden çaldým ben bu aþký ne de olsa þiirdi yoldaþým gerçi geç tanýþtým þiirle ama gel geç bir aþk deðildi bu, kucak açtýðým.

Sevdim illa ki ne varsa ve de kim beni benden uzak kýlan sevgi denen iklim.

Ýkilettim de sözcüklerimi aslýnda taviz de vermedim kendimden ve yenik düþtüðüm sadece içimde saklý denklem.

Bir nazire deðil oysa aþk hele ki þiirler ve taban yanan sözcüklerden ördüðüm güllük gülistanlýk olsun istediðim dünyanýn nazarýnda üzerime geçirdiðim mintan ve yere serili kilim hatta altýmdaki uçan halý ve gözlerimi kapayýp da tavaf ettim kâinatý ne de olsa içimde saklýydý her þey.

Ulemasýyým ben zamanýn.

Haz etmediðim kimse nasýl da uzaðýndayým ve þimþek çakar gözlerim derken gürlerim elbet içime yaðdýðýmý göremez kimseler.

Yakalandýðým saðanak her gece ve gündüzüme ket vuran gölgeler ben ne kadar aydýnlýksam kararýr gözlerim her bozguna uðradýðýmda bozuntuya vermeden sevmeye devam ederim ama ansýzýn da çeker giderim ben sevdadan.

Ýçimde saklýdýr cennet ve cehennem.

Mýsralar ýsrarcýdýr sevdiðim kadar ve sevilmediðim tek gerçek zaten ýsrar da etmem illa ki sevileyim diye.

Gün mizaçlý yüreðim gece açar.

Hüzün odaklý yüreðim sadece umut eder.

Hazandýr muhatabým baharda bile.

Güneþtir hüviyetim geceye denk düþsem de…

Ne de olsa içimde saklýdýr kâinat ve ýþýk ve hasret ve yoksunluk ve çaresiz kaldýðýmdandýr ne zamanki kalemi alsam elime yazdýklarým hiçliðimin manifestosudur yazmadýklarým ise binlerce cilt adeta ve imla hatasý olduðunu bildiðim her gülücüðün bir sonrasý illa ki hýçkýrýktýr.

Gönül gözümle diktiðim satýrlar.

Kalýbýmýn adamýyým madem kaybolmadýðým koca bir yalan ne de olsa kaybolan yönümü bulmak için arþýnlarým ben dünyayý ve sayfaya her konduðumda aradýðým illa ki kendim belki de kendimsiz bir dünya özlemiyle yok sayýlmamýn ertesi illa ki kendimden ettiðim þüphe.

Taslaðý yoktur hem hayallerin.

Bazen temaþasý yoksun bazen tevekkül yüklü genelde iman gücümle dik durduðum hayatýn acý ölçeri.

Bir rakipsem kendime.

Bir de rencide edilmiþken.

Bir kereliðine de olsa sevilmeyi filan da dilememiþken ama olanlar da olur nihayetinde…

Eriyen zaman mum gibi.

Susan notalar yalnýzlýk gibi.

Nazenin bir yüreksem meylettiðim aslýnda kendimle saðlayacaðým uzlaþý öncesi dokunmak bir yüreðe ve bir diðerine ve kanat açýp uçmak bilinmezin penceresinde.

Her þiirim aslýnda yeni açýlan bir penceredir evrene ve her reddedildiðim kapanan bir kapý gibi: öncemde terk ettiðim kapýlar da vurup çýktýðým: ah, bir kendimi terk edip gidemediðim ve muhafaza etmekse sakinliðimi mümkün olmayan bir hayalin gerçekleþmesine.

Þair gibi kan tutar beni.

Þair gibi kanarým da kanatmam asla.

Þair gibi yoksunluðum ve yüklendiðim…

‘’Çünkü elimi kestim beni kan tutuyor

Yanýmda olmadýn mý seni seviyorum

Belki gelmem gelemem beþ dakika bekle git.’’

Gelmeyeceðimi gelemeyeceði zaten bilirken bir dakika beklemene dahi razýyken üstelik ben beni bir ömür beklemiþken ve nihayetinde gitmek iken tek arzum kendimden…

Zaten yanýmda olan kimi sevdimse beni benden uzaklaþtýran onlardý illa ki…

Zehir zemberek dünya ve asla katlanýlasý bir yaþam da deðilken üstelik beklenmeye deðmeyeceðimi sonunda bana inandýrmýþken insanlar…

Gelmedim.

Gelmeyeceðim de.

Her þey ve ben zaten hayal gücümün ikramý iken ve ben seni hayal dünyamda bir çocuðun annesini sevdiði gibi sevmiþken…