Yalnýzlýðýn bir türküsü var mýydý sahi belki de þahit tutulasý üç beþ iklim elbet insan olmanýn dirayeti ile sýnanan bir bir.

Düþlerden ekinler topluyordum ve asla düþkün deðildim ne de tutuklu veya bir zulme ortaklýk yapan bir hain ya da zalim deðildim.

Benim bir öyküm yoktu.

Benim yüzlerce hatta binlerce öyküm vardý.

Öykündüðümse herhangi bir deðildi ve öldürdüðüm nefsim.

Ýçimin duasýnda saklýydý ömür ve duayeni idim acýlarýn ve yalnýzlýðýn dibine vurduðum bir hurafeydi belki de kanýksamak zorunda kaldýðým…

Titreyen ellerim deðildi sesim hiç deðil yüreðinse rüzgârýna yenik düþen sözcüklerim ve iþte titreyen titri kalemimin ve ben yazmakla mesuldüm bir kere sürgün edilmiþtim edebiyat ovasýna.

Layýðýyla yaþamanýn adý sevmekti asla itiraz etmediðim.

Tüten bacasýydý Ýstanbul vapurunun bense uzaklara firar etmek adýna yola düþen ama Ýstanbul aþkýyla tutuþup da insanlýktan istifa edip bir martýya dönüþtüðüm de asla bir þehir efsanesi deðildi.

Uçuþan kanatlarým ve beyaz tüylerim…

Irkýmda birlikte ait idik bu þehre ve telaffuz etmenin mümkün olmadýðý o karþýlýksýz aþkým Ýstanbul’a ve Marmara Denizine.

Göç etmiþtim iþte kendimden.

Gövdemi siper etmiþtim.

Kollarým yoktu ama beni kollayan Yarataným vardý ve beni bir martýya dönüþtüren.

Öncemde hayli sevimli bir kýz çocuðu idim ama çok yalnýz…

Sonra okul yaþým gelmiþti ve iþte düþmüþtüm bilginin yoluna ve ne çok parantez açmýþtým açacaktým da.

Ýçimin ikbali s/onsuzluktu.

Ait olduðumsa sadece O.

Ufkumda darmadaðýn olmuþ bir ömrün yeni versiyonu oynuyordu ve ben yavaþ yavaþ uzaklaþýyordum benliðimden ve bedenimden.

Ailemle beraber baþka bir þehirde yaþýyorduk ve babamýn tayini Ýstanbul’a çýkmýþtý ve ben hayatýmda hiç mi hiç deniz görmemiþtim.

Ýstanbul’unsa þanýna yakýþýr bir þehir olduðunu kulaðýma geldiði kadar biliyordum.

Sonra sýnýf öðretmenime sordum:

‘’Ýstanbul kimdir, öðretmenim?’’

Nasýl da gülmüþtü güleç yüzlü caným öðretmenim ve kýsaca özet geçmiþti:

‘’Ýstanbul aþk’ýn ta kendisidir sevgili Sema.’’

Peki, aþk neydi?

Ama sormadým ve kendime söz verdim o günden sonra: ben aþk olmayý seçecektim hatta ben Ýstanbul olacaktým ama bunu kimseye söylemedim. Öðretmenime bile.

Günler günleri kovalýyordu ve biz ufaktan evi toplamaya baþlamýþtýk bile.

Annemle babam denkler yapýyorlardý ve ben de tüm kitaplarýmý ve oyuncaklarýmý minik kolilere yerleþtiriyordum bir yandan meraktan içim içimi yiyordu. O gün babam demez mi?

‘’Ýstanbul’a çýksa da tayinim uzun süre kalmayýz bu kalabalýk þehirde sonra artýk tayinim nereye çýkarsa yine jet hýzýyla taþýnýrýz Ýstanbul’dan.’’

Bu kadar basit miydi sahi her þey? Ama benim söz hakkýmýn olmadýðýný bildiðim için içime akýttýðým gözyaþýmý.

Bir çaresi olmalýydý bunun mademki Ýstanbul’a tayinimiz çýkmýþtý niye bu denli kýsa süre kalacaktýk ki bu sevdalý þehirde?

Cevabý yoktu sorumun aslýnda ortada dile getirdiðim somut bir soru bile yoktu.

Ve gün geldi atladýk kamyona eþyalarý da yerleþtirdik mi arkaya ve uzun süren bir yolculuða baþladýk bense gözüm açýk ne çok hayal görüyordum ne de olsa haritada iþaretli olan gizemin adý idi Ýstanbul ve ben görmeden âþýk olmuþtum þehre.

Derken yavaþ yavaþ kollarým ve bedenim uyuþmaya baþladý birdenbire kollarýmý hissetmez oldum ve yumuþamaya baþlamýþtý kollarýmýn dokusu derken tüm vücudum tüylenmeye baþladý ve dudaklarým kayboldu derken ayaklarým perdelenmeye baþladý ve biz hala kamyonda son sürat gidiyorduk iþin ilginci etrafýmda kimse yoktu beyaz bulutlarýn haricinde.

Birileri çekiþtirdi yakamdan ve baðýrmaya baþladý o gaipten gelen ses:

‘’Hey, sen, ufaklýk azýcýk uç da gözümüz gönlümüz açýlsýn.’’

Sanýrým birileri ileri doðru yürümemi þart koþuyordu ve tam koþmaya baþladým ki ansýzýn tökezleyip yere düþtüm üstelik gagamýn üstüne.

Bu sefer az evvelki ses gülmeye baþladý:

‘’Pek de toymuþsun beyaz kafa. Yürü demedik uç diye seslendik. Sen kuþlarýn yüz karasý insan bozuntusu.’’

Bir hýþýmla hareket etmiþ olacaðým ki kendimi son sürat uçarken buldum gökyüzünde ve iþte Ýstanbul ayaklarýmýn altýndaydý ve ben sevdama kavuþmuþtum sonunda.

Uçmam ise hayra alamet sonuçta iki ayaðým iki kolum varken ve uçtukça kendimden geçiyordum. Hýzlandým ve hýzlandým derken denizin üstünde giden bir karartý gördüm ve içi insan doluydu ve birileri adeta beni iþaret ediyordu.

Gaipten gelen sesi arkamda býrakmýþtým ve ben hýzlý bir þekilde alçalmaya baþlamýþtým bile tam da pike yapacakken yaný baþýmdan bir þey geçti ve denize düþtü.

‘’Anne, bak, bak, martý nasýl da yakýnlaþtý bize. Acaba kollarýmý açsam uçar mý göðsüme?’’

‘’Saçmalama kýzým. O özgür ve doðaya ait üstelik onu korkutmaya hakkýmýz yok. Hadi bir lokma daha at elindeki simitten belli ki nasýl da aç.’’

‘’Çok mu aç çok mu?’’

Çok açtým evet: ben Ýstanbul’a ve aþka açtým.

‘’Aç gözlerini aç haydi.’’

Ne yani gözlerim kapalý mý görmüþtüm ben bu düþü? Öyle ya gözü açýk düþ görür mü insan?

Sahi, ben insan mýydým da birileri bana komut veriyordu?

Kuþsam ne iþim vardý koca kamyonun içinde?

Evet: açtým çok aç hem de.

Ve açýp da gözlerimi bana simit atan küçük kýzla göz göze geldim ve simasý o kadar tanýdýktý ki.

Ve yanýndaki kadýn yani kýzýn annesi de inanýlmaz tanýdýktý ve ben çok açtým aslýnda gözlerimi açtýðýma piþman olmuþtum.

Havaya fýrlattýðý simidi gagamla tuttum ve azýcýk daha yakýnlaþtým anne kýza. Aman Tanrým! Bu kýz çocuðu bu kýz çocuðu…

O bendim ve yanýndaki kadýn da annem.

Ýyi de ben kimdim ya da ne?

Gözlerimiz ayný renkti küçük kýzla ve onun beyaz mantosu ve pembe dudaklarý týpký gagamýn pembeliði gibi onun yüzündeki pembeliðin aynýsý idi ayaklarýma yakýn duran o düþ pembesi renk.

Gözlerimden bir damla yaþ düþtü.

Demek ki çok istediðim için Tanrý içten duamý kabul etmiþ ve beni Ýstanbul’a emanet etmiþti ve aklým hala küçük kýzla annesinde idi.

Kapadým yeniden gözlerimi ve daha yukarýya doðru uçmaya baþladým ve arkamdan bana seslenen baþka martýlarýn beni takip ettiðine tanýk oldum bir anda.

Karným doymuþtu iþte.

Tüm heyecaným da yatýþmýþ kabullenmiþtim artýk Ýstanbul’un tek sevdam olduðunu ve bu aþkýn yanýt bulduðunu Tanrý bana göstermiþti.

Aþaðýnda bir nokta haline gelen vapurdan gelen sesleri artýk duymuyordum derken bir baþka vapur geçti altýmdan.

Her vapur benimdi.

Her dalga bendim.

Her simit benim açlýðýma giderecek besinimdi.

Bense huzurlu ve özgür bir kuþtum kendimi Ýstanbul’un kollarýna býraktýðým ve içten edilen her duanýn kabul bulduðunu evren bana bir kere daha göstermiþti.

Evet, ben özgür bir martýydý kanatlarý ile aþka yelken açan sevdalý bir rüzgardým adeta adýmýn Ýstanbul ile anýldýðý mutlu çok özgür ve inanýlmaz âþýk…