‘’Hep denedin. Hep yenildin.

Olsun. Gene dene, gene yenil.’’ (S. Beckett)

‘’Kalbim, bağışlanmayacak bir şey yap

Katlanma kendine ve bu dünyaya.’’ (A. Telli)

Mağlup geldiğim binlerce düşün yabancısıyım

Hani, yosun tutmuş

Yan yatmış gemilerin de kaptanı olmaya özendim

Bir ömür.

Sözcüklerim frapandı önceleri

Biraz da ağdalı bir iklimde doğmuştum ben

Süt kokan ağzımla tutunmaksa hayata

Yaşlı şimendifer ve öykümle

Yollar aştım

Nihayetinde ulaştım cefaya.

Sözcüklerden geçit

Ruhlardan köprü

Şiirlerden ülkeler ördüm

Ülkülerimle içli dışlı

Sırtını sıvazladığım yasın da bekçisi

Gaipten gelen mısralardı

İçimde pişen her rengin

Açığı koyusu

Elbet saçlarıma yağarken kar

Ufaladım da acıları.

Unutkan olmaya meylettim bir de

Bu sefer unuttum adımı

Bir de attığım adımlarda saklıydı yürek

Her dehlizde boy veren esaret

Aşkla iflah olmayı da beceremedim gitti.

Sencileyin bir cesaret ise imgelerin rüzgârı

Fevri gölgemde seyyah tartı tarttı da duyguları

Sosu zengin bir rüya

Sedası yitik bir sema

Aşkın göreceli izahı

Maviden bozma ufkumda saklı nice dua.

Miadı dolsa da rahmetin bekledim

Çözülse de dizlerim bağı

Dizelerle lehimledim her kırık düşü ve gövdemi

Hüznün garbında

Aşkın inhisarında

Kuşandığım bunca sözcük ve imla.

Hataların da başkaldırışında saklıydım

Elbet gerçeklere kanat çırpan

Çıtayı da yükselten bir dergâh:

Ki kimliğimle insan,

Ruhumla seyyah

Kayıt açtığım her günde bir şiir örmeliydim.

Bedbin rüzgârla izdivacım

Rastladı işte bir şiir vakti

Yüzüm dönükken aydınlığa

Sadece diledim ve direndim

Bıçkın bir kalem de değildi özlemim

Sadece içinde saklı rüzgârı

Azat etmek isteyen bir fani

Hani olur da denk düşerdim

İçimdeki saklı mevsime.

Ne de olsa hüzün bekçisi tayfası yüreğin

Kanatlanacaktı her düşü şiir bellediğinde

Belki de şiir gördüğü her düştü içindeki

Cengâver kökü kopmak bilmeyen bir çiçek

Rüzgâr dağıtırken saçlarını bilinmezin

Bilindik ne kaldıysa geriye.