Huþu ve iradenin dizginlendiði bir Ramazan ayýnýn ardýndan, kalabalýk ve yoðun geçen bir bayram bizi karþýladý. Her bayram gibi bayram namazý sonrasý bir rahatlama ve Ramazan ayýndan çýkmanýn burukluðu ile dönülür eve. Baþlanýr ev ahalisi ile bayramlaþmaya, beklenir eþ, dost, misafirler... Piþirilir kahvaltýdan kavurmalar, donatýlýr sofralar. Ramazan’ýn birlik, beraberlik, paylaþma ve anlam özünden uzaklaþýlýr ve yenir hunharca tabak tabak yemekler, dilim dilim tatlýlar, kilolarca en pahalý þekerler...

Bunlar göz önüne alýndýðýnda, eski bayramlarý özlemek normal mi?

Aklýma takýlan onlarca soru var ve hepsi cevapsýz. Mesela bugün hunharca kýrmýzý et tabaðýna abanan insanoðlu dünkü bayramda yok muydu? Ve dünkü bayram ile bu bayramý ayýran ne? Bu Âdemoðullarý ve Havva kýzlarý, "Eski bayramlar nerede?" diye yakýnýrken, neden o bayramlarý yaþatmaya devam etmiyor? Eski bayram diye yakýnmaktan neden bu bayramýn tadýna varýlamýyor? "Bayramlar bitti" diye diye yeni nesli bayramsýzlýða neden alýþtýrýyor, bunu normal bir kaide haline getiriyoruz? Bilmiyorum... Sorularým hep cevapsýz kalacaða benziyor.

"Eski bayramlar nerede?" diye yakýnan kiþilerin aslýnda bayramlarý deðil de eski kendilerini özlediðini düþündüm. Ama çok da kalmadým bu düþüncenin üstünde, zira bu insanoðlu yedisinde ne ise yetmiþinde de odur. Þöyle anlatayým: Bugün hunharca Ramazan’da iftarýný açan, hunharca bayramda yemek yiyen kiþi, küçüklüðünden beri öyleymiþtir. Zira bir insan, özünde gördüðü adabý ve edebi yetmiþinde terk etmez. Atalarýmýz boþuna "Aðaç yaþken eðilir" dememiþ.

Size çok sert gelecek olabilir þimdi söyleyeceðim fikrim, ama bu fikir üzerinde ýsrarcýyým. Fikrimce, kendinden hayýr görmemiþlerdir eski bayramý özleyenler ya da yarým kalmýþ bir çocukluktur bayram diye özlenen.