Düş iklimlerinden firar eden bir günün öğretisidir içimde saklı o mermer mezar başlığı ve aşkla kıyama durduğum zamanlardan artık medet ummuyorum aslında sürgülediğim yüreğime yeni bir şans verip de sevdiğim ve öykündüğüm güzelliklerden dem filan da vurmuyorum.

Şehre gelen sirkin ip cambazıyım elbet o gergin ipin değil kırgın kalemin üstünde yürüyorum bir ileri bir geri…

Taş plaklar devri çoktan geçti.

Ve bizler yavaş yavaş taş devrine doğru geri adımlarla gidiyoruz.

Oysaki…

Sözüm ona teknoloji çağında herkes makineye dönmüş fıtratları ile birbirlerine negatif enerji yüklemeyi pek bir severken.

Dünsüz bir gündeyim.

Ansız ve ansızın seken bir kurşun gibiyim ve işte sözcüklerimin ayağına sıkıyorum kurşunları ve hala o ipte yürümeye çalışıyorum.

Bir sirk hayvanı gibi kimi insan ve aynalara bakmıyorlar sadece içlerindeki karanlığı etrafa bir sinerji olarak sunuyorlar.

Oysaki ben gün ışığını depolayıp geceyi bile aydınlık kılma gayreti içerisinde devinip duruyorum.

Dövündüğümse yalan.

Dövdüğüm elbet elimdeki kalemin hazin yüklü sesi.

İç âlemimde saklı turkuaz bir gece ve turuncu güneşin aydınlık kıldığı cihanda hangi vazifeyi ifa etmek adına dünyaya geldiğimi bilemezken sadece iç sesime riayet ediyorum üstelik çocukluğumdan beri.

Yazmaya başlayalı on iki ya da on üç sene olsa bile içimdeki sevgi yüklü seyyah yazmaya başlamazdan önce de böyleydi.

Satırlarımı kâğıda yığarken önceme dönüyorum.

Kâh okul yolundayım.

Kâh iş hayatında.

Kâh dost meclisinde.

Kâh yüreğimi kıranlar arasında tüm yüreğimi de insanlara açmışken ve sevmeyi sevmişken.

Rütbem sökük artık: sevgi ile diktiğim rütbem soluk ve küskün nihayetinde kalemin ucunda gidip geldiğim sözcük deryalarından payıma düşense kırık ve canı yanan bir yürek.

Ruhumun da dilemması.

Sözcüklerin retinası belki de yırtılan ve git gide büyüyen gözlük numaram ve uğradığım ihanetlerin bir o kadar göz bebeklerimi büyüttüğü bir o kadar gözümde büyüttüğüm bir ordu insan hal böyleyken ben de emir eriyim cihanın.

Cafcaflı coşkum.

Ansızın kararan gökyüzü ve rahmetin sadece beni ıslattığı ve paye verdiğim kimse artık gerisin geri kaçtığım üstelik bir öncesinden de hızlı ve mahcup bir ifade ile içime sığındığım ve içimdeki Mevla ve attığım bir adım sonrası Rabbime O’nun tanıklığında yaptığım hiçbir şeyin yanlışın da varlığından rahatsızlık filan duymuyorum ne de olsa doğrularımla erdim ben bu mertebeye. Ama hangi doğrular?

Dünyanın literatüründe maskesiz ve yalansız yaşadığım kadar da doğrularımın insanlar tarafından tek tek silindiği aslında silinen benken ve gözden düşen ve sevmek rutinim iken artık acıların kat çıktığı bir sevgi devri âleminde nihayetinde top tüfek kuşandığım ve hedef tahtası kimliğimle sorup da soruşturuyorum hani kime ne gibi bir yanlış yaptım, diye aralıksız sorgulandığım yetmezmiş gibi yaşama sevincimin de nihayetinde çalındığı gerçeği ile baş başa kalıp baştan başlamanın da artık gereksiz olduğu inancı ile…

İnancımın doğrultusunda elbet yaşamak.

Lakin insanlara da inanmayı pek bir kanıksamışken şimdilerde ise kendime olan inancımı bir kere daha yitirdiğim.

Ve hala sirkte sözcüklerle gösteri yapan bir ip cambazıyım ve ne zamanki düşecek olsam insanların gözlerinin içi gülüyor ve ben sadece semaya dikiyorum gözlerimi birilerinin gözlerinin içine bakıp da onlardaki bu yanılgıyı görmek dahi istemiyorum.

Ulemasıyım belki de dünün ve günde kayıtlı tek mutluluk ibaresi yokken yarının yolunu gözlüyorum aslında kendime duyduğum özlemle yazıyor ve yaşıyorum.

Öznemse özlem yüklü.

Öz veri ile yaşadığım ve sevdiğim bunca insan.

Mutluluğun fermanı henüz yazılmamışken.

Ve birilerinin verdiği fetvanın sonlanmadığını görüp de üstelik kendi fetvalarına kendileri bile inanmazken…

Bir hüzün alayı.

Resmigeçidi duyguların ve kalem de hala direnirken ve yaza yaza nasırlaşmış filan da değil parmaklarım çünkü yazarken hiçbir şeye dokunmuyorum ve yüreğimin dokunulmazlığında bir bir farkındayım da çevremde olup bitenin.

Neden zor geliyorsa artık insanlara sevmek ve inanmak?

Ve farazi bir akımla mizacımdaki bu standart sapma ile müthiş bir içerik analizi yapıyorum derbeder olmuş kimliğimden sarkan üç beş duygudan geride kalanı söylemiyorum bile.