Gözlerim kilitlendi maðdur saðanaklarýn çeperinde sökün eden o tek zerrem bazense boyumu aþan dalgalara isyaným…

Yâd edilesi mazim ve yarenlik ettiðim sevecen dostlarým…

Ah, un ufak oldum ezelden oysaki boyutsuzluðumla sevmiþtim her dem.

Demlendim.

Dertlendim.

Ve derledim.

Dengim deðildi þu ya da bu insan çünkü ben bir kez cihanla sözlenmiþtim.

Yaram.

Yarým.

Yârim.

Yandýðým.

Yakýldýðým.

Yaktýðýmdan bile haberim yokken.

Düþ gücümle serildim ben ayaklarýna kâinatýn ve her düþümde saklýydý insan sevgim henüz kapanmadýðým hücrem ve mabedim.

Koyu gecenin gözlerinden tanýdým ben aþký ve düþkünlüðüm illa ki sevmeye sevilmekse pek nadir.

Nazenin varlýðým narin yüreðim ve hicapla dolup taþan belleðim.

Ýndinde sevginin düþler düþmedi yakamdan bense düþmedim yakasýndan insanlarýn ve bilip bilmeden sevdim herkesi çünkü herkes olmak deðildi hem niyetim hem mealim.

Israrla yaþamaksa bahþedilen bir ömür.

Sevmekse yelken açtýðým fýrtýnalý iç dünyam ve dýþ dünya ile eþleþen safi hüzün dolu yaralarým.

Yaranmadýðýmsa gün gibi aþikâr ve yetinmeyi bilmem de asla kâfi gelmedi sevdiklerime.

Kanamadýðým kadar kandýðým ve kardýðým düþlerim ve katýk ettiðim her insan düþtüðüm yolda deðil düþtüðüm çukurda büyüyen bir filiz gibi bir tohum gibi sevgiyle çiçek açtýðým ve kendimi ilk hatýrladýðým dört beþ yaþlarýnda seken çocuk mizacým.

Dünümse hýrkam, günümse kuþaðým, yarýnlarsa duvaðý meltemin ve hüsran yüklendiðim ama asla yüksünmediðim ve yutkunduðum illa ki boðazýmda kalan helal lokmam.

Anamýn ak sütü gibi helaldir sözcüklerim ve duygularým ve eþleþtiðim bazense eþtiðim bazen eþemediðim genelde aþamadýðým.

Fýsýltýlar deðil artýk kulaðýma gelen bilakis isyan yüklü insan izlekleri ve þehirlerden Ýstanbul ve ben ilk günden beri Ýstanbul kýzý olup da þehirle yolumun kesiþtiði ve yalnýzlýðýmý yüklenmiþken þehir ve þiirlerimi yüklenmiþken içimdeki umut yelkeni…

Miadý dolan bir þehir belki de insan kusan genelde insaný talep dolu ve kabýndan taþan ve surlarýnda yatýp kalkan mehtap ve yareni yýldýzlar her gün doðumunda yakaladýðým o aydýnlýk ve her sabah ezanýnda içimde güller açan üstelik tüm ezan vakitlerinde hissettiðimden de fazlasý Rabbimle yüz yüze ve tek sýðýnaðým tek limaným caným Mevla’m.

Günü öðütüp de sýðýndýðým gece ve tevazu yüklü bir bilmece adeta göðün ýslýkladýðý nazenin yüreðim ve þehir sokaklarý az buçuk dolu ne de olsa yolunu þaþýran tutmuþ karanlýðýn yolunu bazen sapkýn sarhoþ naralarý ya da þuh kahkahalarý ile gecenin sakinliðine zulmeden ve yaka silktiðim eþrafým en çok da inancýma hakaret eden ve feleðini þaþýrmýþ nice münafýk.

Gölgemden bile sýkýlmýþken gölge edenler.

Ruhumdaki asma katý iþgal edip huzurun belini bükenler.

Rengimle ve tuttuðum saf ile inancýna ve Rabbine sadýk saygýda kusur etmeden yaþarken dahi canýmý yakanlar.

Gün aðarmadan.

Günün ýþýklarýna aklar düþmeden.

Gecenin kör vakti bile önümü gördüðüm ve kordan hecelerimle sevdalý þehrin nabzýný tuttuðum.

Nankör insanlar oysaki nazenin bildiðim her biri ve yüreðine dokunacakken yüreðimi haddinden fazla kýranlar.

Kýrýlgan deðilim de üstelik eskisi gibi belki kýzgýn.

Narin bildiðim her yürekse kimi zaman zulmeden.

Acýmla mutluluðumla pay etmek duygularýmý selamýndan ödün verenler ve imsak vakti ç/aðlayan yüreðim…

Düþlerimi telkin edense meleklerim ve kanatlarý aðýr belki de Saðýr Sultanýn kulaklarýný çýnlatan.

Her düþün bir sonrasý ve her gerçeðin bir öncesi.

Öznemle özlemimle muhalifim iþte kötüye ve isyankâra ve Rabbine þirk koþana ve görevimin de bilincindeyim sadece Allah rýzasýný kazanmak için geldiðim dünyada Allah rýzasý için yaþar ve severken ve yazarken ve tutuþan kalemim ve yüreðim ve tutuþan etekleri iblisin ve zalimin.

Gönlümde kýrýk bir saz.

Sazýn ucunda kopmuþ teller.

Çengisi hüsranýn ve peþrevi acýnýn ve ben Þimal yýldýzý ve þiarým sadece huzuru duyumsamanýn bir öncesi sabrýmla þükrümle katýk yaptýðým ömrün pervazýnda seken bir yavru kuþ gibi gagaladýðým duygularým ve insan sevgimden ödün vermeden sadece O’na koþtuðum ve ulaþmak en tepeye gözümü diktiðim göðün de semazeni bir kimlikle þerh düþtüðüm sözcüklere.

Ne yorgunum ne tembel.

Ne yalnýzým ne kalabalýk.

Ne varým ne yok.

Ne içliyim ne de dýþ sesle muhatap…

Altý üstü bir Allah’ýn kulu künyemde yazan sevgimle inancýmla mekik dokuduðum evren ve görünmezin þeceresinde saklý bir ýþýk gibi solmaya ve sönmeye de niyetim yokken daha da güçlü bir ýþýða tutulduðum ve rahmeti kucaklamanýn telaþý ile yaþadýðým ve pür telaþ sevdiðim ve umudun nakaratýnda saklý soytarý bir çocuk gibi kâh içime kapandýðým kâh dýþýma kapaklandýðým ama düþtüðüm yerden kalkmasýný da bilen elbet sadece O’nun izniyle ve tevazu yüklü iklimde seken bir kuþ gibi kanatlarýmda ve yüreðimde saklý iken koca kâinat…