Kaç öðün atladýðýmý hatýrlamýyorum hatta kaç günün kaç senenin de geçtiðini.

Bilinmezlik bildirgesi tansiyonu yükselten bilinenlerin ise nabzý alýnmýyor ben yine de üstüme alýnýyorum zamanýn sarkacýnda kaç ömür kaç insan yitmiþken ve üstüme geçiriyorum sýcak yaz havasýný ve kalbim güm güm atýyor ne de olsa yaz’ ý yolcu etmeye az kaldý bu anlamda yazý mahiyetinde bir þeyler karalama ihtiyacý hissediyorum.

Nemli bir hava ve berrak bir gökyüzü ve sabahýn ilk saatlerinde teþrif eden güneþ göz açtýrmýyor hani ve ben hýzlýca aklýmda geçiriyorum:

‘’Nerede kaldýn ey, haylaz hazan?’’

Düþlerden köprüler kuruyorum önümdeki boþluða düþmezden önce ve aklýma aþk düþüyor daha doðrusu aþka düþmenin mevsimini bekliyorum ne de olsa yeniden kovulacaðým kapýsýnda beri yandan savsaklýyorum aþký ve yüreðimin mimarisi hüzün ile iç geçiriyorum.

Matemin örtüsü sedef sözcüklerin üstünü örtüyor bense umuda sarýlýyorum sýký sýký bir de içimdeki rüzgar üþütüyor iç sesimi ve dýþ sesle muhatap olmadan yola düþüyorum ve parmak uçlarýnda yürüyorum günün ve öðretilerin iþin ilginci ismimi dahi hatýrlamazken her bilgi yerli yerinde hatta taþmýþ da fazlasýyla zihnimin koridorlarýndan.

Bir bulut olma ihtimalim var ama beni baþka bir isimle çaðýrýyorlar elbet tepki vermiyorum bu yüzden tepkisizliklerine mahal veren sessizliðimle de deðil gülümsemek nefes almakta dahi zorlanýyorum.

Gün yüzlü bir kadýnsa az ileride oturan ve o yaþlý teyze nur yüzüyle dudaklarý da kýpýr kýpýr elindeki dua kitabýný bir saniye dahi býrakmazken aralýksýz okuyup üflüyor.

Bir vecize gibi tavandaki ihtiþamlý avize salýnmakta bense günü sallýyorum daha doðrusu savsaklýyorum olaný biteni ve adýmý hatýrlamak adýna telefon defterini elime alýyorum ve birileri beni uyarýyor:

‘’O telefon defterinin modasý çoktan geçti yeter ki sen iste ben sana bak nasýl da akýllý cihazlar alacaðým.’’

Aklýný yitirmiþ olmalý insanlar. Ne yani, akýllý cihaz da ne anlama gelmekte?

Ses etmiyorum derken yerimden kalkýp volta atýyorum evin uzun koridorlarýnda.

Bir þeyler tanýdýk ama…

Evin içindeki bu insanlarsa nasýl da yabancý bana aslýnda benim kendime olan yabancýlýktan yabani hayvanlar gibi homurdanmak geliyor içimden. Ýyi de… Ya çýktýðým deliðe yine gönderirlerse beni?

Ve alt belleðim yavaþ yavaþ daðýtýyor bulutlarý.

Öyle ya, çýktýðým o delik: iyi de köstebek miyim ben ya, o adamýn dedikleri:

‘’Delirtme bizi. Köstebek olduðunu biliyoruz ve kurye olduðunu da.’’

Ne kuryesi isem artýk?

Ya da köstebek olarak nerede çalýþtýðým neresi ola ki?

Ýhtisas alanýmý da hatýrlamýyorum ve masada duran deftere iliþiyor gözüm ve tam da elime alacakken:

‘’Henüz çok erken. Belki daha sonra.’’

Emir veren birileri var yukarýdan ve ben aþaðýdakiyim yani bir köstebeðim madem.

Baþýmý sallýyorum ama aðzýmdan tek kelime dökülmüyor ve birilerini fýsýldarken duyuyorum:

‘’Yoksa gerçeði söylesek mi?’’

Demek ki gerçek olmayan þeyler kafamýn bir uydurmasý deðil.

Devam ediyor fýsýltýlar:

‘’Biz karar veremeyiz geç mi erken mi, diye. Belki de danýþmalý ona göre davranmalýyýz.’’

Demek ki danýþýlacak birileri var iyi de burasý ne askeri karargâh ne de danýþma meclisi yoksa bahsettikleri…

‘’Ýlaçlarýný da almadý bu gün. Oysaki öncesinde ne güzeldi.’’

Neymiþ ki güzel olan?

‘’Durum onu gerektiriyordu ama. Ne de olsa bilinci yerindeydi.’’

Ne yani? Bilinçsiz miyim ben þimdi? Elbette bilincim yerinde deðil yoksa adýmý hatýrlamaz mýydým?

Sözcük enflasyonu yaþanmakta etrafýmda ve kim olduðunu kestiremediðim bunca insan sahiden yerleþik mi zihnimde ve adým ve kimliðim…

Yeniden geçiyorum oturduðum koltuða ve fýsýltýlar kesiliyor ansýzýn sanki benim duymamam ve bilmemen gereken bir þeylerin yanýk kokusu geliyor burnuma.

Hem masadaki deftere ulaþmam yasak hem de konuþulanlar gizleniyor benden aslýnda daha da fazlasý gizlenmekte ve ecel terleri dökmeye baþlýyorum.

Benim burada olmamam lazým hatta hiç de var olmamalýydým.

Demeye kalmýyor kapý çalýnýyor ve telaþla açýyor evdekiler kapýyý.

‘’Müjdeler olsun.’’

Sesini dahi tanýmadýðým bir erkek sesi.

‘’Baþarýlý geçti ameliyat ve artýk bize ayak baðý olmayacak içerideki.’’

Ýçeride onca insan olmasýna raðmen üstüme alýyorum bu ‘’içerideki’’ sözcüðünü. Ya, dýþarýdakiler?

‘’Artýk ona ihtiyacýmýz kalmadý hem. Her an gönderebiliriz de geldiði yere. Nilgün yaþayacak madem.’’

Gitmesi gereken biri mi var sahiden? Yoksa o ben miyim? Üstelik kim olduðumu ve adýmý dahi hatýrlayamazken…

Hedef tahtasý olma ihtimalim daha doðrusu hedefteki yabancý. Ýyi de bir yabancý isem bunca insanýn içinde yerim ne?

Dokunulmazlýðý tartýþýlýyor adeta varlýðýmýn aslýnda hiçliðe denk düþtüðümü de kolaylýkla kestirebilirken.

Kapý yeniden vuruluyor ama gelen kiþi çok da gelmesi arzulanan biri olduðundan mý ne herkes kapýný vurulmasý ile adeta yerine mýhlanýyor ve gözler bana çevriliyor:

‘’Sýran geldi. Þimdi kalk ve aç kapýyý.’’

Buyruklar huzursuz ediyor beni ve gözlerim kararýyor birden bire. Sanýrým kalp krizi geçiriyorum ya da ölüm öncesi yoklamamý alýyor Yaratan ve tam da yerimden kalkacakken… Derken kapýnýn vurulmasýný duymaz hale geliyorum ve tam da bayýlacakken aklýma geliyor ismim ve kim olduðum ve karanlýða teslim oluyorum sanýrým hesap kesim tarihini belli etti kader.

Adým Muhittin.

Ve ben bir köstebeðim üstelik her þeyi ailem için kýzým için yaptým ben ve iþte maçýn rövanþý.

Yarýna çýkar mýyým çýkmaz mýyým bilmez haldeyim ama geri döndüðüm koðuþum pek bir rahat. Öncesinde uzunca bir vakit aðýrlanmýþken hastanede ve donörü olduðum kýzým uzun süre sonra da olsa saðlýðýna kavuþmuþken…

Öncesinde çalýþtýðým þebekenin tüm kayýtlarýný ele geçirmiþken emniyet ve neresinden baksan en az yirmi yýl yediðim bu davadan yine de alnýmýn akýyla çýkmýþken ve çökertmiþken polis bu þerefsiz þebekeyi ve iþte anamýn ak sütü gibi de helal iken gayri meþru yollardan kazandýðým para…

Elbet bunu söyleyen ben deðilim ne de olsa hayatýný devlete adamýþ bir memur olarak bulaþtýðým bu yasa dýþý iþin de tek kazancý iken saðlýðýna kavuþan kýzým ve o da dâhil olmak üzere hiç kimse bilmiyor bu þebekeye dâhil olduðumu en azýndan hayatýmýn kalaný garantide ve vicdaným da rahat.

Çýkýnca ne mi yapacaðým?

Elbet her þeye sýfýrdan baþlayacaðým kader izin verdiði takdirde ve kýzýmý uzaktan seyredeceðim seyirci koltuðunda gerçi o, babasýný yasa dýþý iþlere karýþmýþ bir vatan haini olarak biliyor ama asla öðrenmeyecek de bu iþe neden kalkýþtýðýmý.

‘’Ziyaretçin var, bay donör.’’