‘’Kendimden baþlýyorum her þeye

Gitmeler kadar kalmalar da þiirden sayýlsýn

Hangi harf en çok çekiyorsa acýsýný

O harfle baþlýyor yaþamýn sýzýsý

Ben ilk cümleyi býrakýyorum göðe

Harfler can buluyor avuçlarýmda.’’ (Alýntý)

Baþlamakla gitmek arasýndaki en kýsa yol elbet þiirden geçiyor ve ben kendimden geçiyorum da þiirden asla…

Mavi tokalarý var imgelerin ve püskül misali saçlarý var evrenin kimi zaman burnu Kaf daðýnda matemin kimi zaman duvarlarý yýkýlýyor mahremin.

Aþka aðýt yakan þairlerden deðilim ve sevdi mi pis seven, tayfasý ölü harflerin ve ölü ahalinin.

Yakamoz misali gecede ç/aðlýyor dualar ve Hakkýn rahmetine kavuþuyor sonlanmayan þiirler belli ki sözcükler kabristanýnda tutuþan bir imlecin tahayyülü iþin içinden çýkamadýðým kabrin de basamaklarý bir bir ezip geçtiðim hayatým ve rotamdan sapma ihtimali ile beklemeye aldýðým iç sesim.

Mayýn tarlasý duygular bir o kadar saðaltýmý düþlerin gerçeklere dokunup da elimin yandýðý ve cýz eden þiirler.

Seviyeli bir iliþkim var hüzün mevsimiyle ve çoktan çöreklenmiþ dört mevsime bir o kadar hýrpani yüreðim ve elyaf sevinçlerim sanýrým ki kazýk kakacaðým dünyaya ve önünü alamýyorum duygularýmýn ve fýtratýmda sabýkalý bir coþku günü döven yarýnlarý öven dün, diye diye dizlerini döven.

Halveti mi hayatýn?

Hasret çektiðim mi yalan yarýnlara ve mikado çöplerinden inþa ettiðim çöp misali figürler ve insanlar elbet insansýzlýðýmý imha ettiðim o beyaz sayfayý doldurup da huzuruna çýktýðým nice insan en çok da öykündüðüm dünümde kalan üç beþ kýrýntý.

Maðlup geldiðim bilmem kaçýncý dünya savaþý elbet esefle sürüyorum eteklerimi kaldýrýmlarda sýrça köþkler inþa etmiþ kafe sahipleri ve sandalyelerin üzerinde sýzýp kalmýþ nice müþteri en çok da çayýn deminde dertlenen kimi zaman bir bardak buzlu suda Karadeniz’de gemileri batan tayfalar ve ölü kaptanlar ben ki hala terk etmediðim gemimde s/alýnýp duruyorum bu kýyý senin o kýyý benim.

Saðanaðýn tasviri yok iþte týpký saklý tuttuðum düþlerime armaðan ettiðim gözlerimin kývýlcýmý elbet her an yangýn baþlayabilir ve de sarar tüm benliðimi: sancýlý teyakkuz ve seferberlik ilan ettim duygular ve düþünceler arasýnda köprü vazifesi gören kalemim de ha kýrýldý ha kýrýlacak belki de asla tamir edemeyeceðim yüreðime atýfta bulunuyor sözcüklerim.

Þiirleri bölüyorum varlýðýma derken ekliyorum mizacýmý ve sonlandýrýyorum ömrümü en azýndan bir sonraki gece ilham gelip de kapýmý çalana dek ve kulaðýma gelen þairin son isyaný:

Neymiþ efendim?

‘’Þiir dünya ile aramda çekingen bir konuþmaymýþ…’’

Yeltendiðim ya da yaltaklandýðým tek bir düþ yok ki düþsün gözümden ve mevsimi paylýyorum yoksa asla bu kadar yakýcý olmazdý sözcüklerim ve þimdi geri çekiliyorum az sonra baþlayacak þiir saðanaðýnda Nisan tasýma toplamak adýna yaðacak sözcükleri…