Kifayetsizliðe takýlý aklým ne de olsa zýmba gibi olduðum günler dünde kaldý. Sözcüklerin direndiði kadar da direttiðim bilumum bahane.

Beynamaz bir kelime dilleniyor ve reþit olmayan acýlar güme gidiyor illa ki ne de olsa galibiyet peþinde koca cihan bense maðdur bir düþ’e gebeyim. Düþlerimde dahi maðdurum bir de iklimi esefle kovalýyorum ne de olsa kýþ oldu mu buralarda bata çýka yürürsünüz ta ki menzile varana deðin.

Kim olduðumun önemi var mý peki? Ya da neyin peþinde koþtuðumun… Ben yine de dilim döndüðü kadar izah edeyim. Aslýnda hiçbir masalýn kahramaný deðilim ben varsa yoksa ufacýk bir senaryo adýný koyamadýðým belki de adlandýramadýðým belki de adýmýn dahi anýlmadýðý.

Gönül koyduðum insanlar var bir de gönlümde saklý tuttuklarým.

Misal mi?

Öðrencilerim mesela hani beni gördüklerinde yüzlerinde güller açan ve ben ne zaman girsem sýnýfa vaktinden evvel koþa koþa gelip sýralarýna oturanlar elbette öncelikle karþýlýklý merhabalaþtýðýmýz ve ben onlara dokunmaya dahi kýyamazken yüreðimden onlara doðru esen bir yel.

Kimi öðretmen vardýr ki… asla kötü söz söylemem kimse için lakin unutamadýðým çokça acý var hele ki en yakýnlarým ve bende açtýklarý o derin yara.

Ben esnaf çocuðuyum. Garip babam ne zamanki Ýstanbul’a göç etti… eh, peþi sýra bizlerde. Geride koca sülaleyi býraktýk da köyde… neymiþ efendim, köy çocuðunun Ýstanbul’da ne iþi varmýþ?

Tabii canlarýna minnet ne de olsa dededen kalma arsayý daha rahat parselledi akraba bozuntularý ve garip babam olay büyümesin diye hissedar olduðu halde vazgeçti hakkýndan ne de olsa baþýmýzý soktuðumuz derme çatma bir evimiz vardý.

Sözcükler boðazýmda týkanýyor ve öðretmen kimliðime de asla yakýþmýyor. Babam erken göçtü lakin hikâyem baþlayalý daha önceki zamanlara dayanýyor.

Ýstanbul’a düþüp de yolumuz… uzun hikaye ki detaya girmeye deðmez lakin babamýn ilk yaptýðý cebindeki üç kuruþla yatýrým yaptýðý o bakkal dükkaný oldu bir de ardiyesi vardý dükkanýn ve iþte artýk baþýmýzý sokacak bir evimiz oldu.

Annem ýrým kýrýn etti lakin çaremiz de yoktu.

Attýk yataðý döþeði üst üste ve bir güzel yerleþtik. Müþteriler gelmeden uyanýyor ve yerimizi alýyorduk.

Anam kasada.

Babam getir götür ile dükkâný yürütmeye çalýþýyor ve ben…

Ben, kýz vasfýmla sadece ayakaltýnda dolaþýyordum ve zaman geçmeden yakýndaki bir okula kayýt oldum. Ayaðýmda tabaný delik ayakkabýlar üstümde babamýn ceketinden bozma bir gömlek sonra da okul formasý gerekmez mi? Allah razý olsun müdürden. Baba adammýþ. Aile birliðine haber saldý ve tüm ihtiyaçlarýmý giderdiler lakin…

Demedi demeyin ama.

Yoksa deyip de ona buna çamur atacaðýmý mý sanýyorsunuz?

Elbette ben hain deðilim hele ki Ýstanbul bize kucak açmýþken… güldürmeyin, hani: deðil kucak açmak ite kaka yol alýyorduk bir de köyün muhtarýndan gelen mektup yok mu ah?

Babamýn hissesini devrettiði o arsa… Aman Allah’ým bir de define bulmasýn mý bizim akrabalar o avuç içi arsada?

Önce inanmadýk lakin her þeyin kaydý vardý muhtarýn mektuba eklediði. Elbette zýrnýk koklatmadý bizim akrabalar ve haftasýnda bir mektup da onlardan gelmez mi?

‘’Þükrü Efendi, duamýzý alýyorsun ne de olsa sana Allah’tan baþka kimse yardým etmez ve acýmaz.’’ diye.

Mektubu okur okumaz fenalaþtý babam sandýk ki tansiyonu düþtü. Ne düþmesi… bir yükselmiþ ki… Apar topar kaldýrdýk hastaneye.

Adam gitti geldi ama bir geldi ki geriye ve biz hastaneden çýkardýðýmýzda babamý: sað tarafý tutmuyordu. Elde yok avuçta yok bir de sermayeyi kediye yükledik mi…

Kasada anam duruyordu yine ve ben okuldan gelir gelmez servis yapýyordum babam ise ardiyedeki yataðýnda.

Hepsi geçer sandýk. Mevsim geçti sene geçti ve babam dayanamadý fazla. Anam da gerisin geri döndü köye Rasim Amcamýn vaadiyle.

Neymiþ efendim? Dul kadýn bir baþýna köy yerinde nasýl yaþarmýþ?

Rasim Efendi babamýn bir büyüðü ve de en iyi niyetlisi…sandýk lakin biz onu iyi bellemiþtik bir kez hele ki defineden pay vermeyi de teklif etti miydi…

Halime Kadýn… Rasim’in ikinci eþi. Birinciyi gömdüðünün ertesi aldý nikâhýna daha doðrusu imam nikâhý ile karý belledi Halime’yi ve devreye annem girdi mi gözleri fal taþý gibi açýldý.

‘’Kýz, Rukiye…’’

‘’Söyle aðabey.’’

‘’Bilir misin?’’

‘’Neyi bilir miyim?’’

‘’Ýlk günden beri gözüm var sende. Gel, nikahlý karým ol bir de çocuk yaptýk mý… Hele ki o köy meydanýndaki iki katlý ev var ya. Kýz, üstüne yaparým senin. Senin bu küçük kýzý da bir iki seneye everdik mi…’’

Anam bahsetmedi bana bu olup bitenden lakin köy yeri: herkesin herkesten haberi var.

Anam bocaladý evvel ve demedi de bana bir þey ama artýk meydan onundu ve anamdan da asla beklemezdim. Velhasýl amcalýktan cici babalýða terfi etti amcam-adý batasýca.

Ben durur muyum hiç onlarla? Hele ki aklým okumakta iken akabinde bir mektup yazdým yarým býraktýðým okulun müdürüne:

‘’Hocam, sahip çýkýn bana. Ben okumak öðretmen olmak istiyorum lakin ne anam var benim artýk ne de dað gibi babam. Bir el verin ve ne olur kaydýmý yenileyin.’’

Cevap gecikmedi þükürler olsun ki. Gelen mektupta bir de otobüs bileti görmeyim mi? Neyim var neyim yok týktým bavula ve anam amcamýn koynunda mýþýl mýþýl uyurken kaçtým geldim Ýstanbul’a aslýnda koþa koþa geldim nazlý Ýstanbul’un kollarýna.

Baba adammýþ müdür üstüne üstük kýzý yerine koydu beni ve koca gönlü ile sahip çýktý: hem müdür baba hem de karýsý Latife Haným ve aylar evvel evlenen kýzlarýnýn odasýný açtýlar bana:

‘’Öðretmen okulu sýnavlarýna girene kadar bu evin kýzýsýn ve içini rahat tut. Bu memleket senin gibi eðitim neferlerine ihtiyaç duyuyor yeter ki aklýný kullan ve çok iyi bir öðrenci ol sonra da öðretmen.’’

Sözcükler…

Söz sahipleri.

Reþit acýlar… komik çok komik ne de olsa yetiþkinlerin deðil acýlarý reþit oluyor her birinin reþit olmuþ bir vicdaný bile yok elbette istisnalar hariç.

Kodaman düþler… düþler ne için peki?

Düþe kalka yürürken düþleri sahiplenmek.

Sahibi olmak mý gerçeklerin?

Kolay ya da zor.

Kimi ite kaka okur da bir baltaya sap olamaz. Kimi tek göz odaya hasret bir aile sýcaklýðýna aç ve öz anasý bile onu tanýmazken…

Baba ocaðý gibi sýcacýk bir ortamýn da hasretini çekerken ama Allah var: Müdür Baba bana aile hasreti çektirmedi.

Geride býraktýðým hiçbir þey ve hiç kimse de umurumda deðil hani ve sahip olmadýðým ne ise uzaðýnda kalmak çok da üzmedi beni. Baþýmý soktuðum bir ev vardý nihayetinde aslýnda ev’im diyemediðim bu yüzden ben her çocuða bir ev vaat ettim. Nasýl mý olacaktý?

Onlarý bir anne sýcaklýðý ile kucaklayýp her birini topluma kazandýracaktým ve nihayetinde bu isteðim gerçek olmuþtu.

Satýrlarda saklý gözyaþlarým sakýn içinizi acýtmasýn çünkü ben acýlarýmý sevdim týpký öðrencilerimi sevdiðim gibi. Ve öðretmen çýkar çýkmaz ilk iþim babamýn mezarýný yaptýrmak oldu ne de olsa bana þerefli bir soyadý býrakmýþtý gerçi ayný soyadýna sahip þerefsizler de saklý idi nüfus müdürlüðünde yine de yine de ah etmedim fazla onlara çünkü bana sahip çýkmayan en yakýnlarým sayesinde öðretmen çýkmýþtým.

Ýki aydýr uzaðýndayým okulumun ve öðrencilerime de yalan söyledim. Bir dakika birisi beni çaðýrýyor:

‘’Hazýr mýsýn Melek Hocam?’’

‘’Siz hazýr mýsýnýz asýl onu söyleyin.’’

‘’Bakýyorum gözlerin parlýyor demek oluyor ki moralimiz yerinde. Acaba diyordum ki: hani senin öðrencilere söylesek miydik ama madem sen onlarýn bilmesini istemedin…’’

‘’Altý üstü bir ameliyat gerçi asla anne olamayacaðým ama…’’

‘’Sen zaten mükemmel bir annesin tüm çocuklara baðrýný açan.’’

‘’O zaman açýk olsun yolumuz hadi itin þu sedyeyi de bir an evvel kurtulayým þu illet hastalýktan hem…’’

‘’Hem ne?’’

‘’Anne olmam için doðurmam gerekmiyor ki. Bakýn, anam beni doðurdu ama haberi bile yok olup bitenden. Hastane çýkýþý gideriz deðil mi?’’

‘’Elbette gideceðiz Çocuk Esirgeme Kurumuna hem Müdür Baba da söz vermedi? Seninle gurur duyuyorum Melek Hocam.’’

‘’Hele bir çýkayým ameliyattan görürsünüz nasýl mükemmel bir anne olacaðýmý. Öðrencilerim de gözümde tütüyor üstelik.’’

‘’Müdür Baba az evvel geldi hastaneye. Ameliyat boyunca bekliyor olacak caným. Hadi rast gele.’’