Yaþlý bahçelerin saman yýðýný dolu gölgesine uzanýyorum.

Ýçimdeki tarhýmýn bekçisi paylýyor beni.

Ne sesim diri ne yangýnlarým ölü.

Kirli duvaðýnda kirli geline nispet yapan bir beyzade fýsýldýyor aþkýn tonunu.

Yüreðin mateminde böcekler var yine için için kundaklanan içmiþliðin öfkesine bayat bir nida sunan.

Deyimlerin külliyatýnda homurdanan afakanlar var hala göðe nispet yaparcasýna yerin altýnda yaþayan iblis ve bilumum yaratýk.

Göðün çeperine tohum dikmiþtim bir gece vakti ve Tanrý saklanmýþtý gün yorgunluðunu gidermek adýna evreni uykuya yatýrdýðý günün yirmi beþinci saati.

Þahit tutulduðum þehri kundaklýyorum.

Varlýk yoksun hem de ne yoksun.

Bir varmýþ bir yokmuþ, diyenlerin yalancýsýyým ne de olsa hiç olmadýlar.

Olmasý gereken ne ise olmadý da.

Olumsuzluðumu sýrtladýðým günün kepenkleri paslanmýþ: ne itebiliyorum ne de uzanýp çekmeye çalýþýp da gelmiyor iþte aslýnda gelmeyi unutan çok þey var.

Mesela kapýyý çalmayan saadet. Kýzýn adý da Saadet.

Kimin kimsen var mý, diyorum. Demez olayým.

Kundaklanan sözcüklerim havada asýlý kalýyor.

Saadet… bizim Saadet: evin karþý köþesindeki marketin kasiyeri Saadet.

Neyin nesidir diye soruyor kadýnýn biri. Ne de olsa Saadet pek süslü.

Pembe yanaklarýna eþlik eden rimeli ve ateþ rengi ruju.

Sanki töhmet altýnda kasadaki paralar. Bir bakýyorum ve kala kalýyorum.

Ne o öyle?

Ben yüz lira verdim; o ise elli liranýn üstünü verdi.

Kýz Saadet… demez olaydým. Aðlamaya baþlýyor oysaki mesaisine yeni baþlamýþtý.

Karþý çýkýyor Saadet.

Vallahi de elli lira verdiniz.

Bir elli lira için kalbini mi kýracaðým senin? Ýyi de eve gittiðimde bu sefer babam kafamý kýracak üstelik eve eksik file ile gideceðim.

Hani babamýn rakýsý?

Ýyi de babam raký içmez ki.

Çizmeyi aþýyorum ve avaz avaz baðýrýyorum.

Al senin olsun.

Fileyi de savuruyorum yere.

Piþkin piþkin gülüyor bizim Saadet.

Hayýr ya; neymiþ: bizim Saadet.

Artýk bizim deðil sizin olsun Saadet’iniz.

Yolda Kamuran Teyze’ye rastlýyorum.

Kýz, neyin var, diyor.

Cevap vermiyorum. Versem inanacak mý ki?

Yine de kem küm edip aðzýmdaki baklayý çýkarýyorum.

‘’Vay, vay…’’ diyor ve gerisini de getirmiyor.

‘’Daha dün…’’

Ne olmuþ ki dün?

Söylemiyor.

‘’Sen þimdi görürsün, seni gidi seni…’’

Böyle olmasýný istemezdim… dememe fýrsat vermeden hýþýmla dalýyor markete.

Ne o öyle? Bir kalabalýk bir kalabalýk ki?

Ýndirim günü de deðil bu gün hele ki zam üstüne zam iken kim doldurur ki marketi?

Alkýþ sesleri ve çýðlýklar. Belli ki bir kutlama var yoksa ters giden bir þey mi… gerisini getirmiyor ne de olsa ters giden tek þey cüzdanýmdaki eksik para.

Marketin müdürü tüm endamýyla geliyor ve salýna salýna yürürken þýkýrdýyor etekleri. Sanýrsýn ki assolist.

Kapýda iki adam mütemadiyen resim çekiyorlar.

Allah Allah, ne oldu da böylesi bir coþku içerisinde herkes?

Kodaman bir adam ve elindeki araba anahtarý ile arz-ý endam ediyor arkasýnda Saadet.

Bu nasýl bir saadettir ki herkes eþlik ediyor.

Ne oldu, diye sormama gerek kalmadan müdür bir açýklama yapýyor.

‘’Maðazamýz çalýþanlarýndan Sayýn Saadet Hoþses bu gün çok önemli bir iþe imzasýný attý daha doðrusu… þey, maðazanýn giriþinde unutulan çantayý fark etti ve hemen gerekeni yaptý.

Ýyi de ne varmýþ ki çantada… dememe fýrsat kalmadan yeni bir alkýþ tufaný ve avaz avaz tüm market çalýþanlarý ve müþteriler.

Devam ediyor müdür:

‘’Çantanýn sahibi ünlü is adamý Sayýn Muzaffer Görgeç’e durum intikal etti ve akabinde þoförü ile teþrif ettiler maðazamýza derken Saadet Hanýmla hasbýhal edip… utanýyorum söylemekten ama…bu, bu bir yýldýrým aþký. Hele ki öncesinde de müþterimiz olan Sayýn Muzaffer Bey akabinde marketimizi de ödül yaðmuruna tuttu ve bu gün alýþveriþ yapan ilk yüz kiþinin harcamalarýný karþýlayacak üstelik oldukça makul bir rakam karþýlýðýnda… þey, ben sözü sayýn müstakbel gelin adayýmýza veriyorum… ay, dilim sürçtü: çalýþanýmýz… þey, eski çalýþanýmýz þimdinin muhterem hanýmefendisi…

Kulaklarým çýnlýyor. Ya, tansiyonum yükseldi ya da ben rüya görüyorum yoksa kâbus mu demeliydim?

Kamuran Teyze ile þaþkýnlýk içerisinde birbirimize bakýyoruz.

Ne yani, onca uðraþ, onca hýrgür ve kaos… ne olmuþ ki çantayý sahibine teslim ettiyse?

Söz almak istiyor Kamuran Teyze:

‘’Ben söz hakký istiyorum.’’

‘’Davetiyeler sýnýrlý sayýda kiþiye gönderilecektir efendim ayrýca öncesinde mahallemizde yapýlacak kýna gecesine tüm semt sakinleri davetlidir. Giriþ ücreti sadece beþ yüz liracýk. O da peþinen ödenecektir.’’

Kolumu çekiþtiriyor Kamuran Teyze.

‘’Battý balýk yan gider. Hadi þu kýna organizasyonuna adýmýzý yazdýralým. Hem belli mi olur? Bir sonraki kýnayý da biz düzenleriz. Neyimiz eksik ki Saadet’ten?’’

Aksi aksi yüzüne bakýyorum Kamuran teyzenin:

‘’Size kolay gelsin. Daha eve gidip ders çalýþacaðým ne de olsa haftaya sýnava gireceðim. Elim ekmek tutsun yeter ki. Daha da önemlisi öðrencilerime layýk bir öðretmen olarak görev yapayým’’

Kamuran Teyze kýs kýs gülüyor:

‘’Sen daha çok sýnava girersin. Fena mý olurdu hani, çabucak köþeyi dönsen?’’

‘’Hangi köþe?’’ diye soracaðým da Kamuran Teyzeye o, çoktan gözden kaybolmuþ.

‘’Sizden mi düþtü, bayan?’’

‘’Ne o?’’

‘’KPSS kýlavuzu.’’

‘’Ah, evet, benim o.’’

‘’Baþarýlar diliyorum. Belli ki adaysýnýz siz de devlet memurluðu için?’’

‘’Evet. Ya, siz?’’

‘’Ben o sýnava tam dört kez girdim.’’

‘’Ya, þimdi?’’

‘’Þu, karþýdaki tezgâhý görüyor musunuz? Hani meyve, sebze dizili olan?’’

‘’Evet. Neden ki?’’

‘’Hiç. Beklerim hani tezgâhýma. Halden en taze haliyle alýyorum her birini üstelik uygun fiyat. Marketler kadar pahalý deðil hem kaliteli de.’’

‘’Siz, siz?’’

‘’Sýnav sonrasý konuþuruz bayan. Size de uygun bir iþ ayarlarýz Allah’ýn izniyle. Ýnsanlýk öldü mü?’’