Ýnilti benzeri bir farkýndalýk, kýskacýna aldýðý havayý daha da daraltýyor; dar alandaki geniþ ölçekli paslaþmalar hayata hafife almýþlýðýn iz düþümü adeta.

Kuramlarda sakýncalar yüklü aslýnda her varlýk özünü keþfetmek adýna köz olmayý erteliyor aklýnca.

Kurunun yanýnda yanan yaþýn yasýyým, dercesine gölgeli bir sahanlýk ve görünmezliðin kalesi bir bir ifa ediyor içindeki mekanizmayý.

Kirli ellerinde doðanýn; zamansýz terk ediþlerinde hayatýn belki de en ufak bir kusur bulmamak adýna insanýn tüm uðraþý.

Manivelasý kayýp ruhun.

Dipçiði derinlerde ufkun.

Þeceresi olmayan bir satýr adeta hayatýn gazabý ve adabýyla yaþarken insan, erdem sahibi olmak neymiþ gösteriyor bir diðerine.

Gölgesi de silik Muhittin’in ve bir ayaðý diðerine uyum saðlamak adýna hýzlýca ve beceriksizce iniyor merdivenleri her ne kadar ayakkabýsýndaki tabanlýk ve özel imalat saklayacak gibi olsa da iki bacaðý arasýndaki santim farkýný…illa ki burun kývýranlar oluyor hele ki þunun þurasýnda dumaný üzerinde o üniversite diplomasý her kapýyý açacak olsa da…kapý açýlýyor ansýzýn ve bodrumdaki dairenin ýþýklarý yanýyor.

Leyla Kadýn yine yorgun ve bitkin aslýnda farklý bir þeyler var dilinin ucuna gelip de söyleyemediði. Nereden baþlayacaðýný kestiremezken annesine fýrsat vermeden atlýyor lafa Muhittin.

‘’Anne, üzülme karanlýk diye. Fena mý iþte; karanlýðýn tadýný çýkarýyor hele ki o yorgun ruhlu CEO’lara da bol bol malzeme olmuþken.’’

Yanlýþ giden bir þeyler yok çok þey var yine de kimse diðerine lades deme üstünlüðü vermiyor.

Çamaþýr suyu kokan ellerinin rengi deðiþse de aslýnda yüzü renkten renge giren ve konuya müdahil edilmiþliðin verdiði rahatlýkla yanaþýyor yanýna oðlunun bir de týrnak diplerine kayýyor gözü. Yeniþ etleri ve kemirilmiþ týrnaklarý ile…sahi mülakat sýrasýnda kaymýþ mýdýr gözleri o, o…

‘’Neydi evlat onlarýn adý? Ce gibi bir þey dedin de aklýmda kalmadý?’’

Gözlerini sýk sýk kýrpýþtýrma adedi edinmiþken açýlýyor gözleri fal taþý gibi delikanlýnýn.

‘’Ýblis…dersem az bile kalýr da…boþ ver ana, neyse ne. Önce adam olsunlar.’’

‘’Evlat, sen deðil miydin o yetenek sýnavýnda dereceye giren hem kim oluyorlar da benim yiðidime laf ediyorlar? Ne yani, az versinler de maaþýný elleþmesinler senin huyun suyunla. Kibirli mahlukatlar. Neymiþ dertleri, de hele de ben bilirim yapacaðýný. Hem…’’

Ýçi içine sýðmýyor Muhittin’in.

‘’Eh, be anam, bu kadar mý sevgi dolu ve içten olur bir insan? Kýyamam ben anama. Hadi, sen geç banyoya ben de masayý açayým. Yeriz ana oðul. Gerçi bu gün brunch verdiler ama…içim almadý be ana. Vallahi de iyi oldu iþe alýnmadýðým. Ne o öyle, her gün her gün o açýk büfe ve yýðýnla yemek…neymiþ efendim? Ara sýcak sonra hým…ha bir de latte mi neydi? Anam, bir güzel de çay demleriz yemekten sonra. Gel keyfim gel. Hem biraz dinlenir yarýnki sýnava hazýrlanýrým. Elbet okul birincisi oðlun bir iþ bulacak. Hem demez misin sen; geç olsun güç olmasýn. Ha, böbürlenmesin yöneticisi sitenin. Onun kýzý bankacý olsa ne yazar? Bak, anam bak; kapý gibi diplomam var hem de iki yabancý dil. Ne demiþler hem…’’

‘’Ne demiþler oðul?’’

‘’Ananýn hayýr duasýný al gerisini merak etme Allah’a býrak hem…’’

Yine balla kesecekti ki oðlunun lafýný iki gözü iki çeþme aðlamaya baþlamasýyla zehir olmuþtu iþte akþam yemeði.

‘’Kýyamam ben sana anam. Merak etme, ay sonu gelmeden elbet iþe gireceðim sonra da týkýr týkýr ödeyeceðim tüm faturalarý bir de…hah, þu taksit. Aslýnda apartmana ait o masraf ama…sanki zengin olacaklar 450 lira ile?’’

‘’Olsun. Verelim. Ben ufak ufak attým bir köþeye. Yarýn da ek bir iþ buldum ona gideceðim. Neresinden baksan 250 lira verirler. Taþ atýp da kolum mu yorulacak?’’

Kapýnýn çalmasý ile kesildi sözleri býçak gibi. Kesinlikle bir ihtiyaç hasýl olmuþtu kim bilir hangi dairede. Koþturup tam açtý ki kapýyý Leyla Kadýn kimseye rast gelmedi kapýda. Belli ki yanlýþlýkla çalýnmýþtý kapýlarý gerçi pek de yanlýþlýkla kapýlarýna gelmezdi kimse ama. Kapý sesi duyunca seslendi oðluna.

‘’Ben bir çýkayým da giriþe apartman kapýsý açýk kalmýþ mý bakayým. Ýti var uðursuzu var. Allah vere de biri ile karþýlaþmayayým.’’

Muhittin canhýraþ bir telaþla kalktý yerinden.

‘’Dur anam. Ben bakarým. Sen zaten…’’

‘’Yo, sen otur oturduðun yerde. Bak zaten bacaðýn da þiþmiþ. Dinlen ki yarýna dinç git sýnava. Bunca sene ben seni gözettimse bundan sonra da öyle…’’demesiyle bir hýþýmla çýkýþtý genç adam.

‘’O kadar da uzun boylu deðil hani. Kazýk kadar adam oldum. Yok öyle her þeyi sana yýðmak, anam. Az süre sonra herkes görecek nasýl sahip çýkýyor top…Muhittin anasýna.’’

‘’Kimse demesin oðluma. Herkes kendi eksikliðine baksýn. Ne olmuþ yani; Allah seni öyle yaratmýþ. Güzel Allah’ým iþine karýþýlýr mý hem bak sen de herkes gibi hem de zýpkýn gibi nasýl veriyorsun hayat mücadelesi. Kolay mý öyle tam burslu okuyup okulu birincilikle bitirmek. Ýsteyen vermesin iþ. Ýsteyen kýzýný da vermesin…’’

Bu sefer kendi yarým býraktý sözünü kadýn. Dilinde tüy bitmiþti ama hala oðlu kendinde illa ki bir eksiklik arayanlarý görmezden gelemiyordu.

Ufak tefek arazlarý da vardý da…ne olmuþ yani; gözlerini ara sýra kýrpýp týrnaklarýný kemiriyorsa?

Hadi, oðul, aç ocaðýn altýný. Ben bir etrafý kolaçan edip gelirim. Belli olmaz apartmandakilerin iþi. Kim bilir hangi uðursuz geldi bastý zile?’’

Gecenin kundaðýný yapmadan ana oðul görevlerine dört elle sarýlmýþtý gerçi görev deðil bu, bilakis anne-oðul aþkýydý. Bazen oðul annesine baba bazen anne, oðluna arkadaþ oluyordu ve gerisi de geliyordu bir þekilde.

Yorgun geçen günler. Halsiz bedenler ve dermansýz ruhlar. Nereye kadar diye asla sorgulamýyorlardý ne de olsa gelecekten ümitliydiler ve kestirme yolda on yýla kadar kendi evleri olacaktý Ýnþallah…Ýnþallah yola koyacaklardý hayatlarýný. Gelini olduðunda beraber oturmayý düþünmüyordu kadýn ama oðlu diretiyordu.

‘’Bir de yardýmcý tutarým ev iþlerine ve çocuklara.’’

Anasý gülüyordu gevrek gevrek:

‘’Kaç çocuk, evlat?’’

‘’En az beþ ana.’’

‘’Beþi bir yerde anam. Beþ üzüm salkýmý. Beþ neþe ocaðý. Beþ inci. Ama baþýmýn tacý anamdan sonra.’’

Ne kadar yakýnsalar da aralarýndaki sevgi ve inanç deðil miydi hayatý kundaklayan acýnýn yok sayýldýðý hem ne çýkardý ki hayal kurmaktan?

Bir nida eksik bir nida fazla.

Hep de neþeliydi ana oðul hep de umut yüklü hep…gerisi gelecekti iþte ve onlar da kurtulacaktý bu rutubetli bodrum katýndan hele ki astýma yakalandýktan sonra Leyla Kadýn kolay olmuyordu hani bu merdivenleri inip çýkmak yine de ses etmiyordu yoksa anýnda iþine son verirler ve kýþ ortasý sokakta kalýrlardý.

Asla haram lokma geçmemiþti de boðazlarýndan.

Paranýn üstünü beþ kuruþ bile fazla verse dükkan sahibi ne yapar eder iade ederdi kadýn hem de onca yolu geri dönüp.

Yorgun geçen günün gecesinde uykuya dalmadan ev halký kadýn usulca odasýna gitti oðlunun. Sandalyesini gardýrop olan kullanan delikanlý bir kez bile isyan etmemiþti, neden diye.

Usulca okþadý ceketini bir de ne görsün ki; kocaman bir dilek pantolonun tam da arkasýnda aslýnda ayakkabýlarýndaki ýslaklýk da gözünden kaçmamýþtý da belli etmemiþti hani.

Hemen gitti iðne iplik almaya odasýna.

Allah vere de kimse görmemiþ olsaydý bu koca yýrtýðý bir de ayakkabýsýndaki o koca yarýðý.

Her ayakkabýyý kolayca ayaðýna geçiremiyordu delikanlý hem yaptýrmasý da çok zahmetliydi ve bunun için özel sipariþ vermeleri gerekiyordu. Altý üstü ayakkabýydý da…iþte altý üstü.

Altý üstü bir kapýcý dairesi. Altý üstü!

Televizyon bas bas baðýrýyordu. Oðlanýn sesi kesilmiþti. Bir girdi ki salona kitaplarýný okurken uyuya kalan oðlunu görüp ikiden fazla yaþ düþtü gözlerinden ve daha çok yaþ daha çok çaresizlik yine de ses etmeden silip gözlerini kapadý televizyonu. Kalýn battaniyeyi almaya odasýna gitti yeniden oðlanýn. Elindeki iðne, yere düþen yüksük…çok da yükseklerde olmamýþtý gözleri ama iþte…altý üstü.

Gece düþüp de gözünden þehrin, sabahýn ilk ýþýklarýna uyandýlar.

Gün öðütmeyi bekliyordu insaný aslýnda þehir de öldürmeyi planlýyordu sonra da ümitler kýyýma uðrayacak ve gece olacak ve ardýndan gece…

Ýki satýr yazýp kapadý kara kaplý defterini Muhittin. Þair deðildi ama hep karalardý ne zaman aklýna düþse ilham perisi.

Gece uyku arasýnda yazdýðý mektubu baþ ucuna býraktý kadýnýn.

Gideceði iþ görüþmesi Avrupa yakasýndaydý ve saat on olmadan orada bulunmalýydý.

Ütülenmiþ giysilerini geçirdi üzerine ve de tabaný delik ayakkabýlarýný bir de ne görsün; yemek masasýnýn üstünde tamý tamamýna yetmiþ beþ lira.

Eli gitmedi.

Ýçi gitti ama anasýna.

‘’Ah, be anam…’’dedi içinden.

Kapýyý kapatýrken arkasýndan keþke anamýn hayýr duasýný alsaydým dedi de içi pek bir huzursuz süzüldü merdivenlere.

Gök sakindi.

Þehir sakindi.

Anasý mýþýl mýþýl uyuyordu gerçi o, öyle sanýyordu ne de olsa kadýn gece uykusuz gözlerle kaç Yasin okumuþtu evladýna.

Tedirgindi içi delikanlýnýn ama sebebini de bilmiyordu.

Besmele çekip ilk adýmýný attý sokaða. Kafasýndaki o mizansen ve gökyüzünün hüznü.

Sahi, gök hep mi hüzünlüydü? Gün hep mi küskündü?

‘’Oðlum, sen kim bankacýlýk kim? Þair olacak adamým ben de…’’hüznünü daðýtmaya çalýþýyordu ama sebebini de bilmiyordu hani.

Yeni doðum yapmýþ kedi yavrularýna iliþti gözü oðlanýn. Analarý yanýnda deðildi hâlbuki.

Pek önemsemedi büyük ihtimalle yemek bulmaya gitmiþti. Sonra tek tek saydý yavrularýn her birini.

Bir.

Ýki.

Üç.

Dört.

E, beþinci nerede ki?

Etrafa hýzlýca baktý. Merdiven boþluðunu dikkatlice inceledi. Bir de görsün ki…

Yolun tam ortasýnda yere serilmiþ uyuyordu beþinci yavru.

‘’Eh,be,oldu mu þimdi? Ya, annen geldiðinde seni görmezse?’’

Hýzlýca ilerlemeye baþladý. Ayaðý acýmaya baþlamýþtý. Önemsemedi. Yavaþladý aniden. Sonra kediye seslendi. Ýyi de on günlük yavru ne anlardý pisi pisi’den.

Bu kez arkasýna döndü ve son hýzla gelen…arabayý henüz fark etmiþti lakin sürücü gözünü ayýrmadýðý cep telefonu yüzünden asla görmemiþti: ne Muhittin’i ne de kucaðýna aldýðý beþinci yavru kediyi. Anne kedi de olay yerinde yavrusunu aramaya gelmiþti. Beþi bir yerde yavrularý nasýl olur da eksilirdi?

Nasýl olur da?

Altý üstü.

Gürültüye uyandý kadýn. Pencereden baksa bile göremezdi.

Söylendi sonra kendi kendine.

Oðlunu bir kez öpmeden göndermiþti. Ah, nasýl uyuya kalmýþtý?

Ovuþturdu gözlerini. Yüreðine çöreklenen huzursuzlukla sarsýldý. Sesler yükselmiþti dýþarýdan gelen. belli ki sabah sabah yine olaðan üstü bir þey olmuþtu þehirde. Ýþte ne zaman daralsa yüreði köyünü arzulardý.

Dýþarý çýkýp çýkmamak konusunda kararsýzdý. Ona neydi ki olup biten? Diyemezdi ki sonunda bir insanoðluydu herkese ve her þeye raðmen yufka yüreði ile hayata ve insanlara dört elle baðlý ve inancý ile kendini evrene ait hisseden ötesinde bunun bilincinde ve sýký sýký kendine ve oðluna merhameti tembihleyen.

Acele ile çýktý merdivenleri týkanmýþtý.

Apartmanýn önündeki kalabalýk onu görünce aniden kesildi uðultu.

‘’Hayýrdýr kardeþ?’’ diye sormaya tam yeltendi ki…

Yerde yatan biri vardý yoksa iki kiþi mi?

Ýyi de birisi ufacýktý biri de besbelli bir insan ve üstleri gazete ile örtülü.

Altý üstü sýradan bir gündü.

Altý üstü cansýz bir hatta iki beden.

Sahi, cansýzdý deðil mi onlar?

Ýyi de neden mi?

Sormadý.

Zaten kimse durduk yerde cevap da vermeyecekti.

Altý üstü ümit.

Altý üstü evlat.

Altý üstü altýncý his.

Anne yüreði.

Yýðýldý olduðu yere henüz görmeden gazete kaðýdýnýn örttüðü cansýz bedeni.

Altý üstü!

Ve bir gazete kaðýdý daha getirdi çevredekiler.

Ýþte kavuþmuþlarý yine birbirlerine üstelik aradan çok da zaman geçmeden ve kurtulmuþlardý o rutubetli bodrum dairesinden ve yanlarýnda götürdükleri beþi bir yerde umutlar ve hayaller.

Altý üstü umut.

Altý üstü insan iþte.

Altý üstü!