Bir çýðlýðýn iniltisinde meylediyor zaman ve devasa bir çukur öte yanda gömülmeyi bekleyen dört gözlü g/örüntüler.

Bir muadili var ya da yok üzüncün derken zifiri karanlýðýn hürmetle karþýladýðý gün ýþýðý.

Su küreleri var yalnýzlýðýn boðduðu.

Redifler var bir de: esefle hükmetmekse aþka koyu gözleri var gecenin ve ela bir yalnýzlýk.

Týk nefes acýlar; týk nefes gölgeler ve bir KOH hastasý gibi meylediyor ölüme.

Sudan sebepleri var yalnýzlýðýn sudan bir rivayet belki de öksüzlüðün muadili hele ki o kýþkýrtýcý sessizlik yok mu…

Boðum boðum elleri ölümün týrsan bir yüküm; þaþýrtýcý bir öfke.

Zemherilerde yanan soðuktan.

Ekvatorda ölen soðuktan.

Her þey arapsaçý.

Sancýlý mehtabý mý ararsýn künyende ve asla ses etme.

Yýldýzlý bir gecenin naþý mýdýr yoksa sesler öyle ya güdülerin teslim aldýðý hikayelerdir su döküp de ellerine karanýn izini sürdüðün bir de týrlatan menkýbelerdir ördüðün.

Sanrýlar koðuþu…ne gam.

Hezeyan yüklü geçit…çok da umurunda hani geçit vermeyenin lav ettiði.

Sakýncalý hurafeler günahýn kül bastý seferberliði kýraðý çalan geceye de çalým atan elbette alýmlý taze gelinin gerdek sonrasý yataðýnda ölü bulunduðu.

Bir çocuk gelinse kaderi yalnýzlýðýn ve su doku oynayan bir þebekse satýrlar alýn size muhabir imler dolunayý sustururken oysaki güneþ az evvel çözmüþtü baðcýklarýný.

Ve iþte temsili misal bir yorgunluk.

Ne akasya aðaçlarý var ne de bir çýnarý yüreðin sadece izbelerde at koþturan dürtüler var görünmezliðin bir temenni olduðu.

Çocuk olmanýn hükümranlýðýnda d/üþüyorum yollara ve elimde kocaman bir torba diðer elimi sýký sýký kavramýþken annemin parmaklarý.

Parmakla gösterilen halis munis bir çekirdek aileyiz biz asla da çekirdek çýtlamayan ne de olsa penceremizdeki perde sýký sýkýya kapalýdýr: eh, bir kardeþim olduðunu söylemek de farz oldu aslýnda artýk olmadýðýna hükmetsem da dilimi ýsýrýrým ne zamanki annem sýrtýný dönüp de aðabeyimin odasýna elinde bir tepsi yemekle gitse sonra ne mi olur?

Elbette annem canhýraþ yemesi için  paralanýr ki o bir tabak çorba ne de özenle yapýlmýþtýr ve nasýl da servis edilir.

Perdeleri ne zaman açmaya yeltensem usulca yaklaþýr annem yanýma ve kocaman bir sýrrý örter gibi önce perdeyi düzeltir sonra da beni odama yollar.

Pencerede durmanýn þerefine asla nail olamadým ve bir aðabeyim olduðunu da herkesten saklýyorum en çok karþý komþumuz Hümeyra Haným ola ki rastlasa bize çarþý yolunda.

Kýrk ikindiler.

Bir de kýrký dolmuþ hayal kýrýklýklarý.

Zamanýn lav ettiði bir hüzün olsa keþke benimki eh, ne de olsa aðabeyimle oynamama izin yok ama demiyorum da neden, diye sadece süt dökmüþ kedi gibi koltuðunda oturan üzgün babamla duygularýmýz restleþiyor ne zamanki ondan bana bir resim çizmesini istesem.

Geçen hafta bahçede oynamak için yolum düþmüþken oyuna…elbette restleþtiðim baþkalarý da var.

Hümeyra Hanýmýn oðlu bir de Baytar Ahmet Efendi gerçi ikisi de çok fazla soru sormaktan imtina etmiyorlar lakin…gerisi de yok iþte hem daha kaç yaþýndayým ki ve annem zamaný geldiðince her þeyi anlatacaðýný söylerken babama kulak kesilmiþtim ki ve neyi kime ne zaman ve nasýl anlatacaklarýný soracak oldum ki…

Bizim evde zaman geçmez hem bizim evde ayna da yok aslýnda biz bir evden çok bir cehennemde yaþýyoruz.

Öðretmenimiz bir kompozisyon yazýn dedi ve kaleme aldýðýmý da okuyup altýna imzasýný atmadan evvel yanýma geldi Sevgi Öðretmen ve demez mi:

‘’Sizin evde kapýlar hep kilitli midir? Ya da hayal gücün mü çok fazla Þermin? Ve ben þimdi yazdýklarýný yýrtýyor ve hiçbir þey de sormuyorum sanýrým size misafir olmanýn zamaný geldi de geçiyor ve sana bu yazýlý sýnavdan notum da pekiyi ve þimdi seni evine gönderiyorum. Al da yazdýðým bu mektubu babana ver ve imzalat. Gerisini de bana býrak.’’

Neyin neyden ibaret olduðu.

Kimliðim.

Aslýnda kimliksizliðimle bir çocuk olmaktan çok öte bir yalancý olma ihtimalim ve yumurta kapýya dayanýp da…

Babamýn özrü fayda etmedi elbet öðretmenin yazdýðý mektubu gösterdiðimde babama ve hýþýmla üstüme yürüdü:

‘’Sen nasýl böyle bir þeye cesaret edersin? Ne yani bunca zaman saklý sýrrýmýzý nasýl yansýtmaya kalkarsýn insanlara? Hem bizim evimiz burasý kimsenin adým atma hakkýnýn da olmadýðý.’’

Ünlem imleci bir yanýp bir sönerken ve sýrtýmdan ter boþanýrken üstelik hiçbir suçum da yok iken…

Bir teselli olacaksa madem öðretmenimin ziyareti ve…

Bir hafta rapor aldým doktordan bu olayýn üzerinden yirmi dört saat geçmemiþken sonra da babam kaydýmý alacaðýný söyledi okuldan.

Kapýya gelen öðretmenim ise kapý duvarla karþýlaþmýþtý.

Bir zaman aþýmýna uðramýþ olmayý dilerdim bir de metruk bir odada kimin yaþadýðýný bilmezken muhtemel seçenekleri sýraladým bir bir:

Ya, bendim yanlýþý doðru bilen…

Ya, benim aðabeyim ölüydü ve babamla evde bir ölünün etrafýna pervane idi.

Üstelik bunca zaman nasýl karþýlaþmamýza engel olmuþlardý?

Umarsýz bir çocuk olmam ise Tanrýnýn bahþettiði bir özellikti ve asla da kapý arkasýnda durmaz direkt odama yollanýrdým en azýndan oyuncaklarým ve kitaplarým ile doldurduðum o küçük dünya bana aitti üstelik annem ve babam asla odama uðramazlardý ne de olsa onlarýn cenneti idi aðabeyimin müdavimi olduðu cehennem. Ta ki…

Yeni okuluma tam uyum saðlayacaktým ki…

Ve yeni sýnýf öðretmenim Açelya Haným beni yanýna çaðýrdý:

‘’Sevgili Þermin, bu gece seni misafir edeceðim evimde artýk yarýna Allah kerim.’’

Ne demekti bu þimdi?

Hem benim cehennemim onlarýn cenneti olmak zorunda deðil iken bakalým, ben böyle bir talepte bulunmuþ muydum?

‘’Yarýna her þey belli olacak. Hem belki aydýnlýk yeni bir evin olacak ve de oyun arkadaþlarýn.’’

Nasýl yani?

Aðabeyimi görmesem ve onunla konuþmasam bile benim ailemdi o cehennem belki de ileride cennet olma ihtimali ile tüm sýkýntýlarý göðüslediðim.

Açelya Öðretmeni tanýyalý çok zaman olmamýþtý lakin kaným ýsýnývermiþti ona ve yeni sýnýfýma üstelik evden okula kendi baþýma geliyordum. Eh, ne de olsa annemin iþi gücü hep aðabeyimle idi: adýný bile dillendiremediðim ve yüreðimi onunla dinlendiremediðim.

Öðretmenimin çocuðu yoktu aslýnda yýllar evvel kaybetmiþlerdi kýzlarýný bu yüzden yalnýzlýk onlar için biçilmiþ kaftandý yine de yeniden bir çocuk sahibi olmayý diliyorlardý doðal yollardan olmasa bile. Ýyi de ne demekti bu?

‘’Öðretmenim nasýl olacak bu? Yani bebeðinizi karnýnýzda taþýmadan nasýl anne olacaksýnýz?’’

Cevap vermesini bekliyordum ki gözüm televizyon ekranýna kaydý.

Yakýnlarda bir evde hane halkýna baskýn yapýlmýþ ve yüzü gözü kir pas içinde engelli bir oðlan çocuðuna rast gelmiþti polis.

Tam televizyona odaklanmýþtým ki öðretmenin kapadý kumandadan.

‘’Þermin ne yapalým biliyor musun?’’

‘’Ne yapalým öðretmenim?’’

‘’Bir süre televizyon seyretmeyelim bir de kendi hikayemizi kendimiz yazalým.’’

‘’Nasýl olacak bu, peki? Zaten benim bir hikayem yok mu?’’

‘’Kim bilir belki de yeni bir hikaye yazmanýn zamaný gelmiþtir. Var mýsýn?’’

‘’Nasýl becereceðim bunu peki?’’

‘’Pencereden bakmak ister misin hani perdelerin kapalý olmadýðý? Bir de sana evi gezdireyim hani kapýlarýn kilitli olmadýðý?’’

‘’Ne yani? Sizin evde kapalý ve kilitli oda yok mu? Bir de perdeler… a, cidden perdeler de açýk ve dýþarýsý ne de aydýnlýk.’’

‘’Geri dönmek ister misin Þermin? En azýndan biraz büyüyene ve onlar cezalarýný çekene kadar…’’

‘’Onlar kim, öðretmenim? Hem annem ve babam beni merak etmez mi?’’

‘’Onlarla konuþacaðým caným ve eminim ki onlar da bunu kabullenecek ister istemez.’’

‘’Pencereden dýþarý bakabilir miyim öðretmenim? Dýþarýsý içeriden nasýl görünüyor çok merak ediyorum.’’

‘’Ya, dýþarýdan içerisi?’’

‘’Ne demek istediniz, öðretmenim?’’

‘’Bunu zamanla anlayacaksýn. Hadi, gel, beraber bakalým pencereden. Hem belli mi olur; bir yýldýz kayar da dilek tutarýz…’’