‘’Sen beyaz bir kadýnsýn

Uzaktaki

Gözlerin aklýmdan çýkmýyor

Sen beyaz bir kadýnsýn karanlýklarý dinleyen

Uzaktaki

Sarmaþýklarý duyuyor musun rüzgârda

Yorgun baþýný üþümüþ yastýðýna koyuyor musun?

Uyuyor musun?’’(Alýntý)

Yol yorgunuyum ve seyyah teninde yýldýzlarýn…

Ah, bulutlarýn aksi adeta içine düþtüðüm zemheri…

Bilinmezin iniltisinde cebbar bir telaþla düþtüm yola düþmeden baþým iki yana…

Düþendin sen gözlerimden bir zaman öncesi bir de gün ertesi.

Ruhumda ýslýklar ve þehrin sokaklarý yorgun bir çay ocaðýnda demlendim aþkýnla.

Hüznümse býçkýn ve þiþkin ve rengimle ve yasýmla suskun hatta azýcýk da olsa mutlu olmaya meyyal…

Bir tüp geçitti yüreðim sense temaþasý yalnýzlýðýn ve zifiri karanlýkta dahi görebilirken önümü o dik açýsýnda özlemin ve beyaz teninde yoksunluðunla hemhal, uðurladýðým mazinin küflü kokusunda ve kof varlýðýnda dünün, güne haraç mezat giriþtiðim yarýný ise þimdiden ütülediðim.

Oysaki kat iziydi aþk, ruhun ve yüreðin þeklini alan…

Doðaçlama sevdiðim ve yaþadýðým kadýn ve iklim ve yüreðin merasimi ve tutuklu kaldýðým bir ölçek ki baþ edemediðim sevici nefesi ve nefsi ölü zaferlerin.

Bahþedilendi acý.

Baðýþladýðýmsa sen ve yas yüklü o dar açý.

Kopçasý koptu sonra gecenin ve savruldum ve sustum da sadece sustum söylenceler kanatlanýrken dinledim ve þerh düþtüm omzumdaki meleklere.

Sefil bir kuþtum ben belki bir çocuk ve çocuksu bir aþk ve rüzgârýn gel-git leri.

Hüznüme muhalifti þehir ve o beyaz tenli kadýn.

Hep de çocuk kaldým sadece sakil ve sefil bir hüzünle içli dýþlý.

Yaþ aldým ve beyaz tenliydim ama büyümedim ve çocuk kalmaya mahkûmdum.

Masum.

Yorgun.

Telaþlý.

Pasaklý.

Beyaz teninde sayfanýn dokudum hayatý ve aþký ve çocuk kalbimle kala kaldým.

Redifler sürüklendi peþimden ve sünepe gölgeler seðirtti bir bir bense semazen yüreðimle küçüldüm sonra büyüdüm aslýnda bir noktadan çýkýp yola s/onsuz olmanýn meali ile içime çektim evreni.

Kanadýkça kardým.

Kandýkça kanadým.

Kanatmadým kandýrmadým da.

Hangi düþ’ün saðanaðýna yakalandýn da seyyah yýldýzlardan mý çekiniyorsun, ey sefil kalbim ve dudaklarýmdan dökülen tozlarýndan mý ibaret sandýn mý beni kayan yýldýzlarýn deminde derlediðim bir þarký gibi mýrýldandýðým her notada mý saklýyým sence?

Ýzahý yoktur içimdeki mealin.

Yoktur tutanaðý söyleyeceklerimin.

Bir dudaðý yerde bir dudaðý gökte o Arap Lala gibi aþkla mý beslenirim sanýrsýn yoksa çok mu aþikârdýr yalnýzlýðým ve boþ vermiþliðim?

Yüreðin surlarýnda saklýdýr sýrlarým ve ait olduðum tek mekân elbet sevdalý þehrin efsunlu varlýðýnda yaþarým ben ve þaibeli sözcüklerden kaçýnýrým aslýnda ýrgat bir düþüm ben düþmeyense gözümden o tek damla yaþta saklý mazimdir: hem asi hem asil olduðumun da göstergesi yoksa nasýl saklý tutardým dik duruþumu iç sesimden taviz vermediðim de ortada ve tapusu duygularýn sadece bende saklý.

Usumdan uzak.

Yasýma yakýn.

Uzaðýmda yakýnýmda kimse yolumu gözleyen.

Oysaki yola henüz çýkmadým ben.

Yoldan da çýkmadým ve yola gelmesi gereken duygularýma duacýyým nasýl ben olarak kalýrdým?

Hüzün grafiðinde geçit vermezler.

Hazan mahsulü yüreðimde ise çýkýþým yoktur bu kâbustan ve fukara benliðimle yakýn durduðum þah damarým elbet koþmalarýn sancýsýdýr her can verdiðimde can bulduðum bir þiir ve sanrýsýdýr mutluluk her aþka düþtüðümde kendimden kaçtýðým…

‘’Siyah bir gelinliðe benzeyecekti bu þiir

Uzun kuyruklusundan

Ýmgelerle yer deðiþtiriyorum

Cümle kapýlarýn önünde kelimelerle beþ-taþ oynuyorum

Karanlýk sokaklardan biraz korkuyorum

Ama korkmuyorum da esasýnda.’’(Alýntý)

Düþler biriktirdim metruk hecelerde ve kavurdum yüreðimi, mevsimi:

Devasa bir sayaçtý saklý içimde.

Dev kadar büyük acýlar ve de

Acýnýn lahzasýnda baþ göz edemediðim yasým ve yaþým.

Kukumav kuþlarýyla eþleþtiðim her gece yarýsý

Öbür yarým mý nerede peki?

Varlýðýmla kat çýktým þehre: ah, o uzun koridorlarý þehrin bazen nazenin sýrlar kekelerken ismimi.

Yüreðimin rotasýydý þiir ve acý ve mýsralarda yerleþken misilleme yapan imgelerin göz yaþý ve tutarsýzca sevdim ben kimse aklýnýza gelen gelmeyen lakin gidenlerden olmadým ben ama nihayetinde sýrra kadem bastýðým ömrün girdabý ve telaffuzu olmayan hüznün kýyasýnýn olmadýðý ve kýyasýya sevdiðim hayatýn kulvarý ve insanlarýn dimaðýnda saklý kýzýl saçlý bir kýzdým ben.

Latife yapmadýðým üstelik ve çillerimle hemhal çile bilmediðim günler ve yýllar yaþadým ben çok uzun bir zaman.

Gönlün hengamesi ne ki?

Gördüðüme inandýðým ve olduðum gibi göründüðüm sonra pýr diye uçtuðum çiçek bahçesi.

Bir týnýysam insanlarda saklý.

Belki de adý konulmamýþ bir taný ve acý…

Hep uzun saçlýydým eteðim de uzun aslýnda kýsa kaldýðýmdý hayat ne de olsa alçaklarda yaþadým ben tepelere kondum kimi zaman ama asla Kaf daðýna çýkmadým ezelden yine de yüksek bir rakýmdý taçlandýðým ve taþlandýðým.

Adý yalnýzlýk idi ve iksirli.

Adý sevgi idi hem insanlar ve hayat diye yola çýktýðým…

Yolda da kaldýðým ama çýkmadan yolumdan dolaþýp da döndüðüm kürkçü dükkaný ne de olsa içimde saklýydý mabedim belki mahzenim bir o kadar matemim ama gülmeyi de hep sevdim hatta gürültülü güldüðüm sonra da içime kaçan hýçkýrýk ve solan gülümsemem.

Belki de baþa çýkamadýðýmdandý insanlarla oysaki ne kolaydý güvenmek ve sevmek…

Ýmha ettiðimse dünüm.

Ýma ettiðim günüm.

Yarýnlara da kefil olsam keþke belki de kala kaldýðým bir baþýma rüzgarla oynaþan saçlarým ve sefil telaþým ve hýrçýnlýðým bir o kadar huysuz ama iyi yürekli bir temenni ile elimi uzattýðým insan ýrký.

Ne mintaným.

Ne minvalim.

Ne de muzip yüreðim.

Þükür mundar deðilim ne de kirli ve kindar ama çok kýrýlgan ve hep de sil baþtan baþladýðým her gün devasa bir rahmet ve umutla hayal kýrýklýklarý sürgülediðim.

Hüznüme layýk bir güleç yüz isem ve babamýn gözünün nuru bir gül’den öte gülümsemeyi dileyen ve unutulan bir köþede ve yaslý adaya sürgün edildiðim ama hep de sevdiðim illa ki Ýstanbul’un karasý ve asfaltlarý ve her kaldýrýmý her köþesi bir iklim gibi gezindiðim þehrin de yedi tepesini mesken edindiðim…

Mihrabý yerinde iþte duygularýn ve soluksuz kaldýðýmýn da ispatý iken dörtnala yazdýðým sonra da nal topladýðým belki de yüreðin sadýk seyisi her açýda saklý farklý bir acý ve lahza boyumdan büyük duygularla sýrnaþýk gürültülü bir hüzünle içimden taþýnamadýðým ve yatýya kaldýðým þiirde sakince s/üzüldüðüm en çok da hayatý þiir gibi içtiðim…