Bir Enkaz Gibi Çöktün Kalbime Leyla

Ey Leyla,

Ey zamanýn unutulmuþ kýyýsý,

Bir gül gibi solduðun her an,

Toprak seni yeniden düþlüyor.

Sen,

Gecenin en sessiz harfi,

Bir yýldýzýn gözyaþýnda saklýsýn.

Doð ki yeniden,

Bir rüzgâr gibi savur karanlýðý,

Bir nehir gibi taþý hüznü

Ve bir kuþ gibi býrak göðe özlemi.

Âþýðýn,

Bir aynadýr þimdi,

Senin sustuðun yerden kýrýlýr.

Gözlerinde yankýlanmasýn

Bu eksik zamanýn çýðlýðý,

Çünkü sen varsýn,

Çünkü kelam hâlâ seni yazýyor.

Ey Leyla,

Ey kelimenin kýrýldýðý yer,

Bir harf gibi düþtün zamana,

Bir sükût gibi yayýldýn rüzgâra.

Aþk,

Bir yangýndý seninle tutuþan,

Þimdi külleriyle yazýyor kaderini.

Âþýðýn,

Bir gölge gibi sürünüyor ardýndan,

Her adýmda biraz daha eksiliyor.

Sen,

Bir þehir gibi sustun,

Duvarlarýnda yankýlanan þiirleriyle.

Ve ben,

Bir þair gibi âþýk gibi bekledim seni,

Her mýsrada biraz daha yandým.

Doð ki yeniden,

Bir ay gibi parýlda karanlýkta,

Bir çið gibi düþ sabahýn alnýna.

Çünkü sen varsýn,

Çünkü kelam hâlâ seni arý(yazý)yor

Aþkýn en derin sahilinde.

Ey Leyla,

Ey yýkýmýn en zarif hâli,

Bir enkaz gibi çöktün kalbime,

Ama her taþýn altýnda bir þiir vardý.

Sen,

Bir yangýnýn küllerinden doðan gül,

Bir suskunluðun içinden yükselen ezgi.

Âþýðýn,

Bir harabe gibi bekledi seni,

Duvarlarýnda senin adýný fýsýldayan rüzgârla.

Kelam,

Bir aðýt gibi döküldü dudaklarýmdan,

Ama her hece seni yeniden kurdu.

Sen sustukça,

Þiir konuþtu,

Sen düþtükçe,

Aþk seni kaldýrdý.

Ey aþkýn son kalesi,

Bir sancak gibi dalgalan þimdi,

Bir gölge gibi sar âþýðýný,

Çünkü sen varsýn,

Çünkü kelam hâlâ seninle yanýyor.

Mehmet Aluç