S/onsuzluða mal ettim kendimi ve tek bir tebessümdü dileðim ve baþým ermese de göðe ayaklarým kesilen yerden: en müzmin duyguydu iþte yerkürenin emsalsiz ç/aðrýsýnda içime kapandýðým bir hüznün de müridi artýk kaç þafak sayýyorsam aþka, anmasam da yalnýzlýðýn rakýmýný elbet þelale misali ç/aðladýðým aþkýn nakkaþý iken kalemimi çer çöp dökmeden hüzün bataðýnda bir revnak dokunuþtur ki aþk, gölgesinde bile yaþarým ben senelerce.

Gecenin taslaðý.

Sonsuzluðun taþkýnlýðý.

Aþina deðilim ben böylesine aþikâr olan neyse tüten içimde.

Semazen gölgesi þehrin, doyumsuz þehrin dinmez türküsü…

Ýstanbul’um ben Ýstanbul’un t/aþkýn neferi sefasýný sürdüðüm yalnýzlýðýn…

Bir beþik kertmesidir bizim Ýstanbul ile olan o büyük aþkýmýz, sevdalý þehrin ayaklarýna kapandýðým…

Ah, o iki yakasý bir araya gelmedi iþte ve dünyanýn cephanesi saklý en derinde ve infilak etmek üzere tutundum ben hayata ve tüten deðildi gözümde bilakis için için yanan.

Nazenin kuþlar.

Soluk tenler…

Erguvanlar, laleler ve güller.

Semasýnda yitik bir hüzün, sararan göðün temsilcisi elbet gecenin pervazýnda þakýyan bir gölge.

Sancaðým elimden düþmez, adýn da ve adýmladýðým her karede saklýdýr sen yaným.

Yansýzlýðým ezelden, yâd edilesi her dün yanan hece hece.

Hangi düþün zanlýsýdýr þiir ve gece ve hükmedenin naziresidir aþka yolculuðun Ýstanbul semalarý…

Tebessümler ekti Tanrý þehrin topraklarýna ve hoyrat karelerde saklý sinsi gülüþler ve efkârýn bam telinde saklý dokunuþu rüzgârýn ve iþte düþtüm yola, çýktý baþtan þehrin ayaklarý ve kodaman köprüler kondu þehrin iki yakasý gelsin diye bir araya.

Bir ben gelemedim.

Bir ben bene eremedim.

Bir ben elbet biz olmanýn meali idi düþkünlüðüm yalnýzlýða madem ezelden matemin örtüsüne gizlendim ve hüznün sarkacýnda aþkla þavkýmý sundum yere göðe.

Mavidir matemim benim ve hikmetidir ömrün gözlerimde yok da asla sürme ve süründüðüm hece hece þehrin yalnýzlýðýna göz koyduðum ve þehrin ve aþkýn uydusu olduðum…

Hüznün kýrsalýnda sustuk.

Rahmine göçmen düþlerin bir düþtük ki ansýzýn uçtuk da sevmelerin nezdinde birer izlektik iþte aðýrdan aldýðýmýz ömrün rotasýnda gidip gelen melun gölgeler.

Kasvetli yollarý þartladým gözyaþlarýmla ve sadece göz temasý kurdum hiçliðimle.

Boþalan bataryam, sönen feri hücrelerimin ve soluk bir izdim dünün nezdinde gün yüzü görmenin de ilk þartý iþte içimden firar eden her sözcüðün de ikbali iken bir umutla düþtüm ben bu aþka hem de bilip bilmeden.

Bir aþkýn y/ansýzlýðýný taþýyorum ve ansýzýn seðiren gözlerim.

Ýklimin seferberliðinde gecenin yaldýzlý yolunda yýldýzlar göçüyor bir bir kabrimden oysaki yaþayan bir insaným ben ve de insanlýðýmý sorguladýðým her g/öç vakti içime düþense þehrin ýþýklarý oysaki oturduðum yerden göremiyorum hiçbir þey ve perdenin arkasýnda in cin top oynarken o haletiruhiyem ki…

Kilimler serili iklimin ayaklarýna.

Üþüyen pencerem.

Olmayan peçem ama illa ki yokluðumu haykýrýyorum günün de manifestosu iþte þakýyan içimde.

Anlamsýzlýðýmý sorguluyorum.

Þehir ise ýslýklýyor yalnýzlýðýmý ve acý acý gülüyorum çünkü asýl benim beni sorgulayan çünkü ben Ýstanbul’um ve uçuþan saçlarýma konan ateþ böcekleri lakin her þey izafi.

Ne benim bana huzur veren.

Ne de imtiyaz hakkým var belki de kaþýma uðrayan bir çizik ve bir gülüþ ve hýçkýrýk.

Defolu bir hayat.

Dokunaklý olmasý artýk umurumda deðil ve iþte özgürlüðümü ilan ettim ve aþkla erdim güne aslýnda hiçliðimi kundakladým çünkü aþk her þey ve s/onsuz olmaktý…

Garip bir ikiliyiz: ben ve Ýstanbul üstelik Orhan Pamuk’tan çok evvel düþmüþtüm ben bu aþka ve d/okunulmazlýðý bu Ýlahi boyutun elbet sevmeyi öðreten idi O ve hep benimle istiþare halinde.

Allah rýzasý için yaþadýðýmý geç fark ettim zaten aksi asla mümkün olamazdý ve iþte bu masalýn asýl ve de asi/l kahramaný aslýnda aþktý ve Ýstanbul ruhumda saklý bir esinti.

Tepelerinde gezindiðim yedi tepeli þehrin.

Tepeme konan bir kuþ gibi uçuþan kanatlarým.

Üstelik daha çok baþýndayým bu aþkýn ve baþýmda esen kavak yelleri ne zaman sönecek ki belki de on sekizimdeki o þaþkýn kýzýn niyazýdýr kabul olan çünkü aþkýn büyüsüyle erdim ben bu yaþa ve bu yas’a ne de olsa demedi mi þair? Mutlu aþk yoktur, diye ve iþte mutsuzlukla beslendiðim nasýl da geçerliliðini koruyor ve kalemin tabanlarý yanarken yüzüm de alev alev ve ucu çoktan kaçan ipi yakaladým yakalayacaðým ve iþte aslan yelesinde sözcüklerin içimdeki aslandýr kükreyen ve kalemin her reveransýnda saklýdýr benim hikâyem…