Sensizlik

Bir þey var sende, adý konmamýþ,

Bakýþlarýnda durulmuþ zaman gibi.

Sanki çocukluðumun unutulmuþ bir günü,

Bir salýncaðýn ucunda asýlý kalmýþ gibi.

Gözlerin, hep öyle mi bakar?

Ýçinde yanan o uzak ýþýk,

Bir yolculuðun baþý mý, sonu mu?

Ben hep ortasýnda kalýyorum, ýlýk, ýlýk.

Konuþmasan da anlatýyorsun,

Bir rüzgâr gibi geçiyorsun içimden.

Kýyýsýnda durmuþum en sakin denizin,

Ne dalga var ne ses, sadece sen.

Bir gülüþün var, telaþsýz ve ince,

Sanki bir yaz akþamý, gölgeler serin.

Ben seni izlerken, kendimi unutuyorum,

Bir aþk gibi taþýyorum seni derin hislerimle.

Bir þey var sende,

Adýný koyamadýðým bir duygu saðanaðý.

Ne bir telaþ, ne bir acele…

Sanki zaman seninle durmayý öðrenmiþ.

Gözlerin,

Bir kýyý gibi sessiz.

Orada dalgalar bile usulca vurur,

Ve ben, o kýyýda bekleyen bir yolcu gibiyim.

Ýçinde bir ýþýk yanýyor, Uzak ama tanýdýk.

Belki bir çocukluk anýsý,

Belki hiç yaþanmamýþ bir düþ.

Sen konuþmasan da,

Bakýþlarýn anlatýyor her þeyi.

Bir gülüþün,

Bir mevsimi baþlatýyor içimde.

Ve ben,

Sana baktýkça eksilmiyorum.

Tam tersine,

Kendimi buluyorum gözlerinin kýyýsýnda.

Sensizlik,

Bir sesin yankýlanmadýðý oda gibi.

Ne kadar dinlesem,

Senin sesin gelmiyor duvarlardan.

Geceler uzun deðil artýk,

Sadece sessiz.

Saatler geçmiyor,

Sadece duruyor senin olmadýðýn yerde.

Bir bardak suya bakýyorum,

Ýçmiyorum.

Çünkü seninle paylaþmadýðým her þey

Eksik kalýyor.

Sensizlik,

Bir fotoðrafýn eksik köþesi gibi duruyor.

Sen yoksun ama izlerin var,

Gözümde deðil, içimde kalan.

Ve ben,

Her gün seni unutmaya çalýþýrken

Biraz daha seni hatýrlýyorum.

Sensizlik, seni en çok hissettiðim yer.

Mehmet Aluç