Haþmetli bir yenilginin kursaðýndayým ve içimdeki ondalýk düzendeki tüm sayýlarý yuvarlamak istiyorum ruhumun uçurum boþluðuna.

Bir sýfýr gibi kaygýlýyým ve eksi hanemde aralýksýz bir tükeniþ var belki artý haneden beni cezbeden bir bekleyiþ.

Bir aparat olmanýn özlemi ile doluyum ama pili olmayan bir aparat neye yarar ki?

Cereyan eden bir rüzgar var elbet rüzgar enerjisi ile çalýþan bir yel deðirmeni olmanýn özlemine tefekkür ediyorum þimdi.

Muþtulayan rakamlar var hangi daðýn rakýmýnda saklý ise içimdeki s/onsuzluk hanesi ve elyaf düþlerden bir parantez açýyorum ve insan olmanýn bir m/eziyet mi yoksa c/esaret gerektirip gerektirmediðini münazara ediyorum içimdeki ses ile.

Her þey olabilirim ve herkes de.

Belki de bu yüzden hiçliðin keyfini sürüyorum ve sürüldüðüm topraklarda vatan hasreti ile yaþýyorum.

Yorgun ve muhalif bir tanrým var aslýnda tanrýnýn kendisiyim ve iþte bu yüzden çarpýldýðýmý bilip gece gündüz aralýksýz tövbe ediyorum yine de dönmem imkansýz eski günlere.

Þerit deðiþtiren arabanýn patlayan arka lastiðine saplanmýþ bir çivi olabilirim mesela ve hangi aklý evvel söylediyse uyguluyorum:

Çivi çiviyi sökermiþ madem.

Bu sefer diðer lastik de patlýyor anlýyorum ki o çiviyi olduðu yerden sökmekmiþ yapmýþ olmam gereken.

Hep mutlakýyet.

Hep mecburiyet.

Muteber duygular ve vazifeler ve hala eksilen bir sayýyým oysaki insan olarak doðdum ben ve çok da mutlu bir çocukluðum oldu ve ne olduysa bir anda oldu iþte ve bir Anka kuþu olmayý filan da dilememiþken…

Sürgün edildiðim o tek göz oda üstelik içinden yol geçen ve duvarlarýn üstüme üstüme geldiði artýk kim dediyse: üzümü ye baðýný sorma bu yüzden asla karþý gelmediðim kimse muhalif olan kimse içimden geçen nihayetinde üstümden sürüp de geçenler en azýndan bir sürüngen olduðumu baþtan söyleyebilirlerdi hani.

Eksiliyorum.

Akacak kan damarda durmuyor/muþ meðer ve ben hala noktalamayý beceremedim üstelik bir ömür.

Açtýðým bir paranteze hücum eden alt belleðim ve bir ömür kullanmadýðým sözcükler ve hangi hainse beni ihbar eden ve iþte parantezi kapama ihtimalim nerede ise hiç yok.

Artmasý gerekirken kan basýncýmýn ve hala sýfýrý görmediðim.

Metruk bir evin bodrum katýnda fink atan bir sýçan gibiyim ve sinir hücrelerimi kemiriyorum az sonra sistem devre dýþý kalacak ve sonunda sonsuzluða postalanacaðým.

Ölümüne müdahil olduðum bir savaþ mademki hayatta kalma mücadelesi ve iþte birileri fýsýldýyor kulaðýma:

-Bu ne perhiz bu ne lahana turþusu?

Aç deðilim üstelik bir ömür ne perhiz yaptým ne de lahana turþusu yedim.

Hala içimi kemiren sýçandan kurtulamadým ve hala aklýmýn ipleri Tanrýnýn elinde oysaki kendimin tanrýsýydým elbet çarpýlana dek.

Mutlak bir sayý olma ihtimali ve iþte o zaman ne eksi ne de artý olmak önem taþýyacak baþýmdaki o iþaret mutlakýyetime üstün gelemeyecek belki de sýfýra yuvarlamanýn mutluluðu ile nihayetinde vücudumdan firar edecek ruhum ve tüm çivileri sökeceðim sonra da o patlak lastikleri deðiþtirip kaldýðým yerden devam edeceðim.

Neye denk düþtüðümü bilmiyorum ama kanýmýn hýzýna yetiþemiyorum ve her ihtimale karþýn bol bol sözcük pompalýyorum damarlarýma.

Ya batacaðým ya da çýkacak.

Gözümden çýktý bir kez diðer þýklar hem hiçbiri üstümde þýk durmuyordu.

Birileri ise þýk þýk diye oynuyor.

Bir mevcudiyetin istismar edilmesidir tüm olup biten gerçi neyin mevcudiyeti tartýþýlýr ama…

Yakamozlarý kestiriyorum gözüme oysaki ne ay ýþýðý var ortada ne de deniz yine de deniz gözlerimde saklý coþku ve dalgalarla adeta kýyýya vuruyorum ve yeniden ve kýrbaçla hala daðlanmýþ bir yürekten nasýl bir karþýlýk bekliyorsam.

Ýçimde saklý kutular.

Alt belleðimdeki tüm içi boþ çekmeceler.

Ve seve seve.

Acý çeke çeke.

Ve iþte tüm çekmeceler doldu nihayetinde gerçi nerede ne saklý bilmiyorum ama…

Birileri sürekli hava pompalýyor adeta içime ve dað havasýný çekiyorum içime: ah, ne güzel o miski amber kokusu bir de insan miskin oldu mu.

Olduðum yerde dað havasý alýyorum belki de birileri arkamdaki peteðin havasýný alýyor ve iþte sýcaklýk tüm varlýðýmý esir alýyorum artýk içi boþ bir parantez ya da çekmece deðilim ve belleðimde kat izleri var elleyen kimse ruhumu gel gör ki kimce vücuduma iliþemez en azýndan ölene deðin ve biri cesedimi yýkayana dek.

Elim deðmemiþken kire ve tüm ömrü eldivenle geçirmiþken hatta direksiyonda bile eldivenle hakim iken yola.

Ama hakim olamadýðým bir aklým var artýk ve tansiyonum bir inip bir yükseliyor adeta ve tanrýcýlýk oynamaktan çok sýkýldým üstelik ait olmadýðým bir yerde ne iþim var?

Sözcükler yakamozun ta kendisi.

Acý ise denizin dibi.

Ben defalarca dibe vurmuþken tepede asýlý kaldýðým o izlek ne  ola ki?

Sözcükler boðazýmý sýkýyor ve bir ömür boyu sakladýðým ve asla kullanmadýðým sözcükleri hayata geçiriyorum adeta her biri birer hayat öpücüðü hüviyeti taþýyor.

Þimdi sihirli bir el dokunsa bana da tüm acýlarým sona erse.

Tövbe ediyorum aralýksýz: duyan biri var mý sahi?

Yalnýzlýk ya da kalabalýk hiç fark   etmiyor.

Ya da yaldýzlý veya yýldýzlý bir yolda yürüyüp yürümediðim de sonuça uzaklardan gelen o sesi zar zor duyuyorum.

Cevap veremem asla veremem hem kimse bana soru sormadý bu güne deðin: sadece emir verdiler ve ben görevimi ifa ettim ve iþte sonunda buradayým oysaki daha dün koca arsada top peþinde fink atýyordum bir de çalým atýyordum ki…

Kaným çekiliyor adeta.

Deli gibi üþüyorum.

Yoksa düþen de ben miyim? Hani yuvarladýðým onca ondalýk sayý hani içimdeki uçuruma ittiðim?

Biri gel diyor.

Ruhumsa gitmem gerektiðini söylüyor: iyi de nereye gideceðim yoksa çoktan gittim mi?

Gel, diyen biri var hatta birileri ve nereden gelip nerede duracaðýmý asla bilemiyorum týpký çocukluðumda olduðu gibi:

‘’Mustafa…’’

‘’Bu, gol sayýlmaz. Kesinlikle hile vardý atýþýnda üstelik karþý takýmýn oyuncusuna çelme taktýn.’’

Aklýmda binlerce zikzak.

Ruhumda saklý bir sayaç.

Ak saçlý dede ise beni uzaklaþtýrýyor gittiðim yerden.

‘’Ana kuzusu Mustafa…’’

Ýþte uðradýðým ilk hakaret de ana kuzusu olmak hata mý?

‘’Bana mý dedin sen?’’

‘’Sana dedim elbet. Yalan mý?’’

Nerede takýlýyým sahi?

Daha demin eksiliyordum sonra tam da sýfýrlanmýþtým ki…

Ruhumda dönenen baþka ruhlar var adeta demek oluyor ki ruhlar alemine göç ettim ya da etmek üzereyim.

Soðuk çok soðuk.

‘’Ellerini çek benden. Seni sevmiyorum Mustafa.’’

‘’Sadece bir çiçek uzatmýþtým sana hem dokunmadým bile.’’

Sýcak olmalý demek ki ellerim iyi de elimde deðil: hep üþür ellerim çok üþür hem de. Hele ki mevsimlerden kýþsa.

Yazýn bile üþür hatta yazýn bile kazakla dolaþýrým.

‘’Rahatsýz mýsýn oðlum? Denize geldik. Millette mayo bir de sana bak.’’

‘’Kabin bulayým elbet…’’

‘’Rezil ettin bizi. Sözüm ona kýz tavlamaya geldik deniz kenarýna. Bak nasýl da alay ediyorlar sýrf senin yüzünden.’’

Ne yani?

Üþüyorsam suç bende mi? Demek ki kaným az.

‘’Seni kansýz.’’

‘’Lafýna dikkat et.’’

‘’Etmezsem ne olacak?’’

‘’Bir ay hücre hapsi üstelik her gün tüm koðuþlarý temizleyeceksin el ayak çekildikten sonra.’’

‘’Komutaným ben bir þey yapmadým.’’

‘’Bir de o paçalý donu çýkar üstünden.’’

Üþümek suç mu yani?

Kabir azabý gibiymiþ hayat bir de þimdi…

Sahi, neredeyim ben? Üstelik gitmeli miyim kalmalý mý hala çözemedim.

Çok üþüyorum ve artýk ayaklarýmý da hissetmiyorum. Hala mý düþemedim uçurumdan? Oysaki ölüm bir saniyelik bir geçiþtir diye bilirim. Ama ölmem için de neden yok ki. Alt tarafý…

Sahi en son ne yapýyordum?

Doðru ya: çekmeceleri toparlýyordum bir de sayýlarý yuvarlýyordum ve sonra bir ses duydum ve bir sarsýntý.

Hem gitmem gerektiði kadar da gitmedim ve þimdi gidip gitmemek konusunda kararsýzým da.

Üþüyorum: tek hissettiðim.

Sorularým yok artýk ve tövbe de ettim defalarca sanýrým kabul görmedi Allah katýnda ve adýmý da hatýrlamamaya baþladým sanýrým aklým sonsuza kadar terk ediyor beni hem hem ayaklarýmý da hissetmiyorum. Bu mümkün mü peki?

Ayný anda hem aklým hem de ayaklarým mý gitti ben? Ya, bu üþüme neyin nesi? Üstelik anamýn aldýðý paçalý donu da tüm sene üstümden çýkarmazken?

Sonunda tezkereyi aldým ya. Sonra da bir iþe kapak attým madem.

Hem çivi çiviyi de sökmüyormuþ yoksa inanmak için çok mu geç kaldým?

Allah’ým duy beni lütfen duy.

Eksiliyorum, kaným çekiliyor adeta ve iþte görüyorum artýk görüyorum. Sanki bir asýrdýr içine týkýldýðým karanlýk bana göz kýrpýyor…

Adým neydi benim?

Adýmladýðým hayatta yine mi kendi kaleme gol attým?

D/üþüyorum hem de inanýlmaz bir hýzla.

Ve iþte yolun sonu sanýrým artýk her þeyi sýfýrladým ve aþýk olduðum o boþluk tüm benliðimi ve de vücudumu ele geçirdi.

‘’Sesimi duyan var mý?’’

Bu soruyu ben sormalýyken kulaðýma gelen ses de neyin sesi? Öyle ya, kendi kendime konuþuyorum üstelik bir ömür yaptýðým gibi…

‘’Mustafaaaaa…’’

Ýyi de kendimi adýmla çaðýrmadým ben aslýnda kimse ismimle çaðýrmadý beni. Varsa yoksa kansýz ya da yalancý ya da ana kuzusu…

‘’Dayan Mustafa dayan. Bulduk seni sonunda. Bizimle kal sadece bizimle kal…’’

Ýyi de ben bir yere gitmiyorum aslýnda gidemedim de. Sadece kendimden gittim hatta kendimden geçtim. Ta ki Tanrý ile uzlaþana dek ama geç kaldým çok geç kaldým. Adým benim adým. Adýmý çaðýrýyor birisi hatta birileri.

Ben…

‘’Aslaným Mustafa. Dayan oðlum dayan.’’

Baþka kime dayanýrým ki hele ki bu saatten sonra?

‘’Yaþýyor þükürler olsun ki yaþýyor.’’

La Ýlahe Ýllallah…