Yolumun Yönünü Anlamaya Çalýþýyorum

Ýçimde bir hesap kapanýyor, ama rakamlar hâlâ dönüp duruyor. Her biri eksik, her biri yorgun... Sanki bir terazideyim; bir kefede geçmiþin aðýrlýðý, diðerinde geleceðin belirsizliði. Dengede deðilim. Hep biraz aþaðýdayým. Bir aygýt olmayý düþlüyorum bazen. Net, sade, iþe yarar. Ama içimdeki devreler suskun. Enerji yok, yön yok. Bir köþeye býrakýlmýþ gibiyim; çalýþmayan bir mekanizma, unutulmuþ bir parça. Rüzgârýn uðultusunu dinliyorum. Belki bir gün, o uðultu beni harekete geçirir. Belki dönerim, belki üretirim. Ama þimdi, yalnýzca bekliyorum. Sessizlikte, kanatlarým hareketsiz. Yükseklerde bir þey var. Belki bir daðýn doruðunda, belki bir düþte... Orada, içimdeki sonsuzluk saklý... Ve ben, insan olmanýn ne anlama geldiðini tartýþýyorum kendimle. Bir ayrýcalýk mý bu, yoksa bir yük mü? Cesaret mi ister, yoksa sabýr mý?

Her kimliðe bürünebilirim. Her role girebilirim. Ama en çok, hiçbir þey olmamanýn halini sevmiyorum. Sürgün edildiðim bu hayatta, gideceðim yerlerin özlemiyle yaþýyorum. Ýçimde bir bekleyiþ var. Kendime. Çünkü ben, kendimin yansýmasýyým. Ve bu yansýma bozulduðunda, tövbe etmekten baþka çarem kalmadý. Ama geri dönüþ yok. Eski ben, artýk bir hayal. Bir yolculukta, bir çiviyim belki. Saplanmýþ, unutulmuþ. Birileri sökmeye çalýþtý, ama daha çok zarar verdiler. Belki de çözüm, yerinden çýkarmakta deðil; o çiviyi hiç çakmamaktaydý…Hayat, hep zorunluluklarla dolu... Hisler bile görev gibi. Ve ben, eksilen bir sayý gibi hissediyorum kendimi. Oysa bir zamanlar tamdým. Çocukken. Güneþin altýnda koþarken... Sonra bir þey oldu. Bir kýrýlma. Bir yangýn. Yeniden doðmak istemedim, ama küllerimle baþ baþa kaldým.

Yaþadýðým yer, bir geçit gibi. Herkes gelip geçiyor. Duvarlar daralýyor. Kimse nedenini söylemedi, ama ben hep sorguladým. Belki baþtan deselerdi: “Sen bir gölgesin,” daha kolay kabullenirdim. Zamanla eksildim. Kaným aktý, ama durmadý. Noktayý koyamadým. Cümlelerim hep yarým kaldý. Belleðimde birikmiþ kelimeler var; kullanýlmamýþ, unutulmuþ. Ve bir ses, içimdeki boþluðu ihbar ediyor. Sýfýra ulaþamadým. Hâlâ bir þeyler eksik. Bir bodrumdayým sanki karanlýk, nemli, yalnýz. Ýçimdeki sinirler kemiriliyor. Sistem çöküyor. Ve ben, sonsuzluða doðru sürükleniyorum. Hayatta kalmak bir savaþsa, ben bu savaþýn ortasýnda, silahsýzým. Birileri alay ediyor belki: “Bu ne çeliþki?” Ama ben ne açým, ne tok. Sadece yorgunum. Bir gün, tam bir sayý olursam, ne artý ne eksi kalacak. O zaman, baþýmdaki iþaretler anlamýný yitirecek. Ruhum, bedenimden ayrýlacak. Ve ben, yeniden baþlayacaðým. Patlaklarý onarýp, yola devam edeceðim.

Bir yer var içimde, haritada iþaretli adýný bildiðim. Oraya yürüdükçe eksiliyorum. Her adýmda bir parçam dökülüyor; bir düþün kenarýndan sarkar gibi, tutunamadan. Ama hâlâ yürüyorum. Çünkü durmak, daha aðýr bir çöküþtür bazen. Kendi içime dönüyorum. Orada, bir arþiv var: kýrýlmýþ cümleler, yarým kalmýþ niyetler, unutulmuþ sesler. Hepsi bir dosyada bekliyor. Açmaya cesaret edemediðim klasörler gibi. Ama bir gün, belki bir gün, o belgeleri tek tek okuyacaðým. Ve belki o zaman, kendimi yeniden tanýyacaðým. Bir makine gibi çalýþmak istedim hep. Duygusuz, düzenli, verimli... Ama içimdeki devreler duygularla dolu. Her titreþim bir hatýra, her kývýlcým bir özlem... Ve bu yüzden, hiçbir zaman tam çalýþmadým. Hep bir yerim eksik kaldý.

Rüzgârýn yönünü anlamaya çalýþýyorum. Bazen içimden geçiyor, bazen dýþýmdan. Ama ne zaman yelkenimi açsam, ya rüzgâr kesiliyor ya da yön deðiþtiriyor. Yine de bekliyorum. Çünkü beklemek, bazen en büyük hareket biçimidir. Yükseklerde bir þey var. Belki bir çaðrý, belki bir yanký… Ýçimdeki boþluðu dolduracak bir ses. Ama o ses, hep biraz uzakta. Hep biraz sonra... Ve ben, o “biraz”ýn peþinden sürükleniyorum. Kendimi bir çivinin yerinden sökülüþü gibi hayal ediyorum. Yavaþ, acýlý, ama gerekli... Çünkü bazen tutunduðun yer, seni en çok inciten yerdir. Ve býrakmak, iyileþmenin ilk adýmýdýr. Çocukluðum bir bahçeydi. Güneþli, neþeli, kokulu… Þimdi o bahçeye dönmek istesem, yolunu bulamýyorum. Çünkü o bahçe artýk bir hatýra deðil; bir özlem. Ve özlemler, geri dönülmez yollardýr.

Bir odadayým. Tek göz, dar, kalabalýk olmayan bir odanýn içindeyim. Herkes gidiyor, ben kalýyorum. Duvarlar konuþmuyor ama üzerime geliyor. Ve ben, bu sessizliðin içinde kendi sesimi arýyorum. Belki bir yanký bulurum. Eksiliyorum. Ama bu eksilme, bir yok oluþ deðil. Belki bir dönüþüm. Belki bir sadeleþme. Çünkü bazen, en aðýr yük kendi fazlalýklarýndýr. Bir bodrumdayým. Nemli, karanlýk, sessiz... Ama orada bile bir yaþam belirtisi var: bir kýpýrtý, bir ses, bir nefes. Ve ben, o nefesi takip ediyorum. Belki bir çýkýþ bulurum. Belki bir ýþýk... Savaþmýyorum artýk. Direnmiyorum. Sadece akýyorum. Çünkü bazen, en güçlü duruþ, teslimiyettir. Ama bu teslimiyet, bir vazgeçiþ deðil. Bir kabul. Bir barýþ. Ve bir gün, belki bir gün, tam bir sayý olurum. Patlaklarý onarýr, yola devam ederim.

Bir ses var içimde, ne tam bir çýðlýk ne de fýsýltý. Arada kalmýþ, kararsýz. Bazen bir kelimeye dönüþüyor, bazen sadece bir titreþim. Ama hep orada. Susturulamayan, unutulmayan. Adýmlarýmýn izi yok. Yürüdüðüm yollar, kendini silen haritalar gibi. Her adýmda biraz daha kayboluyorum, ama garip bir þekilde bu kayboluþta bir yön buluyorum. Belki de yön, kaybolmanýn içindedir. Ýçimdeki mekanizma, paslanmýþ bir saat gibi. Tik taklarý bozulmuþ, zamaný ölçemiyor artýk. Ama hâlâ dönüyor bir þeyler. Belki zaman deðil, belki sadece hatýralar. Belki de içimdeki kýrýk diþliler, geçmiþi öðütüyor sessizce.

Bir pencere var önümde. Dýþarýda rüzgâr, içeride bekleyiþ... Camýn buðusunda parmak izlerim var; silinmiþ, ama hâlâ görünür. Her iz, bir soru: “Ne zaman döneceðim kendime?” Yükseklerde bir ýþýk yanýyor. Uzak, ama sabit… Ona bakýnca içimde bir þey kýpýrdýyor. Belki umut, belki sadece alýþkanlýk... Ama o ýþýk, her gece ayný yerde. Ve ben, her gece ona biraz daha yaklaþýyorum. Bir çivinin yerinden çýkýþý gibi, kendimi söküyorum hayattan. Yavaþça, iz býrakmadan... Ama her söküþ, bir iz býrakýyor. Derin, görünmez, ama kalýcý. Ve ben, o izlerle yeniden yazýyorum kendimi.

Çocukluðumun sesini arýyorum. Bir kahkaha, bir þarký, bir düþ. Ama sesler uzaklaþtý. Geriye sadece yankýlar kaldý. Ve ben, o yankýlarla konuþuyorum þimdi. Onlar cevap vermiyor, ama susmuyor da. Odam daralýyor. Duvarlar yaklaþýrken, içimdeki boþluk geniþliyor. Dýþarýsý küçülüyor, ama içim büyüyor. Belki de bu yüzden hâlâ sýðýyorum kendime. Belki de bu yüzden hâlâ taþýyorum yükümü.

Eksilmek, bir yok oluþ deðil. Bir dönüþüm. Bir sadeleþme. Fazlalýklarýmý býrakýyorum geride. Her terk, bir hafifleme. Her kayýp, bir yeniden doðuþun habercisi... Bodrumda bir ýþýk yanýyor. Zayýf, titrek, ama gerçek... O ýþýk, içimdeki karanlýða meydan okuyor. Ve ben, o meydan okumayý izliyorum. Belki bir gün, o ýþýk büyür. Belki bir gün, karanlýk geri çekilir. Artýk savaþmýyorum. Direnmiyorum. Sadece var oluyorum. Bu varoluþ, bir sessizlik deðil. Bir kabul. Bir barýþ. Kendimle, geçmiþimle, eksiklerimle... Vesselam.

Mehmet Aluç