Online Üye
Online Ziyaretçi
Sokak Lambasının
Altındaki Anı
Şehrin
gürültüsü, akşamın alacakaranlığında yavaş yavaş giderken, eski sokak lambası
titrek bir sarı ışıkla etrafı aydınlatıyordu. Yılların yorgunluğuyla paslanmış
direği ve buzlu camı, sanki geçmişten bugüne bir köprü kuruyordu. Ama bu gece,
o lambanın altında sıradan bir akşam yaşanmayacaktı. Lambanın hemen dibindeki
bankta, elinde buruşuk bir mektup tutan yaşlı bir kadın oturuyordu. Gözleri,
soluk kâğıttaki kararmış mürekkep izlerinde takılı kalmıştı. Mektup o kadar
eskiydi ki, her an dağılacak gibi duruyordu. Kadının yüzünde derin çizgiler
vardı, her biri yaşanmış bir öykünün, bastırılmış bir duygunun iziydi adeta.
Bir süre sonra, bankın diğer ucuna, rengârenk giysileriyle dikkat çeken genç bir adam oturdu. Kulaklığından kısık sesle müzik geliyordu, bakışları şehrin siluetinde kaybolmuştu. Yaşlı kadını fark etmedi bile, kendi dünyasına gömülmüştü. Ancak öykümüz tam da burada başlıyordu; iki farklı dünyanın, bir sokak lambasının altında kesiştiği o an... Bu gece, o lambanın altında sıradan bir akşam yaşanacaktı.
Genç adam,
çantasından küçük bir kutu çıkardı. İçinde rengârenk, minik LED ışıklar vardı.
Sakince, lambanın direğine bu ışıkları sarmaya başladı. Her bir ışık,
karanlıkta küçük bir umut kıvılcımı gibi parlıyordu. Bunu yaparken mırıldandığı
melodiyi, yaşlı kadın hafifçe duyabiliyordu. Kadın, elindeki mektubu usulca
kucağına indirdi ve genç adamın yaptığı şeye dikkat kesildi. Bu genç adam,
sıradan bir tamirciye benzemiyordu; yaptığı işe sanatçı ruhuyla yaklaşıyordu.
Genç, son ışığı da sardıktan sonra lambanın direğine hafifçe vurdu. LED ışıklar, eski lambanın sarı ışığına eşlik ederek, direği adeta renkli bir yaşam ağacına dönüştürdü. O an, sokak lambası, daha önce hiç olmadığı kadar canlı ve neşeli görünüyordu. Yaşlı kadın, farkında olmadan gülümsedi. Yüzündeki çizgiler, bir anlığına silinir gibi oldu. Bu beklenmedik renk cümbüşü, içindeki tarifsiz ağırlığı hafifletmişti. Genç adam, kadının gülümsediğini görünce kulaklığını çıkardı. Göz göze geldiler. Kadının gözlerinde bir hüzün perdesi olsa da, şimdi o perdenin ardında küçük bir parıltı vardı.
"Çok güzel oldu evlat," dedi kadın, sesi tahmin ettiğinden daha yumuşak çıkmıştı. Genç adam gülümsedi. "Teşekkür ederim teyzeciğim. Biraz neşe katmak istedim bu eski dosta." Parmaklarıyla lambanın direğini okşadı. "Bilirsiniz, bazen en eski şeyler bile küçük bir dokunuşla yeniden canlanır." Kadın, elindeki mektuba baktı. "Evet," diye fısıldadı, "Bazen gerçekten canlanır..." Yutkundu, sanki bir anısını yutuyordu. "Peki, sen neden yapıyorsun bunu?" Genç adam, yere oturdu ve kadına döndü. "Ben bir “ışık avcısıyım” teyzeciğim. Şehrin karanlık köşelerinde unutulmuş ışıkları arar, onlara yeniden hayat veririm. Bazen bu, eski bir lambanın parlayan ampulü olur, bazen de insanların içindeki sönmüş bir umut ışığı..."
Kadın, genç adamın sözlerinde kendi geçmişinden bir yankı bulmuştu. Elindeki mektubu daha sıkı tuttu. O mektup, yıllar önce kaybettiği eşinden gelmiş, son bir umut ışığını taşıyan veda sözlerini içeriyordu. Her okuduğunda, o umut biraz daha soluyordu. Ama bu gece... Bu gece bir şeyler farklıydı. Kadın, usulca elindeki buruşuk mektubu genç adama uzattı. "Benim umut ışığım, bu kâğıt parçasıydı bir zamanlar. Ama artık o bile soldu, tıpkı içimdeki bütün renkler gibi." Sesi titredi. "Yıllardır onu okur, onu hatırlarım. Ama bu gece, senin o ışıkları yakışın... Bana başka bir şey hatırlattı." Genç adam, mektubu nazikçe aldı. Gözleri yaşlı kadınınkilerle buluştu. "Nedir o teyzeciğim?" diye sordu, sesi şefkat doluydu.
"Hayatım," diye fısıldadı kadın, "Her şeye rağmen devam ettiğini. Ve her yeni günün, her yeni insanın, yeni bir ışık yakabileceğini..." Gözlerinden bir damla yaş süzüldü, ama bu kez hüzünden çok bir rahatlamanın yaşıydı. "Kocam bu mektupta bana hep ışık olmamı, parlamamı söylemişti. Ama ben sadece bu mektubun ışığına sığınmışım." Genç adam, mektubu yavaşça katlayıp kadına geri verdi. "Umut, dışarıda aranan bir şey değildir teyzeciğim," dedi. "O, her zaman içimizde parlamaya hazır bekler. Bazen sadece küçük bir kıvılcıma ihtiyaç duyarız onu yeniden uyandırmak için." Lambanın rengârenk parlayan direğine baktı. "Tıpkı bu lamba gibi. Belki de eşinizin o mektubu size bir ışık feneri olarak değil, kendi ışığınızı bulmanız için bir başlangıç noktası olarak yazmıştır." Kadın, genç adama baktı. Gözlerinde artık hüzünden eser kalmamıştı. Yıllardır ilk kez, mektubu okumadan, sadece elinde tutarak gülümsüyordu. Bu gülümseme, güneşin doğuşu gibiydi; yavaş yavaş yayılıyor, tüm yüzünü aydınlatıyordu.
"Haklısın evlat," dedi, sesi artık daha net ve güçlüydü. "Haklısın." Ayağa kalktı, ama bu kez adımları eskisi gibi ağır değildi. Yüzünde yeni bir kararlılık vardı. Mektubu, çantasının derinliklerine, kalbinin yakınına ama artık bağımlı olmadan koydu. Genç adam da ayağa kalktı. "Geceniz aydınlık olsun teyzeciğim," dedi gülümseyerek. Kadın da gülümsedi. "Senin de evlat. Sen... Sen gerçekten bir ışık avcısısın." Yaşlı kadın, rengârenk parlayan sokak lambasının altından ayrılırken, adımları hafiflemişti. Sanki omuzlarından büyük bir yük kalkmış gibiydi. Genç adam, kadının uzaklaşan siluetinin ardından baktı. Kadın kaybolduktan sonra, kulaklığını yeniden taktı ve lambanın direğine son bir dokunuş yaparak, şehrin diğer karanlık köşelerine doğru yürümeye başladı. Ardında, eski sokak lambası, hem kendi sarı ışığıyla hem de genç adamın dokunuşuyla parlayan renkli ışıklarıyla, iki kalbe umut saçan bir anının sessiz tanığı olarak kalmıştı, vesselam.
Mehmet Aluç