Son Perde
Gecenin kucağında,
huzurun kıyısına vurduğumda—
bulacağım seni.
Gülüşün çağırır sessizliği—
ruhumdan kazınamayan
en kadim nota gibi.
Hayalin dindirir kıyametimi—
korkularımdan doğan,
en asil arzu gibi.
Ama sen...
yalnızca karanlıkta,
yalnızca dünyanın duymadığı bir yankı kalacaksın.
Bizi kavuşturacak
tek bir yer kaldı—
ve orası...
asla senin olmadı.
Artık...
yalnızca düşlerimde—
yalnızca gecenin suretinde seninim.
Ölüm...
beni seninle kutsayacak.
Benliğimi alabilirsin,
kalbimi, ruhumu...
fakat zihnim—
o derin, paslı hapishane...
hayır—
işte orası, benim cennetim.
Gözlerimi her kapadığımda,
o kara melek beliriyor—
kabuğu soyulmuş bir düş gibi.
Senin bakışların yankılanıyor derinlerinde—
anlıyorum,
yine anlıyorum.
Perdeler sayıyor zamanımızı,
o kadim ezgi,
yeniden çınlıyor kulaklarımda.
Sahneden değil yalnızca—
ruhlarımızdan da âzâd oluyoruz...
eve dönüyoruz.
Ama kim olarak?
Ve ben...
son kez—
kucak açıyorum kıyametime.
Çünkü aşk,
ölüm.
Çünkü aşk,
zihnindeki huzurun—
kendi isminle parçalanması.
Ve o ismi...
hep sen fısıldadın bana.
(
Son Perde başlıklı yazı
irem-dogan tarafından
24.10.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
