Gülümsemelerin armaðaný olduðunu düþünüyorum önümde uzanan yolda ani geçiþler yapma ihtimaline karþý sunulan bir ödül gibi. Ödüllendirilen miyim ödülü vermem gereken kiþinin yine ben olduðunu mu düþünen?

Sözcüklerin albenisinde nice gel-git yaþýyorum uzun süredir ve içine sýðýndýðým sefil apartman dairesinin hangi köþesinden baþlamam gerektiðini bilemiyorum elbette layýðý ile temizlemek adýna kýyý köþe sonra da kendimi boylu boyunca yataða atma konusunda tereddütler geçiriyorum.

Olmamam gereken bir yerdeyim elbette olmamasý gereken bir zamanda ve neye denk düþtüðümü bilmek de imkânsýz iken sessizliðin sesi perde perde yükseliyor.

Bir düþ gördüðüme dair yemin edebilirim ve çarpýlmam filan da önem arz etmez hani elbet bir ömür defalarca çarpýldýðýmý hesaba katarsak bir eksik bir fazla ölüm çok þeyi de deðiþtirmez hani.

Týrnaklarýmý yiyorum günlerdir içimdeki miskin açlýðý bastýrmak adýna ve avuç avuç su içiyorum gerçi musluktan akan su pek hoþ kokmuyor ama en azýndan susuzluðumu gideriyorum ve nerede olduðum hakkýnda net bir fikrim de yok.

Kim býraktýysa beni bu apartman dairesinin giriþine ve her nasýlsa açýk olan kapýdan içeri dalýp kapýyý da ardýmdan sýmsýký kapadýðým ve anahtarý olmadýðý için dairenin ne buldumsa içeride kapýnýn önüne yýðdýðým ne de olsa benim kolaylýkla içeri dalabildiðim bu kapýdan baþkalarý da dilediði gibi girer diye.

Unutulmuþ bir bavul gibiyim hava alanýnda iþin doðrusu nereden geldiðim konusunda hiçbir fikrim yok ve de kim olduðumu merak dahi etmiyorum ve geriden bana bakan o sisli ve uzun yolu görüp yeniden dönmek istemiyorum baþladýðým yere belki de bitiþinden dâhil oldum bu hikâyeye yine de yeni bir baþlangýç umuyor ve kurcalamýyorum dünü.

Hangi yüzyýlda ya da hangi þehirdeysem artýk ve birileri beni özlüyor ya da bekliyor mu? Düþünmüyorum da ve düþünme ihtimalini bile kondurmuyorum eðer ki önümde üç beþ seçenek varsa sadece sessizliðin parçasý olup yokluðumu devam ettirmek istiyorum.

Zihnim tereddütsüz fabrika ayarlarýna dönmek istiyor ama oralý bile deðilim ve unutmak istediklerimi hatýrlama ihtimalini bile unutmak istiyorum gerçi merak da etmiyor deðilim hani elbet beni de unutmak isteyen birileri var ya da yok…

El çantam var mý mesela?

Ait olmadýðým bir boþlukta dahi yer bulmuþken ne fark edecek ki dünümü ve kimliðimi sorgulamak? Üstelik sorgulanýp sorgulanmadýðým unutulmuþ bir milat iken yoksa son mu demeliyim? Mademki bu görev bana verildi…

Görev ihtimali ne yani, ben þimdi bir görev insaný mýyým aslý astarý olmayan bir kimliðe sahip olmanýn bile gereksiz olduðunu düþünürken üstelik meziyetlerimin ne olduðu hakkýnda fikir sahibi bile deðilken?

Ve iþte sinir hücrelerim karýncalanmaya baþladý sanýrým bir uyuþukluðun esiri iken kanýmda salgýlanan üç beþ kimyasal madde ile yeniden mi doðuyorum üstelik aidiyet duygusunun asla önem taþýmadýðýna kanaat getirmiþken ve soluklarým hýzlanmaya baþladý iþte…

Bir odanýn hangi eþyasýnda saklýyým peki?

Bir çekmecenin en alt gözü mü?

Yoksa uçuþan perdenin püskülü mü?

Belki de tavandaki ampulün içindeki o ince teller…

Halýnýn altýndaki toz olma ihtimalini yeniden gözden mi geçirsem acaba?

Etki altýnda kalacaðým þaibeli bir durum hatta tek ses bile yokken içinde bulunduðum bu sönük ortamýn üstelik adýmý dahi hatýrlamazken kolay mý sahi her þeyi aslýnda hiç kimse olmayý kabullenmek ve iþte yapbozun kayýp parçalarýnýn peþinde sonunda ikna mý oluyorum bir labirentte olmanýn verdiði aymazlýkla yeniden mi baþlýyor her þey?

Yeniden baþlamak iyi de eskide olan hiçbir þeyi hatýrlamýyorum üstelik eskinin neye denk düþtüðünü umursamadan yeni bir hayatýn olmazsa oluru mu yoksa bu þaibeli ihtimaller?

Ve aklýmýn radarýna takýlan üç beþ silik hayalet.

En son ne yedim peki ve de kimler vardý yanýmda? Daha doðrusu yalnýzlýk hep mi kaderimdi derken buðulanan gözlerim hatta gökyüzü iyi de yeryüzünde seyyah bir gölge miydim de gökyüzü bu denli kurcalýyor aklýmý?

Yerin göðe karýþtýðý o gün ve iþte aklýmýn ýrmaklarýnda doðan o bakýþ iyi de bakan mýyým yoksa görüntünün sahibi mi?

Sorular ve sorular asla da cevabýný merak etmediðim ya da cevap verme zorunluluðu olan birilerinin varlýðý mý elbet benim varlýðým kim için ne ifade ediyorsa…

Hayatýn uzadýðý belki de istemeden Tanrýnýn uzattýðý bir yolun yolcusu hem de nereden gelip nereye gittiðimi tek bilen yok iken bu anlamda varmýþým yokmuþum kime ne hem de kimliksizliðimle hala nefes alýyor olmanýn bir anlam taþýmadýðý gerçeði ile bir yalana denk düþmem de bir þeyi deðiþtiremeyecekken.

Vazgeçmeliyim belki de hem de en kýsa zamanda iyi de hayatta kalmam için tek neden yokken yok olmam için kim bana tek neden sunabilir ki üstelik iç sesimden baþka tek ses yok iken çevremde hatta sokaða bakmak bile aklýma gelmezken ya da bir sokaðýn olup olmadýðý hiçbir gerçeði de deðiþtiremeyecekken…

Dibe çöken o tortu.

Ýçim hala bulanýk.

Demek oluyor ki; önceden beri olan bir bulanýklýk bu: ya, aklýmýn koridorlarýnda koþturup duran o çömez kim ki? Ya da benim gerçekten bir aklým var mý yoksa aklýn yolu bir diyenler hep mi yalan söylediler üstüne üstük benden baþka akýl verecek yok iken kem küm etmemin kime ne zararý var?

Ve iþte o taþ plak dönmeye baþladý en derinimde ama ben en tepede iken?

Yoldan çýkan milyonlarca hava kabarcýðý ya da damla ve aklýma mukayyet olmak adýna daha ne kadar zorlanacaðým üstelik midemle ilgili tek baðlantým aralýksýz hissettiðim o susuzluk iken demek oluyor ki; hala yaþama kaygýsý taþýyorum yoksa bu kadar suyu bu kadar sýk aralýkla içmezdim hem de midemin bulantýsýný göz ardý edip gözlerimden gelen yaþlarý da dilimle yalayýp yutmazdým.

Bu sessizliðe tek sahip çýkan ben de deðilim üstelik ne de olsa benden baþka bir varlýðýn gücüne sadýðým hala üstelik kendimi bildim bileli vakýf iken ve iþte ruhumun yüzölçümü git gide büyüyor ve ben yükselmeye baþlýyorum hem de en derinden en tepeye çýkma isteðime engel olamazken.

Sözcükler alyuvarlarýmda taþkýna sebebiyet veriyor ve tüm akyuvarlarým kan basýncýmý dengelemeye çalýþýyor hala da sonlanmazken kalbimin çarpýntýsý yoksa ölmem için bahaneler ararken vücudum direnç mi gösteriyor hayatta kalmak adýna?

Bir gücüm kaldýysa artýk dayanmak adýna.

Bir gücün varlýðýna olan inancýmý kolluyorum madem.

Demek oluyor ki; öncemde saklý olan bir mevcudiyet bu ve mevzu bahis ne ise ben hala direnç gösteriyorum ve birileri beni yakamdan paçamdan çekiþtiriyor oysaki ben sadece gitmek istiyorum üstelik ait olmadýðým bir mekanda bulunmak bana sadece acý verirken…

Ýyi de ben acý çekmek istiyor muyum üstelik dünden gelen yoðun bir acý bu ve biliyorum artýk benim bir öncem vardý.

Ve içinde bulunduðum an.

Demek ki; zaman mefhumuna ulaþtým sonunda ve mekansýzlýk hala direncime sahip çýkmama vesile olan.

Uyum göstermek zorundayým vücudumun hýzýna daha doðrusu yaþamak adýna daha çok güç sarf etmeliyim ve iþte yeniden baþladý o inanýlmaz basýnç sanki biri üzerime çullanmýþ ve ruhumu çekmek istiyor ve ciðerlerim buna izin vermiyor ve midemdeki o aðrý ne yani ben asla buna izin vermedim de neye?

Denk düþtüðüm bir rakam mý?

O zaman kaç haneliyim?

Yoksa bir rakýma mý tekabül ediyorum? Ýyi de ben ne bir daðým ne de bir þehir olsa olsa bir ufacýk bir canlýyým caný aralýksýz yanan ve yakan…

Ýþte anahtar kelime: o yanma dürtüsü yanmak mý yakmak mý daha acýtan?

Sözcükler uçuþuyor zihnimde iyi de bir zihnim yok ki benim yoksa her þeyi çok net hatýrlardým yoksa ben sadece bir anýdan mý ibaretim belki de bir mezar taþýyým hala üzerinde yazanlarý okumaya çalýþan…

Demek oluyor ki ben bir ölüyüm yoksa ne iþim olur bir mezar taþýyla belki de kabristana giden bir canlýyým bir ölüsüne yapacaðý ziyaret ve okuyacaðý rahmet ile kendini iyi hissetmenin yolunu bulmuþken.

O zaman kendime de rahmet okumalýyým ve aralýksýz tövbe etmeliyim iyi de inancým var mý yok mu onu bile bilmiyorum.

Sessizliðe muhalifim iþte ve tüm iç  organlarým þamata yapýyor demek ki hala hayatta kalma þansým var üstelik beni neyin beklediðini bilmeme de gerek yok iken üstelik her zerrem ve her hücrem hatta hatýrlamadýðým dünüm ve yarýnlarýn garantisi yok iken ben hala kanýyorum ve karýyorum...

Dinmek bilmiyor bu ritim ve hala üzerimde bir aðýrlýk hissediyorum sanki milyonlarca taþ yýðmýþlar üstüme hatta ve hatta ben bir taþ ocaðýnda enkaz altýnda kalmýþ olan bir iþçi bile olabilirim ama o zaman caným bu kadar yanmazdý ne de olsa ruhumu çoktan teslim etmiþ olurdum demek ki hala bir ihtimal var ve bir de ýþýk…

Tüneli aydýnlýk kýlan bir ýþýk ve gözlerim kararýyor yine de o ýþýðý kolaylýkla görebiliyorum gerçi bir yanýp bir sönüyor ama…

Ve o düz çizgi ve uzaklardan çok derinlerden bir ses duyuyorum belli belirsiz ve tüm acý sonsuzluða karýþýyor hala o tok ses kulaklarýmda çýnlayan ve üzerimdeki aðýrlýk yok oluyor.

‘’Eks…’’

Ama hafýzamda kalan son sözcük eksildiðim ve tüm eksilerden doðup yokluða kavuþmanýn adý iken eksi s/onsuzluk.

Kim olduðunu bilmediðim ama onsuz da yapamayacaðým üstelik bir inancým var ya da yok.

Sonsuzluk ise bir ömür aklýmdan çýkmayan ve kim olduðum deðil sonsuz olma ihtimalimle yaþadýðým.

Yaþadýðým ve yaþamak adýna ve yaþatmak adýna umudu…

Ve yeniden hâsýl olan o külçe aðýrlýk tüm üzerimi kaplayan ve yeniden yanýp sönmeye baþlayan o ýþýk ve içimde çok derin bir sýzý caným inanýlmaz yanmaya baþlýyor sanki evrenin baþkaldýrdýðý sanki benim bana özlemim üstelik kim olduðumu bilmediðim ve hatýrlamadýðým ama hatýrlamak istediðim çok þey de yolun sonunda beni beklerken…

‘’Eksi bir, eksi iki ve eksi sonsuz…’’

Basýnç arttýkça artýyor ve adeta ciðerlerim yýrtýlýyor ve tek tek okuyorum mezar taþýnda önceden seçemediklerimi…

‘’Doðum tarihi: 15 Aralýk 2020 ve ölüm tarihi: 15 Aralýk 2020.’’

Bu kadarcýk mý yaþadý yani bu kadarcýk mý kaldý hayatta?

Yoksa hiç mi doðmadý?

Ya içimde hissettiðim ve aralýksýz tekme atan o varlýk sadece bir hayal miydi?

‘’Þükürler olsun, anne döndü aramýza. Kalp masajýna devam edin. Cesur yürek seni: sen umudun adýsýn.’’

Kanadýðýmý biliyordum günlerdir ve tüm kaný da tüm acýmý da içime akýtmýþken…

Bilemedim de seni kaybettiðimi aslýnda sen de beni kaybetmiþ ve için için beni zehirlemiþken ama biliyorum ki; isteyerek zehirlemedin anneni, caným bebeðim asla seni koklayýp sevemeyeceðimi biliyorum ve sakýn suçlama kendini çünkü tek suçlu benim…