Son Nefesin Morfolarý

Bak! Bu toprak, bir mezardýr sensizlikte,
Ýçinde yatar, unutulmuþ bir hikaye;
Üzerinde filizlenen 

Çimenler, ölümün parmaklarýdýr,
Usulca sarar benliðimi, zehir gibi…

Ve her kök, yüreðime saplanan hançer,
Her çiy damlasý, bir gözyaþýdýr dökülen;
Sen - ey  nilüfer çiçeði ! - sen en acýmasýz cellat,
Ruhumu karartan bir kâbus, benimle ölen…

Ey Sonsuzluðun çürüyen Çiçeði
Zaman, bir böcek gibi kemirir etimi,
Çimenler, bir kefen gibi sarar sýrtýmý;
Ve sen, ey son nefesim , bir hayaletsin artýk,
Bir mezar taþý kadar soðuk ve uzak…

Sensizlikte dünya bir mezarlýk, gökyüzü bir tabut,
Yýldýzlar, ümitsizliðin sonsuz meþaleleri;
Ve ben, çürüyen bir silüet, solan bir umut,
Sen ise bir daha doðmayan  peri kýzý…