Güneş iyice inmiş olmalı.
Ağaçların yaprakları turuncu uykularda.
Şimdi yerinden kalkacaksın
biraz ilerdeki merdivenlerden salınarak inecek.
indiğin zaman,
yine biliyorum,
ince dudakların turuncu bir rujla boyanmış,
saçların iyice fırçalanmış olacak.
Oysa fazla değil,
bir kaç saat evveline;
gözlerini gözlerime dikerek öyle boş,
öyle umarsız,
öyle yabancı ve öyle acımasız ,
bakmazdan,
evvel sen,
yeter artık demezden
evvel sen,
zannediyordum ki her şey yerli yerinde.
Bu kısmı daha evvel görmemiştim.
Demek ki sen yoksun.
Demek ki sen hiç var olmadın.
Bunu neden şimdi fark ediyorum
Tersinden mi yakalıyorum bütün hadiseleri
Oysa bir kaç saat evveline kadar zannediyordum ki,
bütün o karanlık ve rutubetli koridorların sonunda
sen varsın.
Zannediyordum ki bir yerlerde
esmer tenli dakikalar seni ortalarına alıyorlar,
tenini misk ü amber kokularıyla ovuyorlar,
saçlarını gümüş taraklarla tarıyorlar,
seni altın musluklu mermer hamamların
mor sularında yıkıyorlar.
Bana bakıyorlar göz uçlarıyla ,
ara sıra.
Vakit geç oldu.
Şimdi benden uzaklaşıyorsun
Seni durdurabilir miyim,
gitme, diyebilir miyim?
O bekleyişlerin ardından
gelişlerin olacak mı
kaç defa bekleyeceğim seni.
Gidiyorsun.
Bana bir tek kalan,
içimde büyüyen bilmem kaç asırlık surlar,
sur merdivenlerinin kaç basamakla açıldığı
şehrin boş sokakları
ve de mevsimlik açelyaların çılgın pembesi.
Bütün bunların bir uçunu yüklenen,
sen olmadığın için bu defa.
içimde defalarca büyüyen bütün bunlar.
Onlara karşılık sen.
Nihayet sana gelebildim,
deme zamanı.
Kaç defa olacak .
Bana bakıyorsun.
Ben? Böyle hiç dizginlenmemiş
ve denetlenmemiş,
içimden geldiği gibi,
hiç göz kırpmaksızın, biteviye,
yeşil gözlerine
zavallı zavallı bakma denemesindeyim
Sebepsiz ve sonuçsuz,
denemeye değersin.
Deli zannedilmek ne kadar da kolay.
Eğer normalliğin’ tescili bir noktaya
ya da birisinin gözlerine iki üç saniyeden fazla
dikkatle bakamamaksa,
eğer normalliğin tescili
akıp giden otomobillerin baş döndürücü seli ortasında,
kaldırım taşlarının kenarında
nasılsa filizlenivermiş bir yabani incir dalının
hangi maceraların arkasından burada var olduğunu
araştırmayı ertelemekse,
ben o deliliğe
o kadar muhtacım.
Şüphesiz ki sana aşığım.
Seni seviyorum delicesine.
Bir yıldan fazladır seninle
aynı salonu paylaşıyoruz,
aynı odanın havasını soluklanıyoruz.
Ve sen benim çizgimde bir şeysin.
Saat tam beş buçukta,
kapı önündeki koca çınarın önüne,
ben yine geleceğim
Kapıdan koşarcasına çıkacaksın
Kolumu senin beline dolayacağım yine
ve havuz başındaki masalardan birisine oturacağız.
Merhaba deyip
yine karşıma dikileceksin .
Ne kadar hafifim meğer.
Sevgini yüklenmişim.
Kim bilir nerelerde.
mesele bilmem falan filan var mıydılar?
Bundan emin olabilirsem eğer,
eğer emin olabilirsem ki,
onlar da benim gibiydiler,
bütün kaldırımlar, sokaklar, bulvarlar …
Daha niceleri,
Benim gibi sevdiler .
Benim gibi baktılar gözlerine
Benim gibi tutmak istediler ellerinden.
Belki o zaman .
hiç mesele kalmayacak.
Hatta, hatta o, kocaman boğazın ışıkları
baştan çıkacak.
Seni görünce
Önümüzden akıp giden boğaz vapurlarından
El sallayacaklar sana
Başını omzuma koyacaksın
Sıcaklığını duyacağım o vakit.
veya işte
kokuna bürünecek Üsküdar geceleri.
Veya ,
Benim gibi olmadıklarına,
hatta hiç var olmadıklarına,
yaşanan bütün aşkları,
esrar ve maceraları ile
benim vehmettiğime inanabilsem,
yine mesele kalmayacak.
Bu gece oturup ,
sana bir şiir yazacağım.
Harfleriyle ,kelime ve cümleleriyle
sen olacaksın içinde
saniyeler olduğu yerde donacak
beni anlaman o kadar zor olmayacak
birkaç dakika ayır yeter.
Beni, arkamdan, uzaktan ,
ve dışardan yargıladığın için
ve beni, yanlış bir lisanla anladığın için
Benim gibi bir sevenin olduğu için
Hakkımı nasıl ödeyeceksin.
Peki ?
Ya benim bu aşkın üzerindeki hakkım?
Ya benim senden razılığımın
Hiç mi önemi yok.
Bu defa mesele .
Tamamını vehmettiğim senin varlığın.
Demek ki sen yoksun.
Hatta ve hatta, evet, sen
galiba hiç var olmadın.
Ne garip
ve anlamak ne kadar zor,
değil mi ?
Anılar da yok
göz yaşları da.
Hiç yaşanmamış anıları yaratarak
arkasından sürüklenen de
ben değilim.
redfer
