Sözcüklerin irkildiðini duyumsuyorum ve þehrin spotlarý ölü iklimin gölgesinin peþinde.

Az evvel dolunay uðurladýðý ýþýklarýný ve ýslaklýðý ile baþ baþa býraktý kayýp þehri.

Miadý dolan tükeniþler var ve tükeniþlerin dirildiði izlekler.

Sözcük katsayýsýnda büyüyor mevsimin lenduha tabelalarý ve ýsrarla teri ve kiri karýþýyor göðün ellerinde de dokunaklý hayatlar saklý.

Maruzatý ne ise ve tanrýsal bir iç çekiþ oysaki az evvel kapandý perdeler ve perdenin arkasýnda yaþananlar. Ya, yaralý bir beyit sürünüyor yerlerde ya da yeni yürümeye baþlamýþ bir çocuðun þen sesinde doðuyor güneþ gecenin sönük ferinde duygularýn parsellendiði bir köreliþ belki de yitip giden.

Varlýðý hiç bu kadar kanamamýþtý geride kalanlarýn peki, ya, alýp da baþýný zamanýndan evvel çekip gidenler?

Künefe tadýnda hayat elbet dünün mikserinde karýþan duygularýn hulasasý iken Tanrý’nýn indinde yoldan çýkanlara da yok iþte müsemma.

Kibirli bir akþamda baþ veren lanet gibi.

Ürüyen.

Andýkça dününü isyaný dile gelen renkler belki de kýpraþan.

Doðanýn handikabýnda bir annenin bitimsiz çýðlýðý ve acýsý týpký dünü kürediðimizde solan beyitler gibi solan suretler ve hanelerde yaþanan sadece kaderin ve Tanrýnýn inhisarýnda iken.

Kýblesinde sükûnu teselli bilen bir yakarýþ ve gidenin gittiði ile de kalmadýðý bilakis geride kalanlarýn da gidici olmak için dualar ettiði.

Boþalan bulutlar.

Hayatý baþa alan senaryo fýsýltýlarý.

Yönetmenin iþine de karýþýlmaz iken figüranlarýn baþrole büründüðü.

Az evvel þahit olup da kalkan bir cenazeye ve bilinmeze giden yolda geride kalan acýlý ana babanýn da bu yitimi kabul edip etmeyeceði Allah katýnda nasýl kabul görecekse.

Dünün güdüsü ve güdülerin güvencesi.

Ve iþte yaralý zambaklar; yaralý kartallar ve yankýsý duyulmayan çýðlýklar gibi…

Beti benzi atan iklim artýk kaç tur atacaksa ve ölünün ardýnda kalanlar kaç zaman dayanabilecekse bu bitimsiz acýya.

Topraðý nemli.

Topraðý kurumadan…

Aþkla birbirini kucaklayan bir kadýnla adamýn tek evladý ve künyesinde sevgili oðlum yazan bir hikâyenin de ölü kahramaný. Yitip gitmeye karar da vermemiþti oysak koruyucu melekleri ve haberinin duyulmasýndan bir hafta sonra Hakkýn rahmetine kavuþtu.

Hele ki insanýn en yakýnlarý iken kabullenmek daha bir zor ve Yaratan sabrýný verse de kimlikler sabýrsýzca tepiniyor ve sýðamýyor yere göðe.

Acýlý bir baba feryat figan.

Annenin tahakkümü sadece eþyalardan alýrken hýrsýný belli ediyor kendini.

Sözcükler dolanýyor diline sefil evin.

Sonra sandalyelerin bacaklarý eksiliyor.

Ve yitip gidiyor ninniler ve tevekkül yüklü yürekler dökülüyor bir bir kýrýk cam parçalarý gibi.

Peki, kim süpürecek peþi sýra?

Sýrasýz ölümler bir yandan.

Ölüyü uðurlamak adýna sýraya girmiþ eþraf diðer yandan.

Çürüyen hükümler ve çürüyen bedenler oysaki çürüðe de çýkmadý dualar ve nazýna niyazýna yetim bir mizaç ile þehir bir kez daha aðlýyor ölümüne dayanamayýp da tek evladýnýn, gözünü kapadýðý üstelik on gün sonrasýna randevu verdiði Kara Meleðin.

Ýstifli nice eþya ve ev boydan boya gazete ile kaplý üstelik onlarca yýllýk bir gazete koleksiyonu ne de olsa okuma aþkýna yenik düþen insanlar ve acýnýn da ilahý iken evlat acýsý, artýk perdeler ve camlar ardýna kadar kapalý.

Bir misafir ise yatýya kalan ve de adý ölüm ise.

Þehrin eskizi ise adeta Arnavut kaldýrýmýnda oflaya puflaya yürüyen yaþlý insanlarýn bir araya geldiði kocaman bir bina iken ve adýna huzur evi denen lakin insanlarýn huzura delalet sahip olduklarý tek þey bekledikleri o meçhul sonu en azýndan bir arada karþýlamak adýna birbirlerine güç verdiklerinin de bir þehir efsanesi olduðu.

Dolunay zamaný.

Uluyan köpekler var çünkü þehrin sakinleri pek yanaþmýyor onlara yiyecek vermek adýna.

Diðer yandan obez kediler fink atýyor sokakta ne de olsa kilolarca kedi mamasý veriyor semt sakinleri. Anlayacaðýnýz dengesizlik mevzu bahis týpký insan ýrkýnýn her türlü duyguda birbirine kolayca geçit vermediði gibi.

Semt sakini yalnýz kadýn  hasret evine ama her yeri aný dolu.

Anne sesindeki yumuþaklýk artýk katýlaþmýþ kalbinden üreyen bir isyan gibi ve dýþladýðý kadar dýþlanmak ihtiyacý hisseden…

Kaç kez gitmeye niyetlendiðimiz elbet huzur evinde neye ihtiyacý varsa karþýlandýðýný beyan edip de onu ziyaret etmemizi istemeyen bir baþkaldýrý ve her seferinde içime akýttýðým gözyaþý eh, kolay mý? Neresinden baksanýz otuz kýrk yýllýk bir dostluðu var ailelerimizin.

Sýfatýmýn ne olduðunu düþündüðüm…

Hangi zümreye ait isem…

Ve de irkildiðim.

Þunun þurasýnda kaç yýlý mý kaldý?

Rabbim, affet: haþa.

Ben kimim ki sorguluyorum kalan ömrümü.

Ve haberi geliyor uzaklardan ve selamý da varmýþ bizlere.

Ve yarým aðýz konuþulduðu ayan beyan yine de tam olarak görmek ve emin olmak istiyorum, istiyoruz da.

Sözcükler boðazýmda düðümleniyor ve tek akrabasý ile haber yolluyoruz:

‘’Sizi çok özledik.’’,

Devamý var ya da yok ama her þey de gün gibi ortada çünkü söz konusu kader birliði yaptýðýmýz bunca senenin onun için bir þey ifade etmemesi ne de olsa oðlunu hatýrlatacak cümleler sarf edeceðiz en azýndan birkaç kere daha baþ saðlýðý dileyeceðiz.

Sýk sýk sorguluyoruz da þartlarýný.

Hani olur da caný bir þey çeker.

Taþ duvar.

Giden haberler ve göz ardý edilen sorularýmýz üstelik hal hatýr sormanýn neticesinde bizleri hýrçýnca reddeden.

Yaþýna ve acýsýna duyduðumuz saygý her þeyin ama her þeyin çok üstünde.

Çürüyen meyve gibi bozulan ve tadý ekþimsi ama hala içimizde umut saklý.

Günler aylarý kovalarken seneler geçiyor.

Seneler ötesinden kuþlar da pes ediyor mademki giden mektuplara yanýt verilmiyor ve telefonuna da ulaþamýyoruz kaldýðý huzur evinin ne de olsa adý bile gizleniyor ki bizler ulaþmayalým ve onun son halinden de haberdar olmayalým iyi de biz sadece eski bir dostumuzu kucaklamak selamlaþmak ve gönüllenmek istiyoruz.

Akrabasý aracýlýðý ile de ufak tefek hediyeler gönderiyoruz elbet adresine teslim olmayan.

Bizler de kadere mi teslim oluyoruz ne…

Haberi geliyor:

‘’Hastaymýþ.’’

Haberi geliyor:

‘’Ýyiye gidiþat.’’

Haberi geliyor:

‘’Ne iyi ne kötü.’’

Sonrasýnda akrabasý da görünmüyor ortalýklarda. Sanki haneler küse; sanki çekili perdeler isyankâr.

Haþa, Rabbim.

Dualarýmýz elbet yolunda onlarý kucaklamak adýna Allah katýnda saf tutuyor.

Pergelleri açýyor ve koþuyor yýllar hem de ne koþmak.

Gözlerimiz yollarda.

Ya, onun ve tek akrabasýnýn gözü belleði nerelerde?

Bir hatýra bu kadar mý acýtýr hele ki mazide kalan dostlarýmýz bir bir eksilirken?

Belki de bu bahar.

Hatta bu hafta.

Hatta bu gün.

Safsatalar mevzu bahis.

Ses seda yok.

Derken postacý bir belge býrakýyor kutuya ve kimse de ilgilenmiyor neyle ilintili diye.

Günler haftalara denk düþüyor.

Ýçimiz de üþüyor… kýþýn kýþ gibi olmadýðý ama bahara da benzemediði aslýnda kimsenin kimseye benzemediði.

Eh, eski dostlar gibisi var mý?

Tesadüfen posta kutumuza geliyor bu terk edilmiþ dairenin adresine gelen:

Neymiþ efendim?

Bize ne ki?

Ýyi de neden bu isim ve adres deðiþikliðine gerek var ki?

Nihayetinde apartman sakinlerinden biri akýl edip bir sonuca varýyor.

Keþke varmasa mýydý?

Faturalar madem onun adýna iyi de bu isim deðiþikliði ne diye mi?

Bazen bilmemek en güzeli galiba.

Ah, bir de hangi kabristanda defnedildiðini öðrenseydik ya?

Ýçimize akan yaþýn haddi hesabý yok iken þu dünyada…

Lakin bizler çoktan hakkýmýzý helal ettik caným kadim dostumuz: mekânýn cennet olsun. Artýk kucaðýna almýþýndýr rahmetli evladýný üstelik yaþý kaç olursa olsun, o, hala senin kundaktaki minik oðlunken. Mademki yolun oraya düþtü kim varsa bizi erkenden terk eden söyle onlara ki biz sizi çok özledik.

Acele ile kavurduk helvaný ve biraz dibi yandý týpký yanan yüreklerimiz gibi ve fýstýðýný da fazla koyduk hem sevdiðin gibi.