Akþam saatlerinde kapý zilinin çalmasýyla, oturduðu koltuktan heyecanla fýrladý Aliye Haným. Gelen Salih’ti. Öðretmenlerden birisi de yanýndaydý. Merhabalaþma ve teþekkür faslýndan sonra, genç öðretmen, diðer öðrencileri de teslim edeceðini, hemen gitmesi gerektiðini söyleyip merdivenlerden aþaðýya doðru hýzla inerek gözden kayboldu. Kamp gezisi Salih’e yaramýþ gibiydi. Gözlerinin içi parlýyordu. Hasret duygularýyla sarmaþ dolaþ oldular. Aliye Haným oðluna “Þöyle dön bir bakayým anasýnýn kuzusu; hay maþallah aslanýma!” dedi. Salih kendi etrafýnda bir - iki defa dönerek ellerini yana açtý: “Ýyiyim anne. Hem de çok iyi. Nerelere gittik bir bilsen…”

 
Dönüþ günü de pazara denk gelmiþti. Aliye Haným, tatil olduðu için o gün çalýþmýyordu ve okullar da kapalý olduðu için diðer çocuklarý da evdeydi. Oðlan ballandýra ballandýra, uzun uzun geziden söz etti. Sonra hep birlikte yemeðe oturdular. Salih köfte - patatesi çok sevdiði için Aliye Haným paraya kýymýþ, kýyma alarak oðluna köfte yapmýþtý. Serhat, aðabeyine takýldý:
 
“Sen yokken senin yemeklerini de ben yedim. Oh, canýma deðsin.”
 
“Afiyet olsun kardeþim; eh, biz de aç kalmadýk yani. Öyle güzel yemekler vardý ki…”
 
Elif, pembe yanaklarýna düþen sarý saçlarýný bir eliyle geriye doðru iterken, dudaklarýný küsmüþ gibi ileriye doðru uzatarak söze karýþtý: “Yalan söylüyor abi. Senin yemeðini falan yemedi.”
 
Salih, þefkatle kýz kardeþinin saçýný okþarken, “Biliyorum; çaktýrma.” diyerek göz kýrptý. Annelerinin “Haydi, yemekleri soðutmayýn bakayým. Sonra konuþmaya devam edersiniz.” ikazý üzerine üç kardeþ birbirlerine takýlmaktan vazgeçip yemeye baþladýlar.
 
Aliye Haným yemekten sonra oðlunun gezi çantasýný boþaltýyordu. Giyilmiþse de giyilmemiþse de, çantaya koyduðu bütün kýyafetleri yýkayacaktý. Yoksa içine sinmezdi. Birden, yeni ördüðü kazaðýn olmadýðýný fark etti. Banyoya girmek üzere olan oðluna seslendi:
 
“Salih, kazaðýn nerede oðlum? Bulamadým da…”.
 
Salih annesinin yanýna gelerek üzgün bir tavýrla “Kaybettim anne.” dedi.
 
“Nasýl yani? Nerede kaybettin oðlum? O kadar emek verdim. Nasýl kaybedersin?”
 
“Otobüs sýcaktý. Üzerimden çýkartýp yanýma koydum. Sonra ne oldu, bilemiyorum. Sanýrým otobüste unuttum.”
 
“Ayný otobüsle dönmediniz mi? Ýyice arasaydýn; nereye gider koca kazak?”
 
Salih suçluluk duygusu içindeydi. Hem kendini savunmasý hem de annesine bulma çabalarýný anlatmasý lazýmdý. Ýkna edici bir ses tonuyla açýklama yaptý: “Ýyice aradým, koltuklarýn altýna kadar baktým, arkadaþlarýma sordum, hatta otobüs þoförüne bile sordum, bulamadým. Özür dilerim anne.” 
 
Aliye Haným oðlunun bu mahcup tavrý karþýsýnda yumuþadý. Zaten onun üzülmesine hiç dayanamazdý. Alt tarafý bir kazaktý sonuçta. Üstelik kýymetli oðlu tatilden mutlu bir þekilde dönmüþtü. Keyfinin kaçmasýný istemezdi. Sakinleþti ve yüzüne sýcak bir gülümseme kondurarak “Tamam oðlum, yine örerim aynýsýndan; sen üzülme artýk. Haydi, git banyonu yap, yat. Yarýn okul var, malum.” dedi.

Mücella Pakdemir

- Devam edecek -