Aradan bir yýla yakýn zaman geçmiþti. Aliye Haným, veli toplantýsýna katýlmak üzere iþten izin alýp Salih’in okuluna gelmiþti. Biraz sonra oðlunu sýnýfýnda buldu. Kucaklaþýp yanaklarýndan öptükten sonra etrafýna bakýndý. Öðretmenlerden biri, masasýnýn yanýna gelen velilere çocuklarý ile ilgili bilgi veriyordu. Merakla oðlana doðru eðilerek kulaðýna fýsýldadý:
 
“Diðer öðretmenlerin nerede caným?”.
 
 “Onlar da baþka sýnýflarda anne.”
 
“Tamam, önce bu öðretmeninle görüþelim, sonra ötekilere uðrarýz; olur mu?”
 
Aliye Haným, oðlunu da yanýna alarak sýnýflarý tek tek gezdi, oðlunun dersleri hakkýnda bilgi aldý. Bütün öðretmenleri Salih’in çok baþarýlý, zeki ve terbiyeli bir öðrenci olduðundan bahsetti. Koltuklarý kabardý genç kadýnýn. Zaten çocuklarýnýn hepsi de derslerinde baþarýlýydý. O yüzden, alýþýktý bu sözlere. “Allah bozmasýn yavrularýmý. Ýnþallah sonuna kadar hep böyle gitsin.” diye dua etti içinden.
 
Okuldan çýkmadan önce, “Çok susadým anne.” diyen oðluna su almak için kantine uðradýlar. Kantincinin baþý kalabalýktý ve kan ter içinde, acýkan, susayan öðrencilerin sipariþlerini yetiþtirmeye çalýþýyordu. Salih elindeki bozuklukla sýraya girerken, sýnýf sýnýf dolaþmaktan çok yorulmuþ olan kadýncaðýz da boþ bir masaya iliþiverdi. Çevreye bakýnýrken aniden gözüne birisi çarptý. Köþedeki masaya oturmuþ, kitap okuyan, sarýþýn bir çocuk… Üzerindeki kazak, oðlunun “Kaybettim.” dediði kazaktý. Emin olmak için iyice inceledi. Evet, oydu iþte. Suyunu alýp yanýna gelen oðluna, “Þu senin kazak deðil mi?” diyerek çocuðu iþaret etti. Oðlan, gözlerini kýsarak, annesinin iþaret ettiði yöne baktý. Kazaðýný o da tanýmýþtý. En belirgin yaný da yakasýydý. Genelde yakasýz kazak ören annesine “Bu seferki yakalý olsun anne.” demiþti ve annesi de onu kýrmayarak yakalý örmüþtü bu kazaðý. Kesin bir eda ile,
 
“Evet anne, bence de o.” dedi.
 
Genç kadýn bir müddet ne yapacaðýna karar veremedi. Oðlu, iri açýlmýþ gözleriyle sessizce annesini izlerken, suyunu içmeye devam etti. Annesinin aniden “Haydi,  yanýna gidelim de þunla biraz sohbet edelim bakalým.” demesi üzerine oturduklarý masadan kalktýlar ve sarýþýn çocuðun masasýna doðru yürüdüler. Masanýn etrafýndaki boþ sandalyelere otururken, Aliye Haným oðlana lâf attý:
 
“Kolay gelsin oðlum; ders çalýþýyorsun galiba.”
 
Oðlan dersten baþýný kaldýrmadan cevapladý: “Evet teyze, yakýnda sýnavým var da…”
 
“Maþallah, maþallah, aferin! Çalýþýn da baþarýlý olun inþallah. Hangi sýnýftasýn bakayým?”
 
Çocuk, kaldýðý yeri iþaretlemek için, arasýna kalem koyarak, kitabýn kapaðýný kapattý. Sonra mavi gözlerini Aliye Haným’a çevirerek cevap verdi: “Bu okulda okumuyorum teyze. Dayým bu okulun þoförü; onunla geldik. Az sonra birlikte döneceðiz. Ben de kalkmak üzereydim.” Bir yandan duvardaki saate bakarken, diðer yandan da, iskemlenin arkasýna astýðý montuna uzandý eli.
 
Demek dayýsý bu okulun þoförüydü ve oðlanýn sýrtýndaki kazak kendi ördüðü kazaktý. Durum ortadaydý. Adam, kayboldu sandýklarý kazaðý yeðenine vermiþti iþte. Salih sorunca “Haberim yok.” demiþti oysa. Aliye Haným çok kýzmýþtý ama sinirlerine hâkim olmalý, olayýn üstüne çocuðu rencide etmeden gitmeliydi.
 
“Kazaðýn da çok güzelmiþ; annen mi ördü yavrum?”
 
“Hayýr teyze; onu bana dayým aldý. Annem babam öldüðü için dayým bakýyor bizlere.”
 
Aliye Haným’ýn içi birden cýz etti. Demek bu sarýþýn oðlan hem öksüz hem de yetim kalmýþtý. Kendi çocuklarýnýn da, yetim olduklarý için, boyunlarý büküktü. Yetimliðin ne demek olduðunu bu sebeple çok iyi biliyordu. Bu çocuk üstüne üstlük bir de annesini kaybetmiþti. Merhamet duygularý kabardý. Dayýsýnýn hatasý yüzünden onu üzmek doðru olmazdý. Çocuðun baþýný okþayarak, “Güle güle giy evladým; çok yakýþmýþ. Allah muvaffak etsin inþallah.” dedi.
 
Çocuk yanlarýndan uzaklaþmadan da ekledi:
 
“Dayýna selam söyle bizden. Bizi tanýr. ‘Geçen sene geziye götürdüðün Salih ve annesiyle karþýlaþtým; kazaðýmý çok beðendiler.’ dersin; olur mu oðlum?”.
 
“Teþekkür ederim teyze, söylerim.”
 
Aliye Haným son bir kez, “Unutma ama muhakkak söyle, e mi?” diye tembihledi. Oðlan atkýyý boynuna dolarken, “Unutmam teyze; sen hiç merak etme.” dedi ve gözden kayboldu.
 
Aliye Haným ve oðlu bir süre bakýþtýlar. Sonra “Hakkýmýzý helal edelim mi oðlum; ne dersin?”diye sordu kadýn. Oðlan baþýný salladý.
 
“Edelim anne ama aynýsýndan yine ör bana, olur mu?”
 
“Olur yavrum, daha da güzelini örerim; yeter ki sen iste can parem.”
 
Ýstanbul, artýk kaldýramadýðý insan ve bina yükünün, trafik kargaþasýnýn, hava kirliliðinin ona vermiþ olduðu zahmete, türlü çirkinlik ve kötülüklere, hain ruhlara, talancý ve dolandýrýcýlara, böylesi merhamet timsali, olgun karakterli, güzel ahlâklý, zarif konuklarý sebebiyle katlanýyordu belki de. Kim bilebilirdi ki?
 
Mücella Pakdemir

- Bitti -