Gece Ýstanbul’un üzerine bütün haþmetiyle çökmüþ, burada yaþayan insanlara adeta “Kesin artýk þu keþmekeþi.” der gibiydi. Oysa hayat, dünyanýn en kalabalýk þehirlerinden biri olan Ýstanbul’da olanca hýzýyla devam ediyor; þehrin ýþýklarý, gökyüzündeki yýldýzlarý görünmez hale getiriyordu. Ýmparatorluklara baþkentlik yapmýþ bu coðrafyada, göçlerin halký birbirinden uzaklaþtýran yoðunluða sebebiyet vermesinden sonra, oldum olasý, ýþýðý yanan her mekânda, baþka hayatlara teðet geçen, ayrý yaþam kavgalarý sahnelenirdi. Þimdi, Fatih ilçesinin birbirine yaslanmýþ gibi duran dar evlerinden birinin beþinci katýnda onca kalabalýða raðmen fark edilmeyen insanlarýn yaþadýðý bir evin kalýn perdeli penceresinden dýþarýya sýzan cýlýz ýþýklarý takip ederek içeriye doðru süzülelim.
 
Biri caddeye, diðeri apartman boþluðuna bakan iki küçük oda… Arada iki odayý birbirine baðlayan, dar bir hol ve hole açýlan mutfak, banyo, tuvalet… Eski püskü eþyalarýn son derece düzenli olmasý bu evin hanýmýnýn titizliðine delaletti. Eþyalar eskiydi ancak evin içinde yaþayanlarýn ruh güzelliðini yansýtýyordu. Yaylarý koptuðundan dolayý yer yer çökmüþ ve kumaþý aþýnmýþ bir çekyatýn her iki tarafýna yerleþtirilmiþ, üzerlerine yaklaþýlýnca taze kokular duyabileceðiniz hissini veren sarýpapatyalar iþlenmiþ yastýklar… Vitrinde “Ben her zaman sizlerle birlikteyim.” der gibi, kocaman gözleriyle sýcacýk bakan, siyah - beyaz bir erkek fotoðrafý… Üstündeki deseni solmuþ olmasýna raðmen, içindeki canlý hissini veren yapma güllerin gururunu taþýyan, ince belli, zarif bir vazo… Duvar çatlaðýna yapýþtýrýlmýþ, küçük bir çocuk tarafýndan yapýldýðý anlaþýlan, kocaman bir güneþin, kývrým kývrým akan bir derenin, köpük köpük aðaçlarýn olduðu bir manzara resmi… Yan yana dizilmiþ iki küçük terlik… Dikkatle katlanmýþ bir seccade ve arasýna sýkýþtýrýlmýþ, imamesi dýþarýya sarkan mavi boncuklu bir tespih… En güzeli ise, arkaya bakan odadaki sýcacýk yataklarýnda uykuya dalmýþ olan üç küçük çocuðun rüyalarýndan taþan cennet kokularý… Anneleri Aliye Haným için ise uyku vakti henüz gelmemiþti.
 
Aliye Haným, küçük yaþta yetim kalan üç çocuðu ile zor bir hayat sürdürüyordu. Orta ölçekli bir firmada düþük maaþla çalýþan bir sekreterdi. Çocuklarýn okul masraflarý, evin elektriði, suyu, yeme içme giderleri, derken ay sonu geliyordu ve maaþýndan geriye elinde pek bir þey kalmýyordu. Ýdareli kadýndý. Müsriflik sayýlacak hiçbir masraf yapmazdý. Giyim kuþamý da, elinden dikiþ ve örgü geldiði için, ucuza getirirdi ve temiz kullanýrdý. Ýyi ki baþýný sokacak bir eve sahipti de kira ödemiyordu. Yoksa ele güne muhtaç olacak bir hale düþerlerdi.
 
Ýþte, yine eline þiþleri almýþ, büyük oðluna kazak örmeye oturmuþtu. Akþam iþ dönüþü tuhafiyeciye uðrayarak, gri renkli, üç yün yumak almýþ, eve öyle dönmüþtü. Kazaðý, önceden artmýþ, beyaz iplerle desen yaparak örmeyi planlýyordu. Çocuklar, derslerini yaptýktan sonra odalarýna çekilip uyumuþlardý.
 
Aliye Haným saate baktý. Yirmi üçe geliyordu vakit. “Bir saat kadar örerim, sonra ben de yatarým.” diye düþündü. “Bismillah. Haydi bakalým Aliye; kolay gelsin.” diye mýrýldandý.
 
Örgü örerken düþüncelere dalarak günlük olaylarý deðerlendirdi. Yarýn, hatta hafta sonuna kadar ne yapacaðýna karar verdi. Gelecek hakkýnda biraz endiþeli bir yapýya sahipti. Disiplinli yaþamadýðýnda kendisinin ve çocuklarýnýn hayatýný riske atmaktan korkardý. Böyle davranmaya hayat þartlarý zorluyordu onu. Ancak, gücünün yetmediði durumlarda tevekkül etmeyi de bilirdi. Saatin tik taklarýna uydurmuþtu attýðý ilmekleri. Düþünceler beyninde dans ediyordu. Birden, çok gerilere gitti. Baba evini geçirdi aklýndan. Genç kýzlýðýný, çocukluðunu, bebekliðini…
 
Annesi Dilþade Haným, ona hamile kaldýðý zaman, içinden hep “Ýnþallah erkek olur.” diye dua etmiþti. Kocasý üç kýz evlattan sonra bir de oðullarý olsun istiyordu çünkü. Adýný da hazýrlamýþlardý: Ali. Apar topar kaldýrýldýðý hastanede doðumdan hemen sonra, hemþireye merakla sormuþtu:
 
“Oðlan, deðil mi?”
 
Hemþire halden anlayan birisiydi. Kadýncaðýzý üzmemek için, haberi þakayla karýþýk vermiþti. “Haydi, gözün aydýn caným! Sürmeli gözlü bir kýzýn oldu. Çoraplarýna, eteklerine ortak geldi. Pek de güzel maþallah!” Sonra da kadýncaðýzýn gözlerindeki hayal kýrýklýðýný görmezden gelerek elindeki kalemi sallamýþ ve sözlerine “Adýný ne yazalým bu dünya güzelinin?” diye devam etmiþti. Dilþade Haným, hemþirenin el çabukluðu ile kundaklayýp yanýna getirdiði yavrusunu koklayýp baðrýna basarken, kurumuþ dudaklarýnýn arasýndan çýkan, ýslýk gibi bir fýsýltýyla “‘Aliye’ yazýn.” demiþ ve inlemiþti: “Ah, Mahmut Efendi, þimdi ben senin yüzüne nasýl bakacaðým?”.
 
Ýþte böyle, doðduðu andan baþlamýþtý Aliye Haným’ýn talihsizliði. Bu doðum hikâyesini annesinin aðzýndan defalarca dinlemiþti. Babasýnýn kendisine karþý soðuk davranmasýnýn sebebi de erkek çocuk hayalinin boþa çýkmasýydý. Diðer kardeþlerine gösterdiði yakýnlýðý hiçbir zaman ona göstermemiþti. Gerçi öteki kardeþlerine yakýnlýðý da tartýþýlýrdý ama hiç deðilse, arada bir onlarýn baþlarýný okþar, dizinde oturmalarýna müsaade ederdi. Minik Aliye, babasýnýn kendisi ile aralarýna koyduðu sýnýrý aþmaya hiçbir zaman teþebbüs etmemiþti. Zaten küçük yaþta, çýkan ilk kýsmetine verilerek, baþý baðlanmýþtý. Kaderine razý olmuþ ve kocasý ile iyi geçinmeye çalýþmýþtý. Üçüncü çocuðu Elif dünyaya geldikten iki yýl sonra da eþini bir trafik kazasýnda yitirmiþti. Kocasýndan bir emekli maaþý kalsaydý, belki de böyle aþýrý hesaplý davranmak zorunda kalmazdý.
 
Eþi öldükten sonra bir iþe girene ve hayatýný yeniden düzene sokana kadar epey sýkýntýlý günler yaþamasýna raðmen, mücadeleci karakteri sayesinde ayakta kalmayý baþarmýþtý. Þimdi büyük oðlu Salih altýncý sýnýfa gidiyordu artýk ve on gün sonra okulla birlikte, bir hafta sürecek bir kamp gezisine katýlacaktý. Giriþ sýnavlarýnda yüksek bir puan aldýðý için, özel bir okulda, baþarýlý çocuklara tanýnan kontenjan hakkýndan yararlanarak, parasýz okuyordu. Bu sene de derslerinin not ortalamasý çok yüksekti ve gezi ile ödüllendirilmiþti. Kazaðý gezi gününe kadar yetiþtirmeliydi. “Her gece örmeye devam edersem rahat rahat yetiþir.” diye düþünüp elini hýzlandýrdý.

Mücella Pakdemir

- Devam edecek -