Nihayet o gün gelmiþti. Ördüðü yeni kazaðý özenerek oðluna giydirdi. Ne de güzel yakýþmýþtý maþallah. Gri renk Salih’in yeþil gözleriyle mükemmel bir uyum saðlamýþtý. Koþarak aynanýn karþýsýna geçip yeni kazaðýnýn üzerinde nasýl durduðuna bakan Salih’e seslendi:
 
“Haydi bakalým, acele et biraz. Sen kardeþlerinle vedalaþýrken ben de öteberini hazýrlayayým.”
 
Ufak bir çantaya birkaç parça giyim eþyasý, spor ayakkabýsý, diþ fýrçasý, sabun, mendil gibi lazým olabilecek ihtiyaçlarýný da koyarak, ýlýk bir nisan gününün pazar sabahý, erken saatte okulun yolunu tuttular. Yolda oðluna bir sürü tembihte bulundu. Oðlan annesinin bu vesveseli haline alýþýk olduðu için, “Peki anne.”, “Anladým.”, “Tamam.” gibi yanýtlar vererek her seferinde baþýný sallýyordu.
 
Okul kapýsýnýn önünde toplanmýþ, geziye katýlacak öðrenciler ile onlarý yolcu etmeye gelen velilerin arasýna karýþtýlar. Kalabalýk gitgide büyüdü ve gezi otobüsünün gelmesiyle hareketlilik arttý. Okul yönetiminden birkaç kiþi ve birkaç öðretmen gelmiþti. Müdür yardýmcýsý velilere hitaben bir konuþma yaptý. Sorularý cevaplandýrdý, gezi hakkýnda son bir izahat verdi. Daha sonra rehber öðretmen, elindeki listeden çocuklarýn isimlerini tek tek okuyarak, velileriyle vedalaþan çocuklarýn otobüse bindirilmesini saðladý.
 
Aliye Haným, oðlundan ilk defa ayrýldýðý için biraz buruktu. Aklýna da olur olmaz bin türlü þey geliyordu. Neredeyse gönderdiðine piþman olup vazgeçecekti ki otobüs hareket etti. Cam kenarýnda oturan yavrusuna hararetle el sallayýp onu dualarla uðurladý. Aðlamaklý olmuþtu.
 
Onun bu mahzun halini gören Cemal’in velisi Fevziye Haným, “Üzülme, sað salim gidip gelirler inþallah. Tek senin oðlun deðil ki… Bak; bir sürü çocuk var. Baþlarýnda da öðretmenler… Bir þey olmaz; korkma.” diye cesaret verdi. Aliye Haným’ýn içi biraz rahatlamýþtý. “Evelallah!” diyerek evine geri döndü.
 
Anahtarýyla kapýyý açýp eve girerken içini tekrar vehim kapladý. Eþini trafik kazasýnda yitirdiði için yolculuklar onu hep korkuturdu. Gönül rýzasýyla evlendirilmediði halde, gönlünü hoþ tutan tavýrlarý nedeniyle, zaman içerisinde eþine sevgi beslemiþ, o öldükten sonra da ona en çok benzeyen oðlu Salih’e daha düþkün olmuþtu. Diðer çocuklarýný da dünyaya deðiþmezdi ama Salih’in yeri baþkaydý. Ýçinden tekrar dua etti ve yavrularýnýn o üzgün halini görecekleri endiþesi ile nemlenen gözlerini sildi. Kendini toparlamaya çalýþarak onlara seslendi:
 
“Ben geldim canlarým; acýktýnýz mý?”.
 
Takip eden günlerde, diðer çocuklarý Serhat ve Elif ile sýk sýk Salih’ten söz ettiler. Kardeþleri ha bire “Abim de bizi özlemiþ midir anne?” diyordu. Birbirlerine çok düþkündüler ve iyi geçinirlerdi. Birisinin yokluðu evde kocaman bir boþluk oluþturmuþtu. Özellikle yemeðe oturduklarýnda Salih’in eksikliði iyice belli oluyordu. Alt tarafý birkaç gündü ama böyle zamanlarda nedense günler geçmek bilmiyordu.

Mücella Pakdemir

- Devam edecek -