Online Üye
Online Ziyaretçi
Birlikte Sürükleniyoruz Bu Geceye
Issız bir yolun ortasında duruyorum,
Adımlarımın sesi, kendi yankısına eşlik ediyor.
Bir köşede, görünmeyen bir yüz bana bakıyor,
Belki de özlemin kendisi, beni çağırıyor.
Gökyüzü ağır, taş gibi bir örtüyle kapanmış,
Çatılarda gizli bir özlem dolaşıyor.
Uykuda herkes, ama ben ve taşlar uyanık;
Birlikte sürükleniyoruz bu geceye.
İçimde küçük küçük titreyişler büyüyor,
Her köşe sanki sessiz bir engel var.
Pencereler kapanmış, bakışlarını saklamış,
Bir şehrin körlüğüyle yüzleşiyorum.
Ama tam o anda, uzak bir ışık beliriyor,
Bir çocuk kahkahası, bir dostun sesi gibi.
Karanlığın içinden ince bir çizgi açılıyor,
Ve ben biliyorum yolun sonunda sabah var.
Bir serçenin kanadı göğü yarıyor,
Bir çiçeğin kokusu taşların arasından yükseliyor.
Bir el uzanıyor, görünmez ama sıcak,
Ve ben anlıyorum yalnız değilim.
Her adımda içimdeki titreyiş çözülüyor,
Yerini yavaş yavaş güvene bırakıyor.
Şehrin kör pencereleri birer birer açılıyor,
Ve içlerinden yeni günün yüzü sızıyor.
Mehmet Aluç