‘’Neticede çocukluk insanýn en temiz ve korunaklý sýðýnaydý.’’

Kim söylemiþti sahi bunu?

Hem burnunu sokmadýðýn sürece hayat deðil miydi sana cennetleri sunan?

Çocuk aklýyla yaþamakla seyretmek arasýnda bir yerde gidip geliyordu iþte hem pabuç kadar deðildi dili ne de olsa bir çocuktu sonunda ve sonun baþlangýcý bir hegemonya.

Derindi yüreðindeki iz üstelik sýrtýndan býçaklanmak neydi, asla tahayyül edemezdi sonuçta delik kalbi yeterdi ona hatta artardý bile.

Kömür gözlerinde kömürlüðün ve annesi her gün kömürlükten kova kova kömür ve odun taþýrken.

Gençti annesi ama yaþlýydý ruhu.

Hicap yüklüydü kadýn ama itiraz etme hakký asla yoktu kocasýna.

Müzmin bir bekçi idi huzursuzluk hele ki babasýnýn iþ dönüþü eve nasýl bir ruh hali ile geleceðini düþünmek bile korkutucu iken.

Sonuçta mutlu bir aile izlenimi veriyordu onlar ve çocukluðunu doya doya yaþamanýn ne anlama geldiðini henüz algýlayamamýþtý ne de olsa ufacýktý yüreði ve kaderi elbet kederi ile asýlý olduðu evi.

Düþlerde saklýydý mutluluk ve düþünülesi hiçbir þeyi kayýt altýna almýyordu sözüm ona beyni ama hesapta olmayan bir þey bekliyordu onu yakýn gelecekte elbet alt belleði aralýksýz depolama yaparken küçük çocuk aslýnda belleðini güncellemenin mutluluðunu yaþýyordu iyi kötü.

Mutluluk ne miydi?

Babasý esip gürledikten sonra sýðýndýðý içki þiþesi sayesinde derin bir uykuya dalarken ve ev halký için yanan bir barýþ çubuðuydu o kýsýtlý saatler.

Rutin olandý elbet hayat lakin söz konusu kavga oldu mu babasý olaðan dýþý tepkiler verir ve sudan sebeplerle evi cehenneme çevirirdi.

Dört beþ yaþlarýnda bir oðlan çocuðunun aklý asla ermiyordu iþte ansýzýn baþlayan kavgaya ve annesinin hýrpalandýðý ve mutluluðun mühürlendiði.

Sessizce yaþayan insanlardý olmasý gerektiði gibi bu yüzden sýk sýk nükseden kavga çok da iþlemezdi diðer insanlara üstelik kimse içerlemezdi de öyle ki ailenin mutsuzluðunu içer ve sefasýný sürerlerdi hayatýn.

Bir madalyondu hayat.

Ya da tombala oynar gibi bir gün mutlu diðer gün de huzurlu ve:

Tam da çinko diyecekken kartlar daðýlýrdý ve tombala kaðýtlarý gibi ev halký daðýlýrdý hem de bin parçaya.

Güngörmüþ bir adam olsa da Cihan’ýn babasý asla gün yüzü göstermemiþti ailesine ve diskalifiye olan bir huzur elbet sýra dýþý bir husumet ve reddi güç kabulü güç bir hayat.

Kova haddinden fazla aðýrdý o gün ve kadýn çelimsiz vücuduyla ýkýna sýkýna evin kapýsýna kadar taþýmýþtý iþte yakacaklarýný ve kocasý gelmeden sobayý yakýp bir de sofrayý kuracaktý üstelik ve aklýndan da hep geçerdi kocasýnýn dönüþ saati de yaklaþtý mý:

‘’Allah vere de iþ yerinde kimseye sinirlenmemiþtir bu gün.’’

Elbet her kýzgýnlýðýn ve her aksi giden þeyin faturasýný aðýr öderdi kadýn ve küçük çocuðuna nasýl siper olurdu ne zamanki kocasý eline geçeni fýrlatsa…

Sözcükler kuram dýþýydý.

Mutluluk belki de haramdý kadýna yine yuvasý için deli gibi çýrpýnýrdý ve çalýþmasa bile adeta vardiyaya çýkar gibi günü ikiyle çarpardý ve kocasýnýn huzuruna çýkana deðin kendini unuturdu evde iþ yaparken.

Yatak odalarýnýn yeri tahtaydý. En azýndan haftada iki kere yerleri fýrçalardý çamaþýr suyuyla ve pazarýn nabzýný nasýl da tutardý.

Kocasýnýn býraktýðý üç kuruþun illa ki bir kuruþunu saklar kötü günler için istiflerdi ufak bir kutuda elbet kimsenin de haberi olmadan ne de olsa genç kadýnýn hayaliydi bir gün evden kaçýp gitmek gerçi gideceði bir yer yoktu ama bu düþünce bile ona güç verir sýska elleriyle daha da sarýlýrdý iþine.

Kadýn pazardayken Cihan uslu uslu otururdu annesi gelene kadar hele ki bir oturmasýn:

‘’Cihan’ým ben gelene kadar o mutlu aile resmini çiz bitir.’’

Çocuksa sadece beyaz kâðýda bir ölü kuþ çizmiþti.

‘’Bu ne Cihan?’’

Ýçine çeke çeke nefesini aðlardý küçük çocuk.

‘’Sensin anne.’’

Kadýn sorardý akabinde:

‘’Babaný neden çizmedin?’’

‘’En azýndan öldüðünde sana dayak atmasýn diye.’’

Bu sefer usul usul aðlayan kadýn olurdu sonra da yaþlarýnýn mutluluk yaþý olduðunu iddia eder uzaklaþýrdý oðlunun yanýndan.

Bazen küçük çocuk yavaþça yaklaþýr sorardý annesine:

‘’Babam keþke geç gelse.’’

Kadýn tepki vermezdi çocuðun yarasýný deþmemek adýna.

‘’Babam keþke eve hiç gelmese.’’

Bu bir soru iþareti mi gerektiriyordu yoksa çocuk büyümeyi mi bekliyordu annesini korumak adýna?

Son kere kadýnýn burnu yarýlmýþtý kocasýnýn attýðý çatalla ve gözünü kaybetmekten son anda kurtulmuþtu sonra da bir hastanenin acile gidip burnuna dikiþ attýrmýþtý üstelik acildeki doktor burnunu uyuþturmaya dahi gerek duymamýþtý.

Oysaki acýya alýþkýndý kadýn ve burnunda bir de iz kalmýþtý geriye.

O iz ne ki yaþadýklarýnýn yanýnda hele ki oðlunun için için babasýndan nefret etmesi daha da çok yakardý kadýnýn canýný hem kötülemezdi de babasýný oðluna.

‘’Baban çok çalýþýyor bize ekmek getirmek için.’’

Çocuk ise cevap vermekte gecikmezdi.

‘’Keþke aç kalsak ve ekmek yemesek.’’

‘’Tövbe de oðlum. Allah’ýn gücüne gider.’’

Öyle ki gece olup da sofraya oturduklarýnda çocuk illa ki iddialaþýrdý annesiyle:

‘’Aç deðilim. Uykum var.’’

Adam parlardý aniden.

‘’O zaman sana 24 saat lokma yok. Mademki aç deðilsin.’’

Sonra da kadýnýn üstüne yürürdü:

‘’Senin yetiþtireceðin çocuk ancak bu kadar olur. Def ol seni piç kurusu. Sana acýyanda kabahat.’’

Yetmezdi öfkelendiði ve üstelerdi karýsýna.

‘’Sen öðretiyorsun deðil mi bunlarý oðluna?’’

Annesi dayak yemesin diye koþa koþa sofraya gelen çocuk yaptýðýna yapacaðýna bin piþman olurdu ve acele ile yerdi önüne konaný.

Gün geçtikçe büyüyordu çocuk kadýnsa yaþlanýyordu. Adam ise git gide daha da canavarlaþmýþtý.

‘’Akþam yemeði yemeyeceksiniz bundan sonra. Sadece bana hizmet edeceksiniz. Hey, size söylüyorum. Duymuyor musunuz?’’

Kadýnýn da çocuðun da canýna minnet en azýndan sofrada hýr çýkmayacaktý.

Bu sefer baþka sebeplerle kýzardý adam.

‘’Yemek soðuk. Ekmek bayatlamýþ. Ya, bu su neden hamam suyu kadar sýcak? Nerede benim içkim?’’

Kýþ iyice bastýrmýþtý iþte elbet kömürlükten daha fazla odun kömür taþýmasý kadýnýn zaruriydi ve soba iyice alevlenmiþ evin içi sýcacýk olmuþtu az sonra gelirdi kocasý. Derken kapý çaldý ki hiç adedi deðildi adamýn kapý çalmak. Anahtarý ile açardý kapýyý illa ki adeta baskýn yapar gibi dalardý odaya.

Zil uzun uzun çalýyordu iþte belli ki acelesi vardý gelenin ve bir koþu gidip açtý kapýyý. Karþýsýnda iki polis memuru duruyordu. Hayra alamet olsaydý keþke ve telaþla sordu kadýn:

‘’Buyurun Memur Beyler. Hayýrdýr?’’

Önce tereddüt etse de polis memurlarý vazifelerini yapmak zorundaydýlar:

‘’Nurettin Beyin eþisiniz, deðil mi?’’

Kadýnýn bir anda beti benzi attý. Yoksa kocasýnýn baþýna bir þey mi gelmiþti ve korkarak sordu:

‘’Kötü bir þey demeyeceksiniz, deðil mi? Ay, fena oluyorum ben.’’

Elçiye zeval olmazdý ve tok sesi ile yaþça büyük olan polis memuru yapmasý gereken konuþmayý yaptý saniyeler içerisinde.

‘’Eþiniz bir kavgaya karýþmýþ iþ dönüþü uðradýðý kahvehanede ve üzülerek söylüyorum ki býçaklanmýþ.’’

Devamý neydi peki bu söylemin?

Kadýn ilk aklýna geleni söyledi:

‘’Öldü demeyin sakýn demeyin.’’

‘’Ölmedi ama aldýðý býçak darbeleri yüzünden þimdi hastanede ameliyat oluyor ve iyi geçse de operasyon yeniden ayaða kalkýp yürümeyebilir.’’

Ne diyorlardý sahi?

Bu, bir kurtuluþ muydu yoksa sonun baþlangýcý mý?

Kafasýndan ayný anda binlerce düþünce geçti kadýnýn.

‘’Hangi hastane peki?’’

Sonuçta iyi günde kötü günde kocasýydý adam kadýnýn gerçi bir gün yüzü bile göstermemiþti ama kadýna ve oðluna…

Bir yandan düþünmeye devam da ediyordu hastane yolunda.

‘’Ya hiç yürüyemezse?’’

‘’Ya, ölse miydi?’’

‘’Þimdi yatalak kalýrsa kim dövecek beni?’’

‘’Peki, biz nasýl geçineceðiz bir daha çalýþamazsa?’’

Hastaneye gidene deðin akla karayý seçmiþti kadýn ve bir elinde Cihan bir elinde yaralý ve yamalý yüreði vardýlar hastaneye.

‘’Burada usulca bekle oðlum. Ben babaný görüp geleceðim yanýna. Sakýn ses etme yaramazlýk da yapma, e mi oðlum?’’

Annesinin dedikleri bir kulaðýndan girmiþ diðerinden çýkmýþtý bile çocuðun ve annesinin arkasýndan seslendi.

‘’Resmime bakmayacak mýsýn anne?’’

Ne yani þimdi resmin sýrasý mýydý yine de kadýn göz ucuyla baktý Cihan’ýn çizdiði resme.

‘’Ýyi de sayfa boþ, oðlum. Hani resim çizmiþtin sen?’’

‘’Çünkü artýk resim çizmemi gerektirecek bir þey yok, anne. Bak, özgürüz biz artýk.’’

Bir çocuk bu kadar mý nefret ederdi babasýndan?

‘’Keþke babaný çizseydin. Hani kucaðýna almýþ seni severken.’’

Çocuk boþ gözlerle baktý annesine.

‘’Babam beni hiç sevmedi ki. Seni de.’’

‘’Ben gelene kadar uslu bir þekilde otur ve böyle þeyler söyleme artýk.’’

Kafasý karmakarýþtý kadýnýn. Bir yandan ameliyata giren kocasý diðer yandan öz babasýndan nefret eden oðlu.

Ýçi içini yiyordu ama düþündüklerini bir türlü kabul edemiyordu. Bunca zulmeden bir adam için aðlamak ve paralanmak mý? Yoksa çocuðun dediklerini doðrulamak mý?

Her þeyin hayýrlýsý demek bu muydu sahi? Ýyi de ne kadýnýn suçu vardý adamýn býçaklanmasýnda ne de ufacýk çocuðun ne de olsa kocasý lafýný esirgemezdi insanlardan ve iþte sonunda olan olmuþtu.

Ameliyat belli ki bitmiþti ki ameliyat ekibi birer birer çýkýyordu ameliyathaneden.

‘’Kocam nasýl doktor bey?’’

Alacaðý cevap illa ki kaderin cilvesi idi ve her ne olmuþsa ya da olacaksa kabullenmekti kadýna düþen.

Doktorun gözlerini kaçýrmasýndan belliydi her þey ve üstelemedi bile kadýn. Son defa görmek dahi içinden gelmemiþti iþte. Mademki her þerde bir hayýr vardý.

Son anda doktor bir þeyler geveledi.

‘’Kocanýzýn cebinden çýkanlar, hanýmefendi. Gerçi size verip vermemek konusunda kararsýz kaldým ama etik olarak bunlarý size teslim etmek zorundayýz.’’

Doktorun uzattýðý resme baktý kadýn ve gözlerine inanamadý. Kocasý ve yanýnda yabancý bir kadýn ve Cihan’dan da küçük bir çocuðu kucaðýna almýþken kocasý, Cihan’ýn baþýný bir kez bile okþamayan babasý baþka bir çocuðu nasýl da þefkatle kucaklamýþtý.

Tek damla dahi gözyaþý kendini özgür býrakmamýþtý iþte ve kadýnýn gözlerinde esir kalmýþtý týpký kadýn da baktýðý resme esir düþmüþken…

Bir hýþýmla kuruladý gözlerini ve doktora teþekkür edip hýzlýca hastane bahçesine çýktý.

Ve ileride annesini bekleyen oðluna baktý sevgiyle ve acýyla yüklü bir þekilde.

Haklýydý oðlu gerçi bunu kabul etmek konusunda kararsýz kalmýþtý ama…

Haklýydý oðlu iþte üstelik bunu isteyen kaderdi ve artýk anne oðul özgür ve mutlu bir hayata kucak açacaklardý Allah’ýn izniyle.

Bir ölünün ardýndan bunlarý düþünmek ne derece doðru ise artýk hele ki giden ölünün arkasýnda enkaz olarak kalmýþken kadýn ve oðlu. Diðer kadýný ve çocuðu aklýndan uzaklaþtýrmaya çalýþtý ve derin bir nefes aldý nihayetinde oðluna ne söyleyeceðini biliyordu ve kabullenmek kolay olmasa da kadýn ve Cihan gerçekten de özgürlüklerine kavuþmuþtu. Anne oðlu bekleyen kader bakalým gelecek zamanlarda ne gösterecekti? En azýndan þiddetten uzak bir hayattý onlarýn tek arzusu ve bunu asla bir dilek bir dua olarak sunmamýþ olsa bile Rabbine kadýn, elbet Rabbiydi her þeyi bilen ve her þeyin hayýrlýsýný veren kuluna.