Emanet
Aşk, gözlerine teslim edilmiş bir emanet—
sen yıllarca bir sır gibi taşıdın.
Aynalar bile gördü; sustu.
Zaman bakışlarında kilitli kaldı;
ben dokunana dek akmadı—
durdu, usulca bekledi.
Yıllar bile direnmiş sana.
Orada buldum seni:
en gizli yerinde, en kırılgan çatlakta.
Orada sevdim; yeniden nefes buldum.
Şimdiyse—
orada bitmek istiyorum—
zamana da aynalara da meydan okuyan gözlerine
bakarken— dünyanın bütün gürültüsü susmuşken.
Söyle yıllara:
ya geçsinler,
ya da taş kesilsinler—
bizim inadımızı izlesinler.
Gözlerin üzerimdeyken
kimse sökemez bizden bu aşkı.
Geçmiş dedikleri—
beni sana mühürleyen,
ışığına çeken bir gölgeymiş meğer;
adı büyük, sesi küçük.
Dakikaları saydığım gecelerin sonu
hep sana varıyormuş.
Yine sayıyorum.
Bir anımız için
aylarımı sürüyorum kefeye.
Ne önemi var?
Evim sensen...
beklemek, dönüş yoludur.
İçimde kalan ne varsa
senin.
Bana verilen ne varsa
adını saklasın.
Dünya, sana dokunamasın.
Aşığın, kadının—
daha ne ister?
Bir ömür daha gözlerinde;
zaman dışarıda kalsın, aynalar sussun.
(
Emanet başlıklı yazı
irem-dogan tarafından
12/15/2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
