Basamaklarý kýrýk dökük,

Gömleði yamalý, pantolonu sökük,

Böyle akþamüstü güneþ batarken,

Eskimiþ bir merdivenin gölgesiyim ben,

Hiçbir yere ulaþmayan bir merdiven,

Birçok kiþiyi çýkarmýþ yukarý

Ve birçok kiþiyi indirmiþ aþaðý,

Ama kendisi ne yukarý çýkabilmiþ,

Ne de aþaðý inebilmiþ,

Hayat duvarýnýn kenarýnda terk edilmiþ,

Ötelenmiþ,

Ötekileþtirilmiþ,

Kýrýk dökük bir merdiven.

Adýmý unuttum aynalara bakarken,

Çünkü gözbebeklerimde,

Bin bir yamalý belleðimde,

Hayat defterimde,

Beni hatýrlayan bir yüz bile kalmadý.

Kalabalýklar içinden geçiyorum,

Silikleþmiþ bir gölge,

Unutulmuþ bir hayal misali,

Ölmüþüm de silinmiþim sanki,

Çarpýyorum insanlara

Ama kimse üþümüyor benden.

Bazen bir ses arýyorum gecelerde,

Yalnýzca bir ses,

Belki yalnýzca alelade bir nefes,

Sadece “buradayým” desin yeter,

Bu yalnýzlýk ölümden de beter.

Fakat gece,

Fakat karanlýk,

Fakat soðuk,

Yalnýzlýðýn çýðlýðý boðuk,

Ýçimde intihar eden çocuk,

Benden daha kimsesiz çýkýyor her defasýnda.

Gökyüzündeki yýldýzlar bile

Düþerken kimseye haber vermiyor.

Çaresizlik dediðim zulüm,

Bir çýðlýk deðilmiþ meðer,

Ýçine doðru çöken bir sessizlikmiþ insanýn,

Ýliklerine kadar iþleyen ýssýzlýk,

Can sýkýntýsýndan çalýnan bir ýslýk.

Ne kadar çok susarsa,

O kadar aðýrlaþýyormuþ insan

Ve ne kadar çok kanarsa,

O kadar çok yalnýzlaþýyormuþ.

Omuzlarým bu yüzden düþük,

Sesim ince ve çatallý,

Taþýyacak kimsem de yok

Kendimden baþka.

Bir kapý çalsa diye beklersin yýllarca,

Ancak açacak gücün de kalmaz zamanla.

Umut da katledilmiþti ya zaten bahtýnla.

Kimsesizlik,

Adýmý ezberlemiþ en sadýk dostum misali

Her akþam yanýma oturuyor,

Çaresizliðin göðsümün tam ortasýnda oturmasý gibi.

Ve ben

Bir gün geçer diye beklerken hayatý,

Hayat benden sessizce geçip gidiyor.

Çýðlýk çýðlýða düþlüyorum zamaný,

Zamansýz aðýtlarý,

Hiç gelmeyen vaatleri,

Gecenin geç vakitleri,

Ömrümün erken

Ve ben

Arkasýndan bakýyorum,

El sallamýyorum.

Çünkü çaresizlik