Kadehlerimizde deme býraktýk düþlerimizi

Kýrýyoruz bugün hayat mektebini

Zaman hafýzamý törpülüyor,

Dökülüyor göðümüze iliþtirdiðimiz yýldýzlar,

Onulmaz sancýdýr sol yanýmýza,

Kýrýlýp dökülen hayatlar.

Neden? Dudaðýmýzda iðreti duruyor gülümsemeler,

Ýnatla kirpiklerimize asýlýrken damlalar,

Bu yersiz üþüme,

Bir bardak kadehte kopan bu fýrtýnalar!

Neden?

Sürgün ettik gökyüzümüzü engin denizlere,

Gözlerimize sýðýnan çocuðu sürgün ettik,

Þimdi Araf’ta yargýlýyoruz kendimizi,

Aðladýkça adýmlýyoruz sýratý,

Ve yaþadýkça öðreniyoruz acýlara katlanmayý.

Masamýzda meze gece, kumsal ve ýþýklar,

Yabancýlaþýyor ruhumuz git gide,

Ýçimizdeki nadaný evcilleþtiriyoruz,

Susmayý öðretiyoruz dilimize,

El deðmemiþ yarýnlarýmýza düþürüyoruz,

Dünlerimizin karanlýk gölgesini,

Þerefe dostum!

Þerefine saadete gebe günlerimizin!...

Gülbeyaz Sarýoðlu

Ýkibinonbirin/birinciayýnýn/yirmiyedincigünü

Adem Babaya teþekkürlerimle